ΛΙΓΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΟΡΟ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ

Ακόμα κι αν απέχεις έτη φωτός από το να μπορείς να χαρακτηριστείς θεούσα, αν δεν αντέχεις τις «χαρμολύπες» ή, έστω, δεν μπορείς να στερηθείς ένα παγωτάκι μιαν ανοιξιάτικη μεγαλοβδομαδιάτικη μέρα, υπάρχουν θρησκευτικά κείμενα υπέροχα. Η «Προς Κορινθίους» του αποστόλου Παύλου για παράδειγμα. Αυτή που ακούγεται, μελοποιημένη, και στο εξαιρετικό Μπλε του ο Κισλόφσκι: «Η αγάπη μακροθυμεί… ου περπερεύεται (καυχιέται)… πάντα στέγει… η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».
Ας μείνουμε σε αυτό το «πάντα στέγει» που το θυμήθηκα διαβάζοντας τα ρεπορτάζ του Τaλκ για την υιοθεσία και την κατάσταση στην οποία έχει φέρει τα ιδρύματα που φροντίζουν παιδιά η οικονομική κρίση και, πολύ περισσότερο από αυτήν, η αδιαφορία. «Εγώ δεν το ήθελα με τίποτα. Δικό μου, έλεγα, θέλω. Και ο μόνος λόγος που δέχτηκα να πάω στο Μητέρα ήταν ότι δεν ήθελα να χαλάσω το χατίρι της γυναίκας μου. Με το που τον αντίκρισα, όμως, έπαθα την πλάκα μου»: κάπως έτσι μου περιέγραψε ο Παναγιώτης πως πρωταντίκρισε τον γιο του.
Κάπως έτσι θα μπορούσα να περιγράψω κι εγώ πως πρωταντίκρισα τον δικό μου: «Έπαθα την πλάκα μου». Κι ας τον περίμενα καιρό, κι ας τον είχα εννέα μήνες στην κοιλιά μου, κι ας διαδήλωνε την παρουσία του με κλοτσοπατινάδες (σαν αυτές που περιγράφει γκρινιάζοντας τρυφερά για να μην χοροπηδάει πανευτυχής η επίσης «έπαθα την πλάκα μου» Τζούλη, μερικές σελίδες πιο πέρα), κι ας ρώταγα και διάβαζα ό,τι έβρισκα μπροστά μου για να μη βρεθώ στη θέση που τελικά βρέθηκα: «Και τώρα που γυρίσαμε από το μαιευτήριο, πώς το πιάνουμε;»
Τα άλλα –και τα «ουδέποτε εκπίπτει»– ήρθαν μετά. Όπως και στον Παναγιώτη. Πώς από το «πώς το πιάνω;» αρχίσαμε να γινόμαστε κάθε μέρα πιο μαμά και πιο μπαμπάς; Δεν ξέρω. Το περίφημο ένστικτο που έχουμε «από τη φύση μας» κυρίως όλες εμείς (και –καθρέφτη, καθρεφτάκι μου– καθεμιά μας περισσότερο από άλλες) οι γυναίκες, οι οποίες είμαστε ικανές να «κυοφορήσουμε το θαύμα», όπως λέγετε; Μάλλον βοηθάει και το ότι μπροστά μας δεν έχουμε «θαύμα», «αγγελούδι», «μικρό φίλο» και διάφορα τέτοια, λίγο φλου, που χρησιμοποιούνται κατά κόρον, αλλά το παιδί μας, έναν εύπλαστο, μικρούλη, αλλά κανονικό άνθρωπο με τον οποίο πρέπει να βρούμε τρόπο να μεγαλώσουμε παρέα.