Λαστ Κρίστμας

0

Η εορταστική περίοδος ξεκίνησε για εμένα χωρίς καμία διάθεση χριστουγεννιάτικου στολισμού. Λίγο αυτός ο εκνευριστικά ζεστός για την εποχή καιρός, λίγο ένα δύσκολο και κουραστικό δίμηνο που είχε προηγηθεί, λίγο το γεγονός ότι το δέντρο μας κατασκονίστηκε και κακοφορμίστηκε στη διάρκεια οικοδομικών εργασιών… Λίγο πολύ, λοιπόν, όλα αυτά μαζί έκαναν τον στολισμό να μοιάζει βουνό που δεν θέλω να ανέβω και τον παλιό εαυτό μου (που σέταρε μέχρι την πετσετούλα του μπάνιου με αγιοβασιλιάτικο χαρτί τουαλέτας) οριακά γελοίο.

Και εκεί που έστειλα το δέντρο στην ανακύκλωση και ήμουν εντελώς αποφασισμένη να ανακοινώσω στην οικογένεια ότι το μόνο που θα δουν από γιορτινό ντεκόρ θα είναι η χιλιοφορεμένη γιρλάντα στο τζάκι και μια σειρά από φωτάκια στη βιβλιοθήκη, επιστρέφει από το σχολείο ο δεκαεφτάχρονος περιχαρής επειδή στόλισαν.

Και εκεί που είμαι έτοιμη να ξεφουρνίσω τα δικά μου επαναστατικά πλάνα, με χτυπάει με το «Συνειδητοποιείς ότι είναι τα τελευταία μου Χριστούγεννα ως παιδί; Ρίεργο*,  ε;» και αρχίζω και βλέπω αναδρομικό τρέιλερ με εκείνον πρωταγωνιστή και εμένα νευρικό αλλά ευτυχισμένο κομπάρσο: Το δέντρο μας (πριν κακοφορμίσει), τα γράμματα στον Άγιο Βασίλη, γιορτινά στολίσματα με φίλους, τραπέζια, μπαμπάδες να μεταμφιέζονται σε Άγιους Βασίληδες και μωρά να κλαίνε, ο δεκαεφτάχρονος ζωηρό μωρό, φλύαρο παιδί, άχαρος σχεδόν-έφηβος, πιο ζωηρός έφηβος, ενθουσιασμένος και αγχωμένος σχεδόν ενήλικος να γεμίζει ένα σπίτι που ετοιμάζεται να εγκαταλείψει.

Εννοείται ότι φρόντισα να βρω μεγαλύτερο δέντρο που γέμισα με γυαλιστερά –στα όρια του κιτς– στολίδια και άπειρα φωτάκια. Και αντί για φάτνη περιφέρεται γύρω από το δέντρο ένα αστείο τρενάκι που σφυρίζει εκκωφαντικά. Μέσα του στρογγυλοκάθεται ο δεκαεπτάχρονος, έτοιμος να κάνει τον γύρο του κόσμου και εγώ να εύχομαι να έχει βγάλει εισιτήριο μετ’ επιστροφής.

Σε αυτόν, λοιπόν, και στους αγαπημένους φίλους του εύχομαι καλά Λαστ Κρίστμας ως παιδιά και πολλά ευτυχισμένα Κρίστμασις ακόμη, δίπλα σε όσους αγαπάνε (κάποτε δεν θα είμαστε εμείς). Και υπόσχομαι ότι το δέντρο μου θα το ίδιο μεγάλο και το ίδιο γυαλιστερό για να φωτίσει την απαραίτητη (γκουχ, γκουχ) στάση του από το σπίτι μας.

Μέρι Κρίστμας, εβριμπάντι!

* Περίεργο, προφανώς στη γλώσσα των δεκαεφτάχρονων. Μπαμπινιώτη, σχώρα με!