ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ

Παιδιά δεν έχω. Άλλοτε δεν τα ήθελα εγώ· άλλοτε δεν με ήθελαν εκείνα. Ποτέ δεν βρέθηκε η χρυσή κλωστή που υφαίνει αυτήν τη σχέση. Άλλωστε ποτέ δεν τα κατάφερνα με τη χρυσή τομή. Πάντα κάτι έτεμνε την προσπάθεια πριν γίνει χρυσή και καρποφόρος. Μοναχικός και άκαρπος ο βίος μου μέχρι που η ομοζύγωτη δίδυμη αδελφή μου –εν έτει 2004– απέκτησε τον Λευτέρη. Έτσι απροετοίμαστες, υποδεχτήκαμε το μωρό με περίσκεψη και αμηχανία – και σε αρκετή απόσταση από την ηλικία που θυμάται κανείς τα παραμύθια με τις Κοκκινοσκουφίτσες και τις Χιονάτες…
Εννοείται πως δεν μας περνούσε από το μυαλό ότι θα έπρεπε να κάνουμε διαλόγους με τα διάφορα λούτρινα ζωάκια που όλα, μα όλα έπρεπε να αποκτήσουν όνομα – μερικά δε και επώνυμο! Τα Παραμυθοτράγουδα και καληνύχτες της Παυλίνας Παμπούδη τα έμαθα απέξω κι ανακατωτά. Το παραμύθι με την Κοκκινοσκουφίτσα το διηγήθηκα άπειρες φορές, αλλά πάντα με παραλλαγές: ο κακός ο λύκος πότε την πετύχαινε στη Νέα Υόρκη και πότε στο Λούβρο. Η δε καταδίωξη στη Ρώμη ήταν η μεγάλη σεναριακή επιτυχία μου – οσκαρικού βεληνεκούς. Κι όταν οι λαχτάρες της δεσποσύνης Κοκκινοσκουφίτσας με εξαντλούσαν άρχιζα να του διαβάζω Όμηρο, Θουκυδίδη και λοιπούς αρχαίους Έλληνες – συγγενείς μας όλοι!
Με τούτα και μ’ εκείνα, όταν το παιδάκι ήταν περίπου δύο ετών και το ρώτησα –σε μια σκηνοθετική ακροβασία μου– «Πότε θα πάει η Κοκκινοσκουφίτσα στη γιαγιά της;» μου απάντησε απταίστως και μωρουδιακώς «οχονούπω» – τουτέστιν οσονούπω! Τότε θυμήθηκα τη γιαγιά μου που έλεγε «κάθε πράγμα στον καιρό του…» Μάλλον δεν ήταν ο καιρός μας.
Φέτος ο Λευτεράκης είναι στην τρίτη δημοτικού και έγραψε την πρώτη του έκθεση με θέμα «Περιγράψτε την οικογένειά σας».
Καταπέλτης: «Η μαμά μου είναι σαράντα εννέα ετών (της πρόσθεσε ανεπαισθήτως) και διευθύντρια. Η νονά μου (εγώ είμαι αυτή με τη δεύτερη ιδιότητά μου) είναι σαράντα εννέα ετών (δίδυμες γαρ) και είναι δημοσιογράφος. Ακολουθεί η περιγραφή μπαμπά, παππού, γιαγιάς, χωρίς όμως αποκαλύψεις υπερευαίσθητων προσωπικών δεδομένων.
Κι εκεί που ετοίμαζα μια έγγραφη επίπληξη προς τον υπουργό Παιδείας, προκειμένου πάραυτα με εγκύκλιό του να απαγορευθούν τέτοια θέματα εκθέσεων στα δημοτικά όλης της επικράτειας αλλά και της Διασποράς και με τη σκέψη ότι ο μονάκριβός μου θα μάθει να είναι πιο προσεκτικός με την ηλικία των γυναικών (και δεν θα αναρτήσει την έκθεση στο Facebook), η Σίσσυ μού ζήτησε να γράψω για το Τaλκ, που έγινε ενός έτους!
Τώρα που έχω μάθει από τα τόσα λάθη, του εύχομαι να ζήσει την κάθε ηλικία του όπως του πρέπει.

Υγ.: Την επιστολή προς τον υπουργό θα τη συνεχίσω με την ελπίδα ότι θα έχει πείσει επιτέλους τους Έλληνες για τον ακριβή αριθμό των φωνηέντων και θα μπορέσει απερίσπαστος να ασχοληθεί με τα φλέγοντα ζητήματά μου…