ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΕ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ;

0

Γράφει ο Χρήστος Κάρμης, Ψυχολόγος MSc ΑΒΑ.

Δεν θα αναφέρω το συγκεκριμένο παιδί διότι δεν το γνωρίζω. Γνωρίζω όμως πολύ καλά, αρκετά παιδιά με παρόμοιες επιθετικές, καταστροφικές ή/και αντικοινωνικές συμπεριφορές. Παιδιά, που με τις κατάλληλη αντιμετώπιση και προσέγγιση σε όλα τα κοινωνικά πλαίσια πασχίζουν να βελτιώσουν τη συμπεριφορά τους και να γίνουν αποδεκτά από τους γονείς τους, τους δασκάλους, τους θεραπευτές τους και τους συνομηλίκους τους.

Ποιος ευθύνεται για την συμπεριφορά τους;

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ;

Έχω ακούσει πολλές φορές το κοινότυπο «οι γονείς τους δεν κάνουν τίποτα για να τον μαζέψουν». Ναι, οι γονείς έχουν σημαντικό μέρος της ευθύνης όταν το παιδί είναι στο σπίτι. Πρέπει να του μάθουν πώς να συμπεριφέρεται κοινωνικά αποδεκτά. Στο σχολείο όμως δεν είναι παρόντες για να διαπαιδαγωγήσουν το παιδί τους.

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ;

Το σχολείο έχει εκπαιδευτικούς  που είναι υπεύθυνοι να διαπαιδαγωγήσουν το παιδί, όχι μόνο σε ότι αφορά τις ακαδημαϊκές γνώσεις αλλά και τις κοινωνικές. Έχω συζητήσει για τα περιστατικά μου με πολλούς παιδαγωγούς και ειδικούς παιδαγωγούς που έχουν την ευαισθησία, την γνώση και διάθεση να βοηθήσουν και να αντιμετωπίσουν παρόμοιες καταστάσεις που συχνά το ενδιαφέρον τους με συγκινεί πραγματικά. Υπάρχουν όμως και καταστάσεις μέσα στο σχολικό πλαίσιο, του τύπου «μου χαλάει την τάξη». Στις οποίες το παιδί περιθωριοποιείται στην τελευταία θέση της τάξης, βγαίνει συχνά έξω από την τάξη, πηγαίνει συνεχώς στον διευθυντή, χαρακτηρίζεται σε κοινή θέα, τιμωρείται για ό, τι συμβαίνει, δεν εισακούγεται η γνώμη του, δεν έχει φίλους κ.ά.

ΤΟ ΠΑΙΔΙ;

Το έχουμε ακούσει και αυτό. Φταίει το παιδί που έχει αυτή την δυσκολία, φταίει το σύνδρομο, η διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή, η νοητική του κατάσταση κ.ά. Παράδειγμα: Παιδί 7 ετών λέει στην μαμά του «ο Γιάννης στο σχολείο/στη γειτονία/στο ποδόσφαιρο έβρισε/χτύπησε/έφτυσε τον Πέτρο» και η μαμά/ο δάσκαλος/ο γείτονάς: «μην του δίνεις σημασία/μην τον παίζεις/μην τον πλησιάζεις θα το κάνει και σε εσένα. Είναι…». Η πιο ανόητη δικαιολογία για την συμπεριφορά κάποιου ξεκινάει με την λέξη  «είναι».  Σκεφτείτε λίγο, εφόσον κάποιος είναι επιθετικός, είναι αντικοινωνικός, μπορεί να αλλάξει; ΟΧΙ αφού ΕΙΝΑΙ. Αυτό είναι το λάθος. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι που «δεν ΕΙΜΑΣΤΕ…» μαθαίνουμε στα παιδιά μας να περιθωριοποιούν αυτούς που είναι…( λες και εμείς είμαστε αψεγάδιαστοι).

Αλλά ας μην ανταλλάσσουμε κατηγορίες. 

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΛΟΙΠΟΝ;  

ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ, ΠΟΥ:

• Που τον έβαλα στο περιθώριο
• Που δεν του έμαθα τι είναι σωστό και τι λάθος
• Που δεν δίδαξα την διαφορετικότητα στα παιδιά μου
• Που δεν αγκάλιασα το παιδί
• Που δεν έμαθα το παιδί μου να προσεγγίζει τα παιδιά με δυσκολίες
• Που τον έβαλα τιμωρία αντί να τον εκπαιδεύσω
• Που τον αγνόησα
• Που τον χαρακτήρισα
• Που δεν ξέρω πώς να τον βοηθήσω

Που δεν εκπαιδεύω τα άλλα παιδιά πώς να τον αντιμετωπίσουν

Και τι θα κάνω ΕΓΩ τώρα; ΤΙΠΟΤΑ, γιατί αυτό που δεν γνωρίζω, το δύσκολο, το διαφορετικό, το φοβάμαι. Εσείς όμως αγκαλιάστε ΟΛΑ τα παιδιά με αγάπη και το πρόβλημα θα λυθεί.

Πηγή