ΤΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟΡΩ ΠΩΣ ΤΑ ΕΒΓΑΛΑ ΠΕΡΑ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΑΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΣΤΗΝ 34Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ

0

H Χριστιάνα μάς αφηγείται τη δική της ιστορία προωρότητας, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα κατά της Προωρότητας.

Λίγο πριν μπω στην 34η εβδομάδα και όντας λίγο ανήσυχη, γύρω στις 3 το πρωί με έπιασε ένας δυνατός πόνος στο στομάχι. Αφήνω να περάσει καμιά ώρα και μετά τηλεφωνώ στον γιατρό μου. “Πάρε λοζέκ”,  λέει, παίρνω, αλλά τίποτα, κατά τις 5 τον ξαναπαίρνω και μου λέει “στο νοσοκομείο γρήγορα”.

Με ξαπλώνουν, με μετράνε, δεν μου λένε τίποτα, αλλά εγώ αισθάνομαι επιεικώς χάλια.

Τελικά είχα 17 πίεση -απ’ ό,τι μου είπαν. Νοσηλεύομαι 2 μέρες. Πέφτει η πίεση. Αλλά ξαφνικά σταματάει να ακούγεται το μωρό. Τι σοκολατάκια έφαγα… Τίποτα αυτό.

Πάμε να γεννήσεις,  μου λέει ο γιατρός μου. Όχι τώρα, αύριο σε παρακαλώ, τουλάχιστον!

Μου έδωσε το οκ κι εγώ έκατσα να σκεφτώ… Ευτυχώς που είχα προνοήσει για τα πάντα, μέχρι και τις κουρτίνες είχα πλύνει και κρεμάσει λίγες μέρες πριν!

Ούτως ή άλλως, λόγω θρομβοφιλίας, θα γεννούσα με καισαρική, οπότε αυτό το σοκ το είχα ξεπεράσει προ πολλού (όταν ονειρευόμουν γέννες σε μπανιέρες κ.λ.π.)

Τέλος πάντων, γεννάω, παθαίνω σύνδρομο H.E.E.L.P. Το πώς αισθανόμουν απλά δεν περιγράφεται… Μια φριχτή δυσφορία, και σωματική και ψυχολογική, και πόνο στο πίσω μέρος του κεφαλιού αφόρητο… Το μωρό ευτυχώς μια χαρά, μου το ακούμπησε η καλή μου μαία πάνω μου, αλλά εγώ με 20 πίεση ήμουν αλλού…

Με πήγανε κατευθείαν στη ΜΕΘ, όπου και παρέμεινα για 4 μέρες μην καταλαβαίνοντας αν είναι μέρα ή νύχτα, νομίζοντας ότι θα πεθάνω και σκεπτόμενη ποιος θα αγκαλιάζει το μωρό μου τώρα που με έχει ανάγκη… Νομίζω ότι χρωστάω τη ζωή μου στις νοσηλεύτριες της ΜΕΘ, η φροντίδα τους και το νοιάξιμό τους ήταν πέρα από κάθε τι.

Έμεινα μερικές μέρες ακόμα. Σε κανονικό δωμάτιο πλέον.

Όμως λόγω “πεταλούδας” δεν με άφηναν να πηγαίνω στο μωρό  μου. Εγώ όμως φόραγα μακρυμάνικα, φτιαχνόμουν, φόραγα το χαμόγελό μου και πήγαινα! Όχι 2 φορές την ημέρα, ήταν στην απλή παρακολούθηση, γιατί δεν μπορούσε να ρουφήξει απ το μπιμπερό και της είχανε σωληνάκι απ τη μύτη για να τρώει, αλλά μία.

Έφυγα απ’ το μαιευτήριο χωρίς το παιδί, η αίσθηση βαριά, πήγα σπίτι μόνη μου… Τα σκέφτομαι τώρα κι απορώ πώς τα έβγαλα πέρα. Είχα κι έχω τη συμπαράσταση των δικών μου, αλλά δεν είναι το ίδιο… Το παιδί μια ωραία πρωία, μετά από 15 μέρες μέσα εκεί, ξεκίνησε να τρώει και την πήρα σπίτι μας… Κι έτσι ξεκίνησε η πιο ωραία φάση της ζωής μου, ever.