“Είσαι μικρή. Θα κάνεις άλλο “. Η ιστορία της Κατερίνας

Ο Οκτώβριος ήταν ο Μήνας Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια). Σε συνεργασία με το Love and Grief, θα συνεχίσουμε να δημοσιεύουμε και τον Νοέμβριο -γιατί ήταν πάρα πολλές και δεν προλάβαμε να τις καλύψουμε όλες- ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο. Σήμερα, τα λόγια της Κατερίνας.

Είμαι η Κατερίνα, 38 ετών, μαμά 4 παιδιών, αλλά με ένα στην αγκαλιά, το τυχερό αστέρι μου, την Εβίτα μου.

Στα 26 μένω έγκυος απρόσμενα, αναπάντεχα, στην πρώτη ελεύθερη επαφή. Ήταν κορίτσι και όλα φαίνονταν υπέροχα, την περιμέναμε με ανυπομονησία… Στη Β επιπέδου, εμφανίζεται δισχιδής ράχη με μυελομηνιγγοκήλη. Η σπονδυλική στήλη δεν έχει διαμορφωθεί σωστά, στην καλύτερη να γεννιόταν ανάπηρη, στο επικρατέστερο σενάριο, μαζί με εγκεφαλική βλάβη. Σύσταση γιατρών και γενετιστών, διακοπή κύησης, 5.5 μηνών…

Ακολουθεί κατάθλιψη. Απόγνωση, στενοχώρια, ενοχές ότι εγώ φταίω, ότι δεν κατάφερα να τη φέρω στη ζωή, ότι τη σκότωσα… Έρχεται δεύτερη εγκυμοσύνη σε 6 μήνες. Αποβολή στην 6η βδομάδα. Απόξεση, κατάθλιψη. Γιατί πάλι; Γιατί σε μένα; Τι δεν κάνω καλά;

2 μήνες μετά, ξαναπροσπαθούμε, ναι, ΠΑΛΙ ΕΓΚΥΟΣ. Το σώμα μάλλον διαμαρτύρεται και στη 12η βδομάδα, ενδομήτριος θάνατος και σύνδρομο Τurner, πάλι κορίτσι. Αυτό το παιδί μπορούσε να τα έχει καταφέρει, αλλά “έφυγε” μόνη της.

Κι έρχεται η 4η εγκυμοσύνη: με κρίσεις πανικού, αποκόλληση, διαβήτη κύησης και φέρνει το θαύμα της ζωής, την Εβίτα μας, στις 2.12.2011. 3 αστεράκια στον ουρανό, το πιο πολύτιμο στην αγκαλιά μου!

3 μήνες μετά τη γέννησή της, νόσησα με όγκο στο κεφάλι. Οι γιατροί λένε ίσως από τις αλλεπάλληλες εγκυμοσύνες, εγώ λέω από τη συναισθηματική και σωματική εξάντληση… Κράτησα το μωρό στην αγκαλιά μου, το πολυπόθητο παιδί μου, άντλησα δύναμη από εκείνη και εκείνη από εμένα και τα καταφέραμε. Μου είπαν να μη φέρω άλλο αδερφάκι στη ζωή της Εβίτας, γιατί ενδεχομένως να προκαλέσω κακό στον εαυτό μου και στην υγεία μου.

11 χρόνια μετά, ξέρω πλέον ότι όλα έρχονται για κάποιο λόγο. Κάθε δυσκολία που έρχεται, αποδεικνύει τη δύναμη και την αντοχή που κρύβεται μέσα μας. Το ”γιατί σε μένα;” μπορεί να γίνει ”γιατί όχι και σε εμένα;” Κάποτε έλεγα σε άλλες μαμάδες που πέρναγαν απώλειες: “Μην το βάζετε κάτω και θα τα καταφέρετε”. Τώρα, 13 χρόνια μετά, έχοντας την Εβίτα, έχοντας περάσει ακτινοβολίες με το μωρό μου μαζί, θα πω: “Φροντίστε τον εαυτό σας, την ψυχολογία σας, ζητήστε ΒΟΗΘΕΙΑ από το τραύμα της απώλειας και εφόσον τα καταφέρατε, θα έρθει πάλι, όχι επειδή το λένε οι άλλοι, αλλά επειδή το θέλετε ΕΣΕΙΣ…”
Με αγάπη,
Κατερίνα Μαγουλά

Λάβε κι εσύ μέρος σε αυτή τη δράση!

Στείλε π.μ. στο Love and Grief ή δες εδώ πώς: https://bit.ly/3SITfRS