“Είσαι τυχερή που έζησε κι αυτό το ένα και δεν πέθαναν και τα δύο “. Η ιστορία της Γεωργίας

Ο Οκτώβριος ήταν ο Μήνας Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια). Σε συνεργασία με το Love and Grief, θα συνεχίσουμε να δημοσιεύουμε και τον Νοέμβριο -γιατί ήταν πάρα πολλές και δεν προλάβαμε να τις καλύψουμε όλες- ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο. Σήμερα, η ιστορία της Γεωργίας.

Μετά από πολλά χρόνια μαθαίνω ότι είμαι έγκυος… στη 10η εβδομάδα. Ω, τι θαύμα! Ομοζυγωτικά δίδυμα και οι φωνές όλων ακούγονται μέχρι σήμερα στα αυτιά μου! Η χαρά δεν κράτησε πολύ, γιατί λίγες εβδομάδες αργότερα ξεκίνησε ο μεγαλύτερος Γολγοθάς της ζωής μας! Σύνδρομο μετάγγισης διδύμων και στην 20η εβδομάδα, μετά από 7 εβδομάδες αγωνίας, επείγουσα εισαγωγή στο χειρουργείο, χωρίς νάρκωση, μια και δεν υπήρχε ούτε λεπτό για χάσιμο, αφού χάναμε τη ζωή μας και οι τρεις, και θανάτωση με λέιζερ του ενός -καθόλα υγιέστατου- μωρού. Η αγωνία αν θα τα καταφέρει ή όχι αυτό που έμεινε συνεχίστηκε μέχρι την 38η εβδομάδα, όταν γεννήθηκε το μικρό μας θαύμα, υγιέστατο μετά τον εφιάλτη που πέρασε! Μαζί γεννήθηκε και το νεκρό, πανομοιότυπο, αδερφάκι της, το οποίο, αντί για το κρεβατάκι του, κατέληξε σε ένα μικρό κουτάκι κάτω από το χώμα, σε ένα νεκροταφείο για παιδάκια… Ημέρα χαράς και θλίψης μαζί η ημέρα γέννησης τους.
Μεταξύ όλων των άλλων φράσεων που λέγονται από αμηχανία, ανιδεότητα ή απλώς ανοησία είναι ότι είμαι τυχερή που έζησε ΚΑΙ ΑΥΤΟ το ένα και δεν πέθαναν και τα δύο… Λες και το μη χείρον βέλτιστον στην περίπτωση του πένθους και του θρήνου εμένα θα με βοηθήσει. Ναι, αισθάνομαι τυχερή και ευλογημένη που έζησε και τα κατάφερε, όμως τι ακριβώς είναι αυτό που περιμένει να ακούσει μια μαμά που θρηνεί; Ή μήπως δεν περιμένει να ακούσει, αλλά απλώς να ΑΚΟΥΜΠΗΣΕΙ; Τον πόνο της, τα δάκρυα της, να μοιραστεί την έκρηξη της ψυχής της και όχι να ακούσει ή να την καταλάβουν, γιατί δεν μπορεί να καταλάβει όποιος δεν έχει ζήσει! Να μοιραστεί για να μαλακώσει ο πόνος, έστω εκείνη τη μοναδική στιγμή! Και μετά, ας έρθει πάλι πιο δυνατός να την κόψει στα δύο. Αρκεί που θα υπάρχουν αυτές οι μικρές στιγμές που μπορεί να ακουμπήσει και να μοιραστεί! Αυτές οι τόσο δα μικρές αναλαμπές που θα τη φέρουν πιο κοντά στο μωρό που δεν πρόλαβε να ζήσει! Τουλάχιστον έτσι θα νιώσει εκείνη!

Είμαστε οι γονείς της απώλειας.

Λάβε κι εσύ μέρος σε αυτή τη δράση!

Στείλε π.μ. στο Love and Grief ή δες εδώ πώς: https://bit.ly/3SITfRS