ΑΓΑΠΗΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: ΗΣΥΧΙΑ, ΑΥΤΟΣ Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ

0

Αγαπητό ημερολόγιο,
 ήταν πριν από 4 (και κάτι) χρόνια όταν το τεστ έδειξε θετικό.
 Τα τηλέφωνα ξεκίνησαν να βαράνε αλύπητα, οι ευχές, οι συμβουλές, πώς θα ονομάσουμε το παιδί, πού θα βαφτιστεί, γιατί να τον/την πούμε έτσι κι όχι αλλιώς, πού θα πάει σχολείο, τι θα σπουδάσει, αν πάει για μεταπτυχιακό εις τα Λονδίνα και άλλα τέτοια σχετικά και άσχετα.

Όλα κυλούσαν ορμονικά καθώς περνούσαν οι εβδομάδες. Αξιαγάπητες στιγμές όπου τα νούμερα στο τζιν μεγάλωναν, η όρεξη αυξανόταν με μαθηματική ακρίβεια και το πρήξιμο των άκρων, που είχε πεισμώσει και δεν κουνούσε ρούπι, ήταν η καθημερινότητα.
 Παρόλα τα σενάρια για το μέλλον του παιδιού που έπαιρναν και έδιναν για καιρό, η μικρή αποφάσισε -όταν ήρθε η ώρα να βγει στον κόσμο- να «μιλήσει» η ίδια για τον εαυτό της.


Περάσαμε από όλα τα στάδια: κατά καιρούς θέλει να γίνει πιλότος, αστροναύτης, ο κεραυνός Μακουίν, δασκάλα, playmobil, μεγάλη αδερφή, εκπαιδευτής σκύλων, μπαλαρίνα, κιθαρίστρια, ντράμερ και superήρωας. Με αυτή τη σειρά και δεν ακούει κουβέντα. Μεγαλώνοντας έβαλε από μόνη της στην άκρη τα σενάρια που ήθελαν όλοι οι άλλοι για εκείνη και εξελίσσεται σε λίγο απ’ όλα. Την ώρα που φοράει την κάπα της και βγαίνει να σώσει τον κόσμο, ρίχνει και μια πιρουέτα στον δρόμο. Βάζει τα σκυλιά να κάτσουν (πάντα με την υπόσχεση μεζεδακίων) και τους κάνει μάθημα για το Ω της ώρας. Και αυτά, μειλίχια, κάθονται και την κοιτάνε με τις ώρες που κ που κουνώντας
την ούρα, μπας και φιλοτιμηθεί η προφέσορα και τους δώσει νωρίτερα τον κεφτέ.


Θα «παρασύρει» την ξαδέρφη της σε περιπέτειες δίχως προηγούμενο για να ανακαλύψουν παρέα πως θα ανέβουν στο δέντρο -χωρίς να τις πάρουμε χαμπάρι προφανώς- «για να σώσουν το μυρμηγκάκι και να το πάνε στο σπίτι του με ασφάλεια».


Παρ’ όλες τις «προτάσεις» που τις κάνουν φίλοι και γνωστοί, εκείνη έχει τον δικό της σκοπό και στόχο. «Κλείνει» τα αυτιά της και πετάει ψηλά. Κι ας λέμε εμείς τα δικά μας.
Θα τα συνδυάσει όλα και θα βγει νικήτρια. Γιατί ο κόσμος είναι δικός της. Και το ξέρει.

Ησυχία, αυτός ο άγνωστος

Ήταν εψές πουρνό, θυμάμαι, που ο άρχων του οικογενειακού κοινοβουλίου, η κεφαλή του σπιτιού, ο διαγαλαξιακός άρχοντας των πέντε ηλιακών συστημάτων και σύζυγος της σκληρά εργαζόμενης -πλην τίμιας- μητερουλίτσας που γράφει το πόνο της, είχε την κα-τα-πλη-κτι-κή ιδέα να προτείνει στον Τζακ τον Σπαζοκεφάλη, την τετράχρονη κόρη μας, να μάθει ντραμς. Ξέρεις, αγαπητό ημερολόγιο, αυτό το κλαπατσίμπαλο που το παίζεις εδώ και χορεύουν καρσιλαμάδες μέχρι τα Γιαννιτσά; Το όνειρο κάθε μητέρας που ανυπομονεί να φτάσει σπίτι, για να ακούσει συναυλία κρουστών πριν ακόμα βάλει μια τόση δα μπουκίτσα φαγητό στο στόμα της. Όλοι το ξέρουν αυτό.

Όταν άκουσα την πρόταση, δεν μπορούσα να κρύψω τον «εκστασιασμό» και την «ανυπομονησία» μου για την πραγματικά υπέροχη αυτή ιδέα. Και πριν καλά-καλά βροντοφωνάξω μέσα από τα βάθη της ψυχής μου το «ΟΧΙ!», η ιδέα είχε μεταφερθεί με ταχύτητα φωτός, στον έτερο Καππαδόκη… τη Νονά.

Φυσικά, όπως πολύ καλά γνωρίζεις αγαπητό ημερολόγιο, το σύμπαν πάντα μας κάνει τα χατίρια (#not). Οπότε,  παρά τις έξαλλες χειρονομίες και την άρνηση που ήταν χαραγμένη στο πρόσωπό μου, η νονά ξετρελάθηκε με την ιδέα και άρχισε να ψάχνει μανιωδώς για ηλεκτρονικά καταστήματα μουσικών οργάνων, ωδεία, αγγελίες συγκροτημάτων που ψάχνουν για ντράμερ-μέλη και όλα τα συναφή.  Οι ώρες περνούσαν και η ολοκλήρωση του «εγκλήματος» πλησίαζε στην κορύφωσή του.

Η συμμορία, αποτελούμενη από τον μπαμπά Καπόνε, την θυγατέρα Ηλέκτρα-Δε-Κιντ και την νονά Νταρθ Βέιντερ, κανόνιζε για το πώς και πότε θα πέσει η νύχτα στο Παλέρμο ή στην δική μου περίπτωση, ωσάν άλλος αρχηγός Γαλατικού χωριού, ο ουρανός στο κεφάλι μου.  Τα επιχειρήματά μου συνεχώς αντικρούονταν από το all time classic «Μα, αφού το θέλει το Παιδί!» και το «Είσαι υπερβολική!». Έτσι, τονισμένο και ειπωμένο κατά τέτοιο τρόπο που, ενώ ήξερα πως είναι η χειρότερη ιδέα όλων των εποχών (μετά τα ζιπ-κιλότ!), δεν κατάφερα να τους πείσω. Από τα επιχειρήματα, πέρασα στις υποσχέσεις επιδόρπιων σοκολάτας και από εκεί, στην προσπάθεια μου να τους ρίξω στο φιλότιμο. Μάταια.

Την επόμενη κιόλας μέρα, η παραγγελία του βαρβαρικού οργάνου είχε δρομολογηθεί. Εγώ, από την άλλη, προμηθεύτηκα τα χαλαρωτικά αιθέρια έλαιά μου, έφτιαξα μια λίστα με chill out μουσική και έστρωσα στον αντρούλη μου για να κοιμηθεί. Στον καναπέ. Δίπλα στα ντραμς.