Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Εγώ η ξεμυαλισμένη. Εγώ η μητέρα του Κωνσταντίνου. Εγώ που αξιώθηκα ετούτη τη χαρά. Εγώ που τα ’χω σβήσει όλα. Μια λοβοτομημένη είμαι στη χώρα της μητρότητας. Μια Τζούλη που σκορπάει όλον της τον εαυτό στα χάδια. Μια καινούργια Τζούλη στις υπηρεσίες του μικρού, εύθραυστου αλλά και πανίσχυρου μπόμπιρα που άλλαξε κάθε μου σπιθαμή. Αυτός ο λιλιπούτειος θαυματοποιός με τρόπο ακέραιο μετέτρεψε το υλικό μου. Περπατάω στη χώρα της μητρότητας και όλα είναι μαλακά σαν κουρκούτι. Εδώ κυβερνά μόνο το ένστικτο και όλα γίνονται απέραντα τρυφερά. Τι μπορώ να πω; Τι μπορώ να περιγράψω; Σκίζω όλα τα βιβλία που είχα διαβάσει. Ακυρώνω όλες τις γυναίκες που μου διηγήθηκαν τη δική τους εμπειρία. Πώς να μιλήσεις για το ένστικτο; Πώς να μιλήσεις για το πανηγύρι της ύπαρξης; Πώς μπορείς να περιγράψεις τον κυνικό σου εαυτό που έλιωσε στο πρώτο του βλέμμα; Ό,τι σθεναρά ισχυριζόμουν, μοιάζει τώρα με προεκλογικές υποσχέσεις. Τι να πω για να μη θεωρηθώ γλυκανάλατη Πολυάννα; Ανυπόφορη μάνα, που περιφέρει το θαύμα της με περηφάνια βλαχοδήμαρχου. Και όμως αυτό το μικροσκοπικό πλασματάκι έχει καλύψει τόσο χώρο μέσα μου. Έχει ήδη κάνει ατέλειωτα χιλιόμετρα πάνω-κάτω στην ύπαρξή μου. Σαν να ανακαλύψαμε νέα όρια του εαυτού μου. Είμαι μεγαλύτερη από όσο πίστευα, πιο απέραντη.
Αίφνης, εγώ η γλωσσοπλάστρια, ανοίγω την παρακαταθήκη των λέξεων μήπως βρω τις σωστές και, φευ, πρέπει να επινοήσω μιαν άλλη μαμαδίστικη γλώσσα για να μιλήσω για όλο αυτό που μου συμβαίνει με όρους κατανοητούς. Μήπως να μάθω αραμαϊκά, που είναι η γλώσσα της αγιότητας; Δεν ξέρω τι να σας πω για εκείνον. Σαν να σπάω την ιερή σιωπή. Σαν να προδίδω τη μαφιόζικη ομερτά. Ενώ θέλω να μιλήσω, προτιμώ να μένω σιωπηλή και οι λέξεις να γίνονται βίωμα, και χάδια, και κανάκεμα. Λέω μόνο το όνομά του και νιώθω πληρότητα σαν να χορταίνουν τα σύμφωνα και τα φωνήεντα. Τι να σας πω; Στον τρισχαριτωμένο μου πλανήτη όλα κινούνται γύρω από το δικό του πλανητικό σύστημα. Κάποιες έμπειρες μητέρες με είχαν προειδοποιήσει ότι μόλις γεννηθεί το μωρό «θα τα δω όλα». Το έλεγαν φοβικά και πράγματι με τρόμαζαν. Με είχαν προειδοποιήσει ότι οι πρώτοι μήνες θα ήταν μαρτύριο. Με είχαν τρομάξει με επιλόχεια κατάθλιψη. Το μόνο που μπορώ να πω είναι: Μην ακούς ποτέ κανέναν! Έλεος, όμως, κορίτσια, όλα ανάποδα μου τα είπατε. Υπερθεματίζατε την εγκυμοσύνη και λέγατε ότι είναι δύσκολοι και φοβικοί οι πρώτοι μήνες της ζωής του, γεμάτοι κούραση, στρες και πανικό. Το βιώνω τόσο ανάποδα. Η εγκυμοσύνη για μένα είχε άχαρες στιγμές, δηλαδή κυρίως άχαρες στιγμές, και ανηφόρα, αλλά αξίζει τόσο το αποτέλεσμα και για αυτό αμέσως ξεχνάς την ταλαιπωρία και βουτάς πάλι στα νερά της. Θυμήθηκα τις προάλλες την άχαρη εγκυμοσύνη μου, αλλά με πιο αθωωμένο βλέμμα. Θυμήθηκα τις καούρες του όγδοου μήνα, την ανυπομονησία να γεννήσω. Εγώ η εγκυμονούσα γκρινιάρα, που αγανακτούσα και φοβόμουν για το κάθε τι, έμαθα ότι η κάθε εγκυμοσύνη έχει τη δική της νομοτέλεια. Όλα ήταν σχεδιασμένα και απόλυτα προγραμματισμένα, η καισαρική κλεισμένη για τις 8 του Μάη, όμως ο μικρός παντοκράτορας βιάστηκε να έρθει στον κόσμο δέκα μέρες πριν από το προγραμματισμένο μας ραντεβού. Εκεί που του είχα διαλέξει μέχρι και το ιδανικό ωροσκόπιο με πλανήτες υπέροχα σεταρισμένους, εκείνος θέλησε να έρθει στον κόσμο με το δικό του αστρικό σχέδιο.
Οι πόνοι με έπιασαν μια Δευτέρα νωρίς το ξημέρωμα. Όλα έγιναν γρήγορα και η καισαρική ακόμα πιο γρήγορα. Ο Κωνσταντίνος ήρθε στον κόσμο στις 10:29 π.μ. και όχι αργότερα. Αν και ήμουν σε κατάσταση εντατικού ξεκοιλιάσματος, τον είδα να βγαίνει από μέσα μου πορφυρός και γερός μέσα από το αιμάτινο ποτάμι του με ένα κλάμα δοξαστικό. Του έκαναν την πρώτη του περιποίηση και μου τον έφεραν και τον τοποθέτησαν στο στέρνο μου και τότε έγινα χαζή σαν τη μάνα του ποιητή στο Η ζωή είναι αλλού του Κούντερα. Σαν να ήρθαν όλα τα Χερουβείμ, όλες οι αστρικές παραμάνες και να έδωσαν ευχές. Τα μάγια λύθηκαν και η καρδιά μου έπαψε να χτυπάει στο σώμα μου, μπήκε στο δικό του. Έχω περάσει coup de foudre και κεραυνοβόλους έρωτες και ένα σωρό εντυπωσιακά εφέ της ζωής, τέτοια όμως «εγγύτητα» ποτέ. Το μωρό μου είναι το δώρο της ζωής σε μένα. Σε μένα που αξιώθηκα να τον φέρω στον κόσμο. Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα γινόμουν τόσο απέραντα χαζομαμά. Από το πρώτο λεπτό το ένστικτο λειτούργησε, από το πρώτο λεπτό ένιωσα ότι το πολύτιμο με δεξιώθηκε, ότι ξεκινάει ένα υπέροχο ταξίδι ύπαρξης αφού η ζωή μού δίνει την ευκαιρία να κάνω όλες τις διορθωτικές κινήσεις που επιθυμώ. Σαν παιδικά χρόνια μέρος Β΄. Σαν να μπορώ μόνη μου να κατασκευάσω πλέον τις συνθήκες, σαν να μπορώ να ηρεμήσω και να καταλαγιάσω το δικό μου φοβισμένο παιδί. (Συνεχίζεται.)