Η ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΜΑΣΚΑΣ

0

Ή αλλιώς της μάσκας το κάγκελο: Η κόρη μου είναι επιληπτική. Οι επιληπτικές κρίσεις κάνουν ολοένα και πιο σπάνια την εμφάνισή τους όσο μεγαλώνει, ωστόσο υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που ακόμη μπορούν να πυροδοτήσουν ένα επιληπτικό επεισόδιο. Φέτος περιμένει να καθίσει στα θρανία της τρίτης δημοτικού και το δημόσιο σχολείο στο οποίο φοιτά δε «δικαιούται» σχολικό νοσηλευτή, όπως άλλωστε και τα περισσότερα σχολεία στη χώρα. Η απόφαση για την ύπαρξη νοσηλευτή σε ένα σχολείο περνά από τον διευθυντή του δημόσιου νοσοκομείου, ο οποίος δικαίως σταθμίζει την ανάγκη ενός μαθητή με κάποιο νόσημα και τη διαθεσιμότητα του προσωπικού. Και επειδή γενικώς κινούμαστε «με τον σταυρό στο χέρι» που λένε και επειδή κάπως αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχουν και χειρότερα, υπάρχουν δηλαδή πιο «δύσκολα» και επείγοντα περιστατικά που απορροφούν νοσηλευτές σε άλλα σχολεία, λέμε χαλάλι.

Ωστόσο, επιληπτικό επεισόδιο συνέβη στη μικρή την ώρα του παιχνιδιού στο προαύλιο, μπροστά στα αγωνιώδη βλέμματα των εκπαιδευτικών που δεν ήξεραν τι να κάνουν και στα έκπληκτα μάτια των μικρών συμμαθητών. Και θα ξανασυμβεί. Όπως θα συμβούν και διάφορα σχολικά ατυχήματα, σπασίματα, ραγίσματα, ράμματα, εμετοί, πυρετοί- μάλλον συμβαίνουν, δε ΘΑ συμβούν. Κοινώς, η υγεία και η ακεραιότητα των παιδιών μας που, ναι, ώρες ώρες λες ζουν από θαύμα, δοκιμάζεται και στο σχολείο. Όμως, δε θυμάμαι ποτέ κανέναν να ζητά σχολικό νοσηλευτή. Αίτημα ξεκάθαρα ιατρικό- όχι πολιτικό, ταξικό, ή ό,τι άλλο. Δε θυμάμαι κανέναν να ξεσηκώνεται για κάτι τόσο αυτονόητο. ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ. Αλλά στη χώρα μας τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Την υγεία και την ακεραιότητα των παιδιών μας δεν απειλεί ένα πέσιμο από τις σκάλες, ένα χτύπημα στις βρύσες, ένα αλλεργικό σοκ, ένα διαβητικό σοκ, μια επιληπτική κρίση, όχι: την απειλεί η χρήση της μάσκας. Αυτό ισχυρίζονται τα 20.000 και βάλε μέλη ομάδας του facebook τύπου ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΜΑΣΚΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να σταχυολογήσω τα επιχειρήματα, αρκεί να μεταφέρω αυτολεξεί την ανάρτηση μέλους: «Γιατί άραγε τα κάνουν όλα αυτά? Γιατί θα μας πουνε μετα υποχρεωτικό το εμβόλιο στα μικρά παιδια για το καλό τις υγείας τους!!!δεν θέλετε μάσκα? Οκ εμβόλιο…. Το πανε πονηρα!!!! Να κάνουμε παιδια στρατιωτάκια χωρίς αντισώματα κ με φόβο!!αψυχα!!!Να βάλουν διχόνοια ανάμεσα στους ανθρώπους. Κ μετα με ένα τσιπάκι για να τα ελέγχουμε αν όλα αυτά τα κανουν σωστά! Αν εμείς ειμαστε σωστή γονείς!!!!Κ ολα αυτα έχουν γραφτεί χρόνια τώρα σε βιβλία κ έργα κ πίστευα ότι είναι φαντασίας!! Ελα όμως που τα ζω τώρα!!!! Δεν θα περασει!!» (sic).

Το θέμα της μάσκας είναι από την αρχή πολιτικό-μικροπολιτικό για την ακρίβεια. Ψευτοηθικό και ταξικό. Ή έτσι το διαχειριζόμαστε ως λαός. Όπως όλα εξάλλου. Δεν το βλέπουμε καθαρά ιατρικά, δεν μπορώ να καταλάβω πώς ξαφνικά κοπτόμεθα όλοι εμείς οι γονείς για τις μάσκες όταν τα παιδιά μας είναι ανεμβολίαστα από άποψη, παχύσαρκα (δεύτερη χώρα η Ελλάδα σε ποσοστό παχύσαρκων παιδιών) και κοντεύουν να βγάλουν τρίτο μάτι από το πολύ wifi. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τώρα ανησυχούμε τόσο πολύ για την ψυχική υγεία των παιδιών μας όταν έρευνες (το Harvard τα λέει, όχι εγώ) δείχνουν ότι στην ηλικία των 9 πλέον η αυτοπεποίθησή τους αρχίζει και φθίνει λόγω της συνεχώς αυξανόμενης έκθεσής τους στα social media. Θέλω να πω πως η μάσκα μου φαίνεται σαν το κερασάκι σε μια τούρτα που εμείς αφήνουμε να… χαλάει. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα πολύπαθο, μόνιμα έκθετο σε πολιτικές ζητάει χρόνια να ξεσηκωθούμε ως γονείς αλλά τελικά αρκούσε ένα μικρό κομμάτι ύφασμα ως μπαϊράκι της επανάστασης.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν ξέρω και εγώ τι είναι καλό, τι είναι κακό, τι είναι βλαβερό, είναι ακόμη νωρίς να πει κανείς. Και με αγωνία περιμένω την τοποθέτηση παιδιάτρων. Ψυχιάτρων. Εκπαιδευτικών. Και ναι, το υγειονομικό σχέδιο επιστροφής στα θρανία «μπάζει». Αλλά «μπάζουν» και οι αντιπροτάσεις. Ποια είναι η λύση; Το homeschooling; Η ηλεκτρονική διδασκαλία, στη διάρκεια της οποίας ξεσπαθώσαμε για τις κάμερες στα σχολεία; Το τίποτα; -Σιγά, ας χάσουν μια χρονιά; (γράφτηκε και αυτό στα γκρουπ διαμαρτυρίας για τη χρήση μάσκας). Και εγώ θα ήθελα να πάνε τα παιδιά μου σχολείο χωρίς μάσκες, χωρίς αντισηπτικά, χωρίς προσοχή, χωρίς κορονοϊό, χωρίς αυτό το ανελέητο «Γιωργάκη, έπλυνες τα χέρια σου;», χωρίς, χωρίς, χωρίς… Αλλά προφανώς δε γίνεται -παγκοσμίως δε γίνεται. Και το ξέρουν και εκείνα. Με ψυχραιμία, αισιοδοξία και αγωνία, σεβασμό-ΣΕΒΑΣΜΟ ρε φίλε- περιμένουν να περάσουν το κατώφλι του σχολείου τους. Και πιστέψτε με, δεν τους πολυνοιάζουν οι μάσκες.