ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΪ ΒΑΣΙΛΗ

0

Αγαπημένα μου παιδιά,

αν κάνω ορθογραφικά λάθη συγχωρέστε με αλλά φταίνε τα μάτια μου, που πια τα γυαλιά δεν με βοηθάνε κι έπειτα συνήθισα τόσα χρόνια να διαβάζω μικρά γραμματάκια με πολλές λατρεμένες μουτζούρες κι έτσι έμαθα πως καμιά φορά το σωστό είναι το λάθος…

Με ρωτάτε αν είμαι αληθινός, αν περνάω από τις καμινάδες, αν μοιράζω δώρα, αν είμαι χοντρός κι αν φοράω κόκκινα, αν τρώω το γλυκό και το γάλα που μου αφήνετε, αν ζω στη Λαπωνία, αν έχω οικογένεια και πόσο χρόνων είμαι, αν έχω ξωτικά για βοηθούς κι αν οδηγώ έλκηθρο με ταράνδους. Νομίζω ότι άθελά μου σας έχω μπερδέψει και πως σας χρωστώ πολλές απαντήσεις, αληθινές, με και χωρίς δώρα, «εύσωμες» και όχι απαραίτητα κόκκινες, άλλες γλυκιές, άλλες όχι και τόσο αλλά όλες χωρίς πατρίδα, χωρίς ηλικία αλλά με οικογένεια…

Ναι, υπάρχω. Και μην αφήσετε ποτέ κανέναν και για κανένα λόγο αυτό να το αμφισβητήσει! Μπορώ να περνάω από καμινάδες (αν χρειαστεί…), από κλειδωμένες πόρτες και κλειστά παράθυρα (αν χρειαστεί…), αλλά και από «κλειστά» μυαλά και λυπημένες καρδιές, από κλειστά σύνορα και ανοιχτά όνειρα. Μερικές φορές δεν χρειάζομαι καν γράμμα ή πρόσκληση, απλά μια γλυκιά ευχή, μια ανάγκη που κάποιο μικρό ή μεγάλο παιδί θα ξεστομίσει και μια «κατακόκκινη» σκέψη αγάπης που θα με φέρει κοντά του.

Η Λαπωνία είναι βολική για τους ταράνδους που αγαπούν τα ψυχρά κλίματα και για τις μεγάλες εκτάσεις της που μου επιτρέπουν να δουλεύω ανενόχλητος και χωρίς να αντιμετωπίζω προβλήματα παρκαρίσματος. Όμως… μπορώ να πάω παντού. Μπορώ να ζήσω σε καλύβα στην Αφρική ξυπόλητος (αν και δυστυχώς τα δρομολόγια μου προς τα εκεί τα εμποδίζουν συχνά δυσμενείς ανθρώπινοι άνεμοι…), στην Ευρώπη, στην Αμερική, στην Ασία, στο βουνό, στη θάλασσα. Και όχι δεν φορώ απαραίτητα την κόκκινη στολή μου με το γούνινο γιακά και τις γκέτες, τις μαύρες μπότες και τη λουστρινένια ζώνη με την χρυσή αγκράφα. Ναι αυτή είναι η επίσημη, έχω φορέσει όμως και κιμονό, κίλτ, κουστούμι, παρεό, βερμούδα και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας, όσα τα ρούχα τα δικά σας τόσες και οι δικές μου επιλογές. Αμέτρητες. Μπορώ να αλλάζω και να γίνομαι έτσι όπως εσείς με ονειρεύεστε, δικό σας, κοντινό και αγαπημένο.

Ναι έχω βοηθούς. Αλλιώς δε θα μπορούσα να τα καταφέρω. Η μαμά κι ο μπαμπάς, ο παππούς, η γιαγιά, οι θείοι, οι νονοί, οι δάσκαλοι, όλους τους χρησιμοποιώ! Κι όταν δεν χωρώ να περάσω από την καμινάδα, να βρω να παρκάρω ή να φτάσω στην ώρα μου, είναι αυτοί που αναλαμβάνουν να με εξυπηρετήσουν και να τρέξουν πρόθυμα να μου «πάρουν τα βάρη»! Και τους ευχαριστώ θερμά γι’ αυτό. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτούς…

Τα ξωτικά είναι πιστοί μου φίλοι και βοηθοί μου στο πακετάρισμα, επίσης κάνουν κολλητή παρέα με τους συγγραφείς και τους μαρτυρούν καμιά φορά μυστικά μου στο αυτί κι αυτοί τα κάνουν βιβλία. Στην αρχή θύμωνα, τώρα το έχω συνηθίσει…

Όχι δεν ταξιδεύω μόνο με έλκηθρο. Ξέρω ότι έτσι έχει πλάκα αλλά πάω και με τραίνο, αεροπλάνο, καράβι, ποδήλατο, αμάξι αλλά και με τα πόδια, με σκί και ελικόπτερο, έχει τύχει να σκαρφαλώσω, να πηδήξω από ψηλά και να μπω σε λεωφορείο που από τη βιασύνη μου ξέχασα να πληρώσω το εισιτήριο και τα μισά δώρα στη στάση!

Είναι φορές που κάνω λάθη. Πολλά. Και σας ζητώ συγγνώμη. Δεν καταφέρνω να σας φέρνω πάντα αυτό που μου ζητάτε. Άλλες φορές μπορεί να μπερδευτώ από τα πολλά δρομολόγια, άλλες να διαβάσω λάθος κι άλλες να μη με φτάσουν τα χρήματα γιατί ναι, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο δεν είμαι πλούσιος. Είναι και κάποιες φορές που σκέφτομαι πριν σας φέρω κάτι, αν θα είναι καλό για σας. Κι αυτό πραγματικά είναι από τα πιο δύσκολα. Μπορεί μια ευχή σας να τη πραγματοποιήσω αρκετό καιρό μετά. Δεν είναι πως δεν σας έδωσα σημασία, είναι που σκέφτηκα και συμβουλεύτηκα και τους βοηθούς μου πως αυτό είναι το καλύτερο για σας ή αυτό που εγώ μπορούσα να κάνω εκείνη τη χρονιά. Μη μου θυμώσετε. Προσπαθώ για το καλύτερο αλλά δεν σημαίνει ότι τα καταφέρνω πάντα. Και προπαντός δεν είμαι τέλειος. Δεν είμαι μάγος αλλά ούτε και θεός. Είμαι ένα πνεύμα χαρούμενο, με γέλιο τρανταχτό, φτιαγμένος από όλα τα δικά σας γέλια μαζί. Οικογένεια μου είστε εσείς και θα υπάρχω όσο θα πιστεύετε σ’ εμένα. Κι ας κάνω λάθη.

Και ναι τρώω γλυκά! Μου αρέσουν και δεν ντρέπομαι να το πω. Αν κάτι που μου αφήσατε δεν το φάω είναι ίσως γιατί έφυγα βιαστικός για το επόμενο σπίτι, σχολείο ή γειτονιά. Φάτε το εσείς για μένα, είναι το ίδιο. Γιατί με κάποιο τρόπο, σε μια μικρή γωνίτσα μέσα σας κατοικώ και υπάρχω. Ψάξτε μια μικρή «κόκκινη» γωνιά που χτυπά και μιλήστε μου κι εγώ θα ακούσω, κι έτσι, και χωρίς γράμμα…

Πάντα δικός σας.

Άγιος Βασίλης

(Το γράμμα αυτό μάς έφτασε από την δρa Κοινωνικής Ψυχολογίας και συγγραφέα Μαριέττα Κόντου, που της το μαρτύρησε ένας στενός της φίλος… ξωτικό)