ΓΟΝΕΙΣ. Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΜΙΚΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

0

Φαντάσου, λέει, να μην είχες ενοχές για όσα κάνεις ή δεν κάνεις με τους μικρούς σου ανθρώπους.

Φαντάσου να είχες χρόνο να απολάμβανες τη δουλειά, το σπίτι, τους δικούς σου και να περίσσευε και για σένα.

Φαντάσου να κοιμόσουν.  Στην αρχή, και όταν θα ξενυχτούν.

Φαντάσου να ήταν όλα σε τάξη μέσα στο μυαλό σου. Και τα όνειρα!

Φαντάσου να υπήρχε γαλήνη, πότε θυμός και μπόλικη χαρά σε ό,τι κάνεις.

Φαντάσου να ξεκινάς καθυστερημένα στο φανάρι ψάχνοντας μια πιπίλα και να μην κόρναρε κανείς.

Φαντάσου να έκανες μπάνιο χωρίς παρέα μέσα ή πίσω από την πόρτα.

Φαντάσου, σε συνέντευξη για δουλειά, να σε ρωτούσαν αν σκοπεύεις να κάνεις παιδιά γιατί αυτό επιδοτείται.

Φαντάσου να μπορούσες να μην ανέχεσαι μια ηλίθια δουλειά μόνο και μόνο για να είσαι σίγουρη ότι θα έχουν όλα όσα χρειάζονται.

Φαντάσου να αλλάζεις πρώτη φορά πάνα χωρίς υποβολέα.

Φαντάσου να μην γυρνάς 62 σχολεία για να συμβιβαστείς με το λιγότερο κακό.

Φαντάσου το ένστικτό σου να αρκούσε.

Φαντάσου να μην έκανες συνεχώς εικόνα το μέλλον τους, προσπαθώντας να δώσεις αρκετά.

Φαντάσου να πίστευες ότι οι δυσκολίες είναι μέσα στο παιχνίδι και να το έκανες πράξη.

Φαντάσου να μην αρρώσταιναν.

Φαντάσου ο έρωτας να έμενε κι από πάνω να ερχόταν κι η αγάπη.

Φαντάσου να μην ήταν όλα επί πληρωμή. Ειδικά στην ανάγκη.

Φαντάσου πώς είναι να σε αγκαλιάζουν το βράδυ πολλά ζευγάρια χέρια, κάποια μικρά και τρυφερά σαν ζυμαράκια.

Φαντάσου και μερικά ζευγάρια μάτια που σε κοιτούν με άνευ όρων αγάπη.

Φαντάσου μερικούς ακόμα όμορφους ανθρώπους σε τούτο τον κόσμο.

Φαντάσου τη δική σου μικρή Ανάσταση. Καλή μας Άνοιξη!