ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ 5ΟΥ…

0

Άδεια η παιδική χαρά το απόγευμα της Δευτέρας. Όλοι γνωρίζαμε τι έγινε, κάποιοι ήμασταν εκεί το πρωί αποχαιρετώντας, πίσω από τα τζάμια των πούλμαν, ανθρώπους που αγαπήσαμε. Γνωρίζαμε κι όμως άθελα μας το βλέμμα πήγαινε συνέχεια εκεί, στο μονοπάτι που οδηγεί από τη Μερλιέ προς τα πάνω, περιμένοντας να δούμε τους φίλους μας από το 5ο να έρθουν, όπως κάθε απόγευμα.

Το γέλιο τους κατέκλυζε την παιδική χαρά θυμίζοντάς μας τι σημαίνει να είσαι παιδί, να ζεις τη στιγμή. Κάθε απόγευμα παιχνίδι μαζί. Στα αγγλικά, στα ελληνικά, στα αραβικά, στα φαρσί, μαζί. Ανάμεσά τους εκείνη η υπέροχη μαμά που κάθε απόγευμα συνόδευε 5-6 πιτσιρίκια, έβγαζε ένα πακέτο μπισκότα μιράντα και μας κερνούσε όλους. Το πανέμορφο κορίτσι με τη μοβ μαντήλα που καθόταν στη κούνια με τις ώρες και το θλιμμένο βλέμμα της κοίταζε πέρα μακριά σ’έναν άλλο τόπο. Τα δυο αδέρφια που αγαπούσαν το Ρονάλντο και τον Σπάιντερμαν. Ο πιτσιρικάς που του δώσαμε παπούτσια και μας γέμισε μπαλόνια κι εκείνος που έβαλε τα κλάματα όταν του δόθηκε ένα πατίνι. Ο γλυκός έφηβος που προσφέρθηκε να σηκώσει τις σακούλες μιας ηλικιωμένης κυρίας στις ανηφόρες του Λυκαβηττού. Κι εκείνα τα παιδιά που σηκώσαν ένα τρίχρονο που έπεσε ενώ η μαμά δε κοιτούσε και μας το έφεραν προστατευμένο σε μια τεράστια αγκαλιά.

Τα παιδιά “που ήρθαν από τον πόλεμο με τις βάρκες, μαμά” μας έδιναν κάθε μέρα μαθήματα ζωής. Αυτοί ήταν οι κάτοικοι της κατάληψης του 5ου, στο οποίο βρήκαν τη στέγη (προσωρινή και σίγουρα όχι ιδανική) που δε μπορούσε να τους παρέχει το κράτος. Το δε κτίριο παρέμενε εγκαταλελειμμένο επί χρόνια, αφημένο στην τύχη του να καταρρέει. Η κατάληψη τού έδωσε ζωή, η γειτονιά τη στήριξε, αποδεικνύοντας πως και διάθεση και δυνατότητα συνύπαρξης υπάρχει. Τα παιδιά γράφτηκαν σε σχολεία της ευρύτερης περιοχής, έμαθαν ελληνικά και αγγλικά και διαμόρφωσαν παρέες με παιδιά της γειτονιάς. Απέκτησαν μια ρουτίνα και μια κανονικότητα, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους. Η βίαιη εκκένωση της κατάληψης απομάκρυνε τα παιδιά αυτά και τις οικογένειές τους από τα σχολεία τους, από τη γειτονιά τους, από τους φίλους τους, από απαραίτητες κοινωνικές και ιατρικές υπηρεσίες, διακόπτοντας βίαια την πορεία ένταξής τους και τραυματίζοντάς τα ψυχικά γι άλλη μια φορά. Η απομόνωσή τους σε πρόχειρους καταυλισμούς εκτός κοινωνικού ιστού συνιστά κατάφωρη παραβίαση των πιο βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν προσφέρει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης από εκείνες της κατάληψης.

Στο όνομα μια αόριστης ανομίας το κράτος εκκενώνει τις καταλήψεις με περισσή υποκρισία, αφήνοντας πρεζέμπορους και μαφίες της νύχτας να αλωνίζουν ελεύθερα. Κόπτονται ξαφνικά για τα κτίρια (που το ίδιο το κράτος εγκατέλειψε) όταν τα υπό λειτουργία σχολικά κτίρια της περιοχής καταρρέουν από την έλλειψη συντήρησης. Ενώνουμε τις φωνές μας με τους Συλλόγους Γονέων του 35ου και του 36ου και φωνάζουμε μαζί πως θέλουμε τους φίλους μας πίσω!

Το ΔΣ του Συλλόγου Γονέων του 14ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών