ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ Ή ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟ ΣΤΡΑΒΟ ΜΑΣ;

0

Για μια δασκάλα όπως εγώ ο Σεπτέμβρης είναι εφάμιλλος της Πρωτοχρονιάς. Καινούργια χρονιά, καινούργιες συγκινήσεις. Φέτος δεν θα ακούσω το κουδούνι ως δασκάλα, κι είπα να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου.
Μέσα από τόσα και τόσα άρθρα για την ομαλή μετάβαση στο σχολείο, την επιλογή καλού παιδικού σταθμού και πώς να θωρακίσουμε το ανοσοποιητικό των καινούργιων μαθητών από τις ιώσεις του φθινοπώρου, φέτος κατέληξα να γράψω από την πλευρά του γονιού.
Φέτος ας μη μας φταίνε όλα στο σχολείο του παιδιού μας. Ας δοκιμάσουμε να βρούμε κάτι θετικό στον δάσκαλο που δεν μας γέμισε το μάτι ‒ αλλά δημόσιο είναι, τι μπορείς να κάνεις; Ας πάμε στην ώρα μας στον παιδικό σταθμό και με χαμόγελο, ξεχνώντας λιγάκι την παλιά δοκιμασμένη νοοτροπία «σε πληρώνω, άρα κάνω ό,τι θέλω». Ας δούμε την τάξη του παιδιού μας σαν μια μικροκοινωνία που χωράει και παιδιά άλλων χωρών, άλλου βιοτικού επιπέδου και ειδικών ικανοτήτων. Ας δείξουμε λιγάκι εμπιστοσύνη και στο παιδί μας ότι θα αντεπεξέλθει και θα αναπτύξει τον δικό του τρόπο να μπει σε αυτήν τη μικροκοινωνία πριν προλάβουμε να διαμαρτυρηθούμε στον διευθυντή ή να του αλλάξουμε σχολείο βάζοντας μέσον για να πάει στο παρακάτω που έχει καλύτερη φήμη. Φέτος ας είμαστε πιο ενεργοί μέσα στον ελάχιστο χρόνο μας ώστε να συμβάλλουμε στην καλυτέρευση του σχολείου και των δράσεών του, μέχρι επιτέλους να βρεθούν άνθρωποι με μυαλό και όραμα για την παιδεία και ψηφοφόροι με εγκέφαλο να τους εκλέξουν σε αυτόν τον τόπο!
Ο μεγαλύτερος φόβος αλλά και πρόκληση στο μεγάλωμα ενός παιδιού είναι όταν αυτό μένει μόνο του να τα καταφέρει σε αντίξοες συνθήκες. Είναι εκείνη η στιγμή που ένας γονιός θα αναλογιστεί αν έχει δώσει και πώς «προστατεύοντας» το παιδί, κρύβοντάς του τις  κακοτοπιές, το κάνει τελικά περισσότερο ανάπηρο από τον συμμαθητή του που κρατάει «πίσω» το επίπεδο της τάξης.  Η ανεκτίμητη προίκα ενός παιδιού και ο τρόπος που βλέπει τον κόσμο αποκτάται πολύ προτού χτυπήσει το κουδούνι του σχολείου και είναι καθαρά δουλειά του πρώτου του σχολείου: της οικογένειας. Η ευθύνη της  «μόρφωσης» ενός ανθρώπου είναι και θα είναι πρώτα απ’ όλα δουλειά της οικογένειας. Φέτος λοιπόν ας μη μας φταίει μόνο το σχολείο του παιδιού μας, ας δοκιμάσουμε να μη μας φταίει τίποτα… να δούμε μπας και καθαρίσει λιγάκι το τοπίο και πάμε παρακάτω!
Καλή χρονιά και καλή δύναμη σε όλους!

Η Ντίνα Νομικού είναι μοντεσοριανή εκπαιδευτικός-νηπιαγωγός Ε.Κ.Π.Α.

thechildin.blogspot.com