ΕΧΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ…

0

Οι άνθρωποι που κατοικούμε αυτόν τον ευλογημένο τόπο έχουμε, νομίζω, μαγικές, υπεράνθρωπες δυνάμεις. Τα ξέρουμε όλα. Ή λίγο από όλα, ή όλα από λίγο, ή τέλος πάντων μας είναι αδύνατον να συμφιλιωθούμε με την άγνοιά μας ή να αντιληφθούμε τη σκοπιμότητα αυτής.

Αυτό το –αρκετά ελληνικό– χαρακτηριστικό που ορθώνεται σθεναρά σε όσα ο έρμος ο Σωκράτης διακήρυττε κάποτε (ξέρετε, εν οίδα ότι ουδέν οίδα), μεγεθύνεται, για να μην μπω γιγαντώνεται, όταν γινόμαστε γονείς. Τότε είναι που πραγματικά και αδιαμφισβήτητα τα ξέρουμε ΟΛΑ. Προφανώς γιατί τότε είναι που γεννιέται από εμάς ένα πλάσμα που δεν ξέρει ΤΙΠΟΤΑ.

Οι μαμάδες γινόμαστε παιδίατροι, σύμβουλοι θηλασμού, ψυχολόγοι. Πόσες φορές δεν έχουμε κουνήσει το δάχτυλο σε φίλες μαμάδες εκστομίζοντας συμβουλές με ύφος απόφοιτου Παιδιατρικής. Πόσες φορές δεν έχουμε φιλτράρει κατά το δοκούν οδηγίες του παιδιάτρου.

Έχουν και οι μπαμπάδες αγαπημένο ρόλο. Γίνονται προπονητές. Θέλω να πω, ενώ αρχικά εμπιστεύονται τα παιδιά τους στα χέρια ενός προπονητή, αγαπούν τελικά να ωρύονται στις κερκίδες στον πεντάχρονο γιο τους που δεν κατάλαβε ότι ήταν οφσάιντ ή που δεν σηκώθηκε για το ριμπάουντ.

Και μέχρις εδώ καλά, η προσπάθειά μας να αναπαράγουμε το είδος μας ως φωτεινοί παντογνώστες πάει περίφημα.

Και έρχεται η στιγμή που αποφασίζουμε να κάνουμε ΚΑΙ τον δάσκαλο. Η ιδιότητά μας αυτή δεν περιορίζεται στο να λύσουμε μια απορία– όχι. Συνεχίζεται με την ακόρεστη και ακαταμάχητη επιθυμία να ανοίγουμε τα τετράδια των παιδιών μας όταν γυρίζουν από το σχολείο, να θρονιαζόμαστε σαν κέρβεροι δίπλα τους την ώρα της μελέτης, «δεν μπορώ να μιλήσω τώρα, έχω να διαβάσω τον μικρό» (ένας φίλος κάποια στιγμή είχε εύστοχα –ως συνήθως– πει: νόμιζα ότι «διαβάζουμε» τους πεθαμένους), και σβήσ’ το, δεν το έχεις γράψει καλά και δεν έβαλες τόνο, και κάνε και αυτές τις δύο ασκήσεις που κατέβασα από το ίντερνετ, τίποτα δεν σας βάζει αυτή…

Στον αντίποδα, η μεγαλύτερη ένωση γονέων και κηδεμόνων της Ισπανίας αποφάσισε να μην κάνει τον δάσκαλο, αφού οι γονείς διαπίστωσαν ότι το φορτίο σχολικής μελέτης δεν ήταν τελικά ανάλογο με τις επιδόσεις των μαθητών σε σύγκριση με τους ξένους συνομηλίκους τους. Εμάς –ή τους περισσότερους από εμάς– τους Έλληνες γονείς μάς διακατέχει ένα συναίσθημα απόλυτης ικανοποίησης (θεωρώ πως έχει μαζοχιστικές ψυχαναλυτικά προεκτάσεις – δεν μπορεί), όταν η σάκα του παιδιού μας επιστρέφει πλήρης εργασιών για το σπίτι.

Και τελικά με την επιστροφή του παιδιού μας στο σπίτι από το σχολείο χτυπά άλλο ένα κουδούνι.

Δεν ξέρω αν τελικά η επιθυμία μας να το παίζουμε τόσο δάσκαλοι –σε αντίθεση με τους Ισπανούς γονείς– προκύπτει από την αδυναμία μας να εμπιστευτούμε το ταλαιπωρημένο εκπαιδευτικό μας σύστημα, ή την επιλογή του διδακτικού προσωπικού και την απουσία αξιολόγησης. Αυτή όμως η οικιακή εσωστρέφεια της μελέτης δεν οδηγεί πουθενά, το αισθάνομαι και το γράφω για να το διαβάσω εγώ που είμαι μαμά 3 μαθητών, τώρα η ώρα είναι 3 μ.μ. και δεν μπορώ να γράψω άλλο, γιατί πρέπει να πάω να τους «διαβάσω».