ΕΧΩ ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΙΑ

0

Στον Χρήστο

Έχω μια δυσκολία. Με τους ανθρώπους. Όλοι γύρω μου ασχολούνται συνεχώς με ασήμαντα πράγματα. Και τα παιδιά το ίδιο. Δεν ενοχλώ κανέναν, θέλω απλώς να με αφήσουν να είμαι εγώ. Μου αρέσει το σχολείο. Έχει ωραία χρώματα. Έρχομαι εδώ από το πρωί κάθε μέρα σχεδόν και φεύγω το μεσημέρι. Μόνο τα σαββατοκύριακα είμαι όλη μέρα με τους γονείς και τα αδέλφια μου. Τους αγαπώ. Πολύ. Δεν είμαι σίγουρος πως το έχουν καταλάβει. Ίσως νομίζουν πως τους έχω ανάγκη, μα δεν είναι αυτό. Είναι οι ήρωες μου.

Δε με ενδιαφέρει το φαγητό ιδιαίτερα. Εκτός από τα πατατάκια, που δεν είναι φαγητό, είναι πατατάκια και τα λατρεύω! Όταν πεινάω πίνω το γάλα μου στο μπιμπερό. Τουαλέτα βαριέμαι να πάω. Άλλωστε δε μου αρέσει να μιλάω και πολύ και έτσι μέχρι να το πω θα είχα ήδη λερωθεί, γι’ αυτό και ακόμη φοράω πάνες. Μια χαρά βολικές είναι, λέω να τις κρατήσω για καιρό ακόμα. Μου αρέσουν οι οθόνες επαφής. Ο μπαμπάς μου μου έχει χαρίσει το αγαπημένο του tablet. Έχουμε το ίδιο τώρα. Του μοιάζω πολύ. Είναι και αυτός έξυπνος όπως εγώ αν και είμαι λίγο πιο γρήγορος στα παιχνίδια που παίζω. Ίσως αν έπαιζε πιο συχνά, να μπορούσε να με φτάσει. Καθόμαστε μαζί δίπλα δίπλα και παίζουμε ο καθένας στο δικό του. Πόσο μου αρέσουν αυτές οι στιγμές! Θα του το πω κάποια στιγμή…

Στο σχολείο έχω συνοδό. Δεν είμαι σίγουρος γιατί έχω μόνο εγώ συνοδό. Νομίζω πως όλα τα παιδάκια στην τάξη μου χρειάζονται συνοδό. Η δασκάλα δεν προλαβαίνει να κάνει τίποτα. Φωνάζουν, κλαίνε, γκρινιάζουν, τσακώνονται για τα παιχνίδια. Καλή μου φαίνεται η δασκάλα μου. Δε μου μιλάει και πολύ. Συνήθως έχει εκείνο το βλέμμα που έχουν οι μεγάλοι όταν με βλέπουν. Μια συγκατάβαση. Γιατί άραγε; Στην αρχή δε με ήθελαν στο σχολείο. Δεν είμαι σίγουρος γιατί. Είμαι διαφορετικός έλεγαν, τα άλλα παιδιά θα έχουν πρόβλημα, οι γονείς τους θα έχουν πρόβλημα. Διαφορετικός είμαι, είναι αλήθεια. Όλοι μας δεν είμαστε; Αυτό δεν είναι το ωραίο; Η μαμά μου όμως επέμενε να με δεχτούν και έφερε ένα χαρτί που μόλις το διάβασε η διευθύντρια, το πρόσωπο της έγινε όπως όλα τα χρώματα του σχολείου. Στην αρχή άσπρο, μετά ροζ, μετά κόκκινο, μετά μπλε και στο τέλος κίτρινο. Ήταν πολύ όμορφη!

Την επόμενη μέρα πήγα κανονικά σχολείο. Μια μέρα άργησε να έρθει η συνοδός μου. Τα παιδιά φώναζαν, τσίριζαν, τα αυτιά μου δεν άντεξαν, το μυαλό μου πήγε να σπάσει. Τους έκανα νόημα να σταματήσουν, έκλεινα τα αυτιά μου. Ένα παιδί τσίριζε μέσα στο αυτί μου. Το δάγκωσα. Νομίζω πως κατάλαβε το λάθος του, γιατί σταμάτησε να τσιρίζει και έφυγε κλαίγοντας. Δε θα το ξανακάνει τώρα ελπίζω. Την επόμενη μέρα η μαμά μου ήταν στεναχωρημένη. Κάτι της είπε η δασκάλα μου. Της έδωσε ένα χαρτί να διαβάσει, παρόμοιο με εκείνο που είχε δώσει κι αυτή στη διευθύντρια. Η μαμά μου όμως δεν άλλαξε χρώματα. Δεν χρειάζεται να το κάνει για να γίνει πιο όμορφη. Είναι ήδη η πιο όμορφη μαμά του κόσμου!
Είναι φορές που νιώθω μόνος ενώ έχει τόσο κόσμο γύρω μου. Θέλω να τους πλησιάσω αλλά δεν ξέρω πως. Νιώθω πως κανείς δε με καταλαβαίνει. Δε ζητάω πολλά. Θέλω να υπάρχει φαγητό και ας πίνω μόνο γάλα. Θέλω να έχω παιχνίδια και ας παίζω πιο πολύ με ένα κουτάλι. Θέλω να έχει κλόουν σε πάρτι και ας μην του δίνω σημασία. Θέλω κεράκια στην τούρτα μου και ας μην τα σβήνω. Θέλω να πηγαίνω στο σχολείο με τα άλλα παιδιά και ας μην κάνουμε παρέα.

Θέλω να έχω τις ίδιες ευκαιρίες με όλους και ας μην τις αξιοποιήσω. Ίσως κάποια στιγμή να το κάνω. Θέλω απλώς να είμαι εγώ. Μπορώ;

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο dorosantoniadis.com.