ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ. ΟΧΙ, ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ.

0

Στην τραμπάλα αυτού του μήνα, ένα ζευγάρι δεν μπορεί παρά να υποκύψει στη μουρμούρα σχετικά με την ανατροφή του παιδιού τους.

Αυτός: Χθες το βράδυ πάλι την έφερες στο κρεβάτι.

Αυτή: Λες να μην το ξέρω; Ή πιστεύεις πως είμαι υπνοβάτης και σηκώνομαι μες στη μαύρη νύχτα, περπατάω με τα χέρια σε έκταση, πάω και την παίρνω από το κρεβάτι και το άλλο πρωί δεν θυμάμαι τίποτα;

Αυτός: Δεν έχουμε πει όμως να μην έρχεται στο κρεβάτι; Πάει στα 4 πια.

Αυτή: Κι εσύ πας στα 40 και δεν την έχεις κοιμίσει μια φορά.

Αυτός: Αφού την έχεις μάθει να θέλει μόνο εσένα. Εγώ σου φταίω;

Αυτή: Γιατί μήπως φταίω εγώ που όσες φορές προσπάθησες, καταλήξαμε να με φωνάζεις 2 ώρες μετά για να την κοιμίσω εγώ τελικά; 

Αυτός: Ναι, γιατί θέλει να ξαπλώνω μαζί της, ενώ εγώ κάθομαι στο κρεβάτι της και της διαβάζω.

Αυτή: Και τι πειράζει να ξαπλώνουμε δίπλα της;

Αυτός: Πειράζει, γιατί της μαθαίνεις να μας χρειάζεται συνέχεια.

Αυτή: Και να τρώει μόνο με μένα, πάλι εγώ την έμαθα; Που αν λείψω μία βδομάδα, πάει, έμεινε νηστική. Θα καλέσουν την Πρόνοια οι γείτονες.

Αυτός: Τι θέλεις να πεις; Ότι δεν την ταΐζω;

Αυτή: Πουλιά στον αέρα πιάνεις.

Αυτός: Εσύ πάλι όχι. Απλώς δεν την κυνηγάω με το κουτάλι. Καθόμαστε μαζί στο τραπέζι και τρώμε. Τρώει δηλαδή μόνη της.

Αυτή: Τρως θέλεις να πεις.

Αυτός: Και εσύ πού το ξέρεις; Δεν λείπεις; Πώς το κατάλαβες ότι δεν τρώει;

Αυτή: Το φαντάζομαι.

Αυτός: Και εγώ φαντάζομαι ότι τώρα μιλάω με τη Μόνικα Μπελούτσι. Μιλάω όμως;

Αυτή: Είσαι όλο εξυπνάδες.

Αυτός: Κι εσύ είσαι όλο εικασίες. Ποτέ δεν κοιτάς τα δικά σου λάθη. Μόνο των άλλων.

Αυτή: Ναι, όταν οι άλλοι είναι ο πατέρας του παιδιού μου φυσικά και προσέχω τη συμπεριφορά του και παρατηρώ τα σφάλματά του.

Αυτός: Τα δικά σου; Τα βλέπεις ποτέ; Ή βρίσκεσαι στο απυρόβλητο; Την έκανες εσύ έτσι τη μικρή ή δεν την έκανες;

Αυτή: Α, μπράβο, ωραίος τρόπος. Εγώ φταίω για όλα.

Αυτός: Γιατί άδικο έχω; Ποιος την έμαθε ή, μάλλον, ποιος δεν την έμαθε να κοιμάται μόνη της, να τρώει μόνη της, να ντύνεται μόνη της; Εγώ ή εσύ;

Αυτή: Εγώ φυσικά, γιατί εσύ δεν έκανες τίποτα. Και μου ρίχνεις και ευθύνες.

Αυτός: Επειδή δηλαδή εγώ δεν έκανα τίποτα, πρέπει εσύ να τα κάνεις όλα λάθος;

Αυτή: Μα με κατηγορείς για κάτι που εσύ ούτε καν το προσπάθησες. Τα βρήκες έτοιμα από μένα και επαναπαύθηκες.

Αυτός: Δεν επαναπαύθηκα. Απλώς σε άφησα για να μη με ζαλίζεις ότι δεν τα κάνω σωστά. Όσες φορές προσπάθησα να της μάθω κάτι με τον δικό μου τρόπο άρχιζες: Μην της φωνάζεις, Τάκη, μη μιλάς έτσι στο παιδί, Τάκη. Άσ’ το, Τάκη, θα το κάνω εγώ, Τάκη. Πόσο να αντέξω την γκρίνια ο άνθρωπος.

Αυτή: Γιατί δεν συμφωνούσα με τον τρόπο σου. Φέρεσαι σαν στρατιωτικός σε νεοσύλλεκτο. Πειθαρχία και υπακοή. Η κόρη σου είναι, όχι η Demi Moore στο G.I. Jane.

Αυτός: Μα αν δεν πειθαρχήσει πώς θα μάθει; Αν δεν της δείξουμε σοβαρά και με συνέπεια ποιο είναι το σωστό, ποιοι είναι οι ενδεδειγμένοι τρόποι για όλα τα πράγματα, πώς θα γίνει αυτόνομη και ανεξάρτητη, πώς θα καταλάβει; Μόνο με αγκαλιές και φιλιά;

Αυτή: Δεν μου αρέσει να μαλώνω το παιδί συνέχεια. Δεν εγκρίνω αυτόν τον τρόπο διαπαιδαγώγησης.

Αυτός: Μα δεν τη μαλώνω. Απλώς της μιλάω με ειλικρίνεια, με αυστηρότητα, αλλά πάντα με αγάπη.

Αυτή: Της μιλάς όπως σου μιλάει ο πατέρας σου. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Θέλεις να τη μεγαλώσεις όπως σε μεγάλωσε ο μπαμπάς σου. Αλλά ξεχνάς ότι είναι το δικό σου παιδί.

Αυτός: Δηλαδή, τι μου λες, ότι δεν με μεγάλωσε σωστά ο πατέρας μου;

Αυτή: Θέλω να πω ότι δεν είμαστε απαραίτητα η συνέχεια των γονιών μας. Και ούτε οφείλουμε να κάνουμε αυτά που έκαναν αυτοί σε μας. Να κρατήσουμε τα καλά, αλλά να διώξουμε τα άσχημα. Αυτό λέω.

Αυτός: Και εγώ λέω να σταματήσεις την γκρίνια. Ή μήπως φταίω και για αυτό: που είσαι non stop mourmoure;

Αυτή. Όχι, εγώ φταίω που σε αγαπώ.