ΕΝΟΧΛΟΥΜΕ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

0

Η αναγνώστριά μας Νόρμα Σ. έγραψε ένα κείμενο για την κατάσταση μιας από τις πιο ωραίες αθηναϊκές πλατείες και για το πώς μαγαζιά και θαμώνες αντιμετωπίζουν πλέον γονείς και παιδιά. Νομίζουμε ότι αξίζει να το μοιραστούμε μαζί σας, να το κοινοποιήσουμε όλοι, μήπως και αλλάξει αυτή η πραγματικότητα, που προφανώς δεν υπάρχει μόνο στην Πλατεία Προσκόπων, αλλά και αλλού μέσα στην πόλη, σε μια πόλη που δεν δίνει χώρο στα παιδιά της να παίξουν, γεμίζοντας με τραπεζοκαθίσματα καφετεριών και εστιατορίων τις πλατείες. Ας δούμε τι αναφέρει:

Είμαστε λοιπόν στην πλατεία Προσκόπων, στο Παγκράτι, στην γειτονιά που γεννήθηκα πριν από 44 χρόνια. Τότε που υπήρχε μόνο ο Μαγεμένος Αυλός και το καφενείο του Πέτρου. Στην ίδια πλατεία που με έβγαζαν οι γονείς και οι παππούδες μου βόλτα με το καρότσι, συνεχίζοντας την παράδοση, βγάζω κι εγώ τα παιδιά μου να παίξουν, να βρεθούν με τα παιδιά της γειτονιάς και να ξεφύγουν λίγο από tablet κινητά και τηλεόραση.

Έχουν αποκτήσει το παρεάκι τους, τα μικρά σπρώχνουν κούκλες σε καροτσάκια, κάνουν πατίνι, ποδηλατάκια, τα μεγαλύτερα παίζουν κλέφτες κι αστυνόμους, κρυφτό κυνηγητό, κάνουν ρόλερς και ποδήλατο. Νιώθω πολύ τυχερή που υπάρχει αυτή η πλατεία όπου τα παιδιά βρίσκουν τα φιλαράκια τους καθώς οι γονείς μπορούν να πιουν ένα καφέ, μια μπίρα χωρίς να χρειάζεται να δώσουν ένα κινητό στο παιδί τους και να το αναγκάσουν να αποβλακωθεί δίπλα τους σε μια καρέκλα. Κι όμως, δυστυχώς, ενοχλούμε!!!

Ενοχλούν τα παιδιά μας, που φωνάζουν και γελάνε και τσακώνονται και κυνηγιούνται και κάνουν πατίνια και ποδήλατο και ρόλερς και οτιδήποτε… Ενοχλούμε, γιατί δεν υπάρχει πια πλατεία να παίξουν… Απ’ την πλατεία δεν έχει μείνει ούτε 10% ελεύθερος χώρος για παιχνίδι… ΕΝΝΕΑ μαγαζιά έχουν εξαπλωθεί σε όλη την έκτασή της, αφήνοντας ελάχιστο χώρο στα παιδιά. Όλο το παιχνίδι γίνεται ανάμεσα από δεκάδες τραπεζοκαθίσματα, με θυμωμένους θαμώνες -που σιχτιρίζουν την ώρα που διάλεξαν το τάδε μαγαζί να πιουν καφέ- να κάνουν παρατηρήσεις σε παιδιά και γονείς και υποδείξεις του τύπου: «Εδώ δεν είναι παιδική χαρά», «να πάτε τα παιδιά σας στις κούνιες» ή «να τα βάλετε να κάτσουν δίπλα σας, εκεί που κάθεστε, φρόνιμα και ήσυχα»

Στην απάντησή μου: «Μα εδώ είναι πλατεία, και ναι τα παιδιά παίζουν και φωνάζουν, παιδιά είναι» μου είπαν «εδώ υπάρχουν τραπεζοκαθίσματα, δεν είναι πλατεία».

Άκουσα επίσης ότι δεν δίνω καλή ανατροφή στα παιδιά μου, επειδή τα αφήνω να φωνάζουν και να τσιρίζουν… Λυπήθηκα πολύ που αναγκάστηκα να τα μαλώσω και να τα απειλήσω ότι δεν θα ξαναέρθουμε στην πλατεία και ότι με κάνουν ρεζίλι. Στην ίδια πλατεία που έπαιζα κι εγώ μικρούλα, κι έφερνα την κούκλα μου στο καροτσάκι, κι έβρισκα τα φιλαράκια μου, να φοβάμαι ότι φέρνοντας τα δικά μου παιδιά, ενοχλώ!!! Το ίδιο μέρος που με κάνει να νιώθω τόσο τυχερή, που τα παιδιά μου λατρεύουν κι ανυπομονούν να έρθουν, που τα καλοκαίρια γίνεται για μας η πλατεία του χωριού (που δεν έχουμε), που σκαρφαλώνουν στα δέντρα, στα παρτέρια μέσα (για να μην ενοχλούν τα μαγαζιά) που μπορεί αργότερα να βιώσουν κσι τα πρώτα καρδιοχτύπια… Η πλατεία μας μας διώχνει…Τα μαγαζιά μάς διώχνουν, γιατί έχουμε παιδιά… Πόσο κρίμα!!!!! Αερόστατο Καφέ, Frater & Soror, Κρεατοφαγείον Παγκρατίου, Μαγεμενος Αυλος, Κατσούρμπος, Le Petit Fleur, Επήρεια

Δεν αναφέρομαι στο Alegria Cafe και στο No Name Pagrati, γιατί οι ιδιοκτήτες έχουν παιδιά της παρέας, κατανόηση και είναι, εκτός από επιχειρηματίες, ΑΝΘΡΩΠΟΙ!
Νόρμα, μαμά: Νάσου 9 ετών και Άνθιας 4,5 ετών.