ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ, ΜΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

0

Ήσουν μικρό παιδί και τα βράδια έπεφτες στο κρεβάτι με μια κούραση γεμάτη από χαρά και παιχνίδι. Κάποιες φορές είχες μια αγωνία που δεν καταλάβαινες από πού πηγάζει μα ήσουν σίγουρος πως μπορούσε να σε ανακουφίσει η μητέρα σου, ο πατέρας σου και όποιος άλλος ήταν σημαντικός για σένα. Υπήρχε αυτή η σιγουριά, αρκούσε που υπήρχαν γύρω σου για να εγγυηθεί αυτή τους η παρουσία το αιώνιο, το άφθαρτο. Τίποτα δεν θα αλλάξει. Τίποτα δεν θα χαθεί.

Ώσπου έφτασε μια μέρα, σε άλλους πιο αργά, σε άλλους πιο γρήγορα που αυτή η σιγουριά κλονίστηκε από το «εδώ» και το «τώρα» μιας πραγματικότητας που πάντα υπήρχε μα που τα παιδικά σου χρόνια, εκείνα τα μακάρια, την έκρυβαν κάτω από τα λαμπερά πολύχρωμα πέπλα τους. Ένα τέτοιο «εδώ» και ένα τέτοιο «τώρα» είναι και αυτές οι φλόγες που μέσα τους κουβαλούν και όλες τις άλλες, από όλες τις γωνιές του κόσμου. Ανήμπορος, το παιδί μέσα σου δεν καταλαβαίνει, εσύ ο ίδιος αδυνατείς να καταλάβεις.

Μάταια παλεύεις να πιαστείς από δικαιολογίες, θυμό και ερωτήματα που, σαν μυγάκι γύρω από μια λάμπα, ψάχνεις απεγνωσμένα να απαντήσεις. Σιωπή, κανε σιωπή και άκου, άκου! Ακούς; Είμαστε παιδιά εγκλωβισμένα σε ελπίδες και αναζητούμε μάταιες μαγικές διεξόδους! Μια είναι η αλήθεια… στην ενήλικη ζωή το μόνο που έχουμε είναι η πραγματικότητα και μέσα σε αυτήν για να επιβιώσεις πρέπει να μάθεις να αντέχεις, να φροντίζεις και να μην αποφεύγεις να έρθεις σε επαφή με όσα συμβαίνουν έχοντας πάντα στο μυαλό σου τον διπλανό σου.

Όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή συμβαίνουν σε όλους μας, όλα όσα έχουν συμβεί σε τούτη την ζωή και στις προηγούμενες αφορούν όλους μας. Αφορούν εσένα… οι άνθρωποι, τα ζώα, η φύση…ο κόσμος όλος είσαι εσύ. Ακούς; Ή μήπως η φωνή σου είναι πιο δυνατή από τις κραυγές για βοήθεια. Μήπως αυτές οι κραυγές σε φοβίζουν γιατί δεν αντέχεις να καθρεφτίζονται οι δικές σου πάνω τους;

Είμαστε φτιαγμένοι από ύλη αναλώσιμη, ξεχνιόμαστε όμως και καμωνόμαστε θεοί πλάι στους θεούς… Δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν υπάρχει απάγκιο. Υπάρχει μόνο μια ευκαιρία και αυτή είναι να μην ξεχάσουμε ποτέ πως είμαστε άνθρωποι. Μπροστά στον θάνατο το μόνο που μας κρατά στη ζωή είναι εκείνο το παιδί που κάποτε ήμασταν, είναι το παιδί που έχουμε, είναι οι άνθρωποι που αγαπάμε, είναι όλα όσα μπορούν να μας βοηθήσουν να χωνέψουμε αυτό το τραγικό συμβάν και τόσα άλλα… που δεν χωρούν μέσα στο μυαλό, που δεν υπάρχει λογική να τα εξηγήσει. Που όταν ήσουν παιδί νόμιζες πως τα είχες ξορκίσει μέσα σε μια αράδα αφελούς προσευχής…