ΑΠΡΙΛΙΟΣ-2014

0

Μια απανταχού παρούσα διαπίστωση σε κάθε συζήτηση που αφορά τα παιδιά μας είναι ότι αυτά είναι αδιαμφισβήτητα πανέξυπνα, ή –τέλος πάντων– περισσότερο ευφυή από όσο οι πρόγονοί τους. Αυτή η βελτιωμένη λιλιπούτεια γενιά μαθαίνει ξένες γλώσσες με τρομερή ευκολία, χειρίζεται κινητά τηλέφωνα και ταμπλέτες σαν υπαλληλικό προσωπικό των καταστημάτων ΓΕΡΜΑΝΟΣ και τους υπολογιστές σαν χάκερ, μπροστά στα γεμάτα θαυμασμό μάτια γονιών, θείων και παππούδων. Το αξίωμα της ευφυΐας τους λοιπόν εξηγεί ανώδυνα τα πάντα. Κάθε μικρή ή μεγάλη κατάκτηση. Αλλά και κάθε ατόπημα ή «λάθος» τους, απέναντι στο οποίο η υψηλή νοημοσύνη μπορεί να μη στέκει ως εξήγηση, είναι όμως το αντίβαρο. Ή ένα όμορφο άλλοθι απέναντι στην απουσία πεπερασμένων για κάποιους προτύπων συμπεριφοράς. Όπως η ευγένεια. Η οποία –σε αντίθεση με την «εξυπνάδα» που περισσεύει (;)– μοιάζει να χάνεται στην παιδική ηλικία. Επανέρχεται βέβαια αργότερα, αλλά φοβάμαι δεν είναι αυθεντική.
Το διαπιστώνω καθημερινά στα δικά μου παιδιά αλλά και τα πολυαγαπημένα των άλλων. Είναι που σχεδόν ποτέ δεν ανταποκρίνονται στη στιγμή που κάποια φίλη ή φίλος τα χαιρετά, σε σημείο που έχω αρχίσει να πιστεύω ότι δεν την/τον βλέπουν. Είναι που με μεγάλη ευκολία θα κατσουφιάσουν απέναντι σε ένα δώρο που δεν ήθελαν, είναι που βαριούνται να μιλήσουν στο τηλέφωνο σε παππούδες και γιαγιάδες, είναι που πολύ εύκολα θα κοροϊδέψουν έναν φίλο τους. Είναι που εμείς οι ενήλικες αυτό το θεωρούμε φυσιολογικό γιατί, «έλα, μωρέ, παιδιά είναι». Και τι παιδιά. Έξυπνα. Και αγενή. Που δεν έχουν μάθει να ακούνε. Τίποτα και κανέναν. Λίγες μέρες πριν, βρέθηκα σε μια μουσική παράσταση με τα παιδιά μου. Άπειρα συνομήλικά τους κάθονταν στο πάτωμα, μπροστά στη σκηνή. Ένα από όλα αυτά δεν σταμάτησε λεπτό να κάνει αισθητή την παρουσία του. Μιλούσε συνεχώς λέγοντας το απόλυτο τίποτα, διέκοπτε την παράσταση με απανωτές εξυπνάδες, συμπαρασύροντας τα περισσότερα σε μπαράζ χαζομάρας. Θα μου πεις, «μα, παιδί είναι». Ναι, το ξέρω. Είναι το παιδί που σε λίγες μέρες θα μπει στο αυτοκίνητο για να πάει στο χωριό, θα μιλάει συνεχώς και δεν θα αφήσει τους γονείς του να σταυρώσουν κουβέντα, θα απαιτεί συνεχή προσοχή και θα γίνει το επίκεντρο στο οικογενειακό τραπέζι γιατί «είναι πραγματικά πανέξυπνος ο άτιμος». Είναι το παιδί που δεν το έχουν μάθει πόσο ωραίο είναι να ακούς. Ακόμη και το τίποτα.

Καλό Πάσχα