ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2013

Όταν πριν από λίγες ημέρες πήγα να συναντήσω την κυρία Ζαφρανά, Καθηγήτρια Ψυχολογίας στην Παιδαγωγική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, «την κυρία Μαρία όπως την αποκαλούν οι δικοί της άνθρωποι», την πέτυχα πάνω στη στιγμή που έψαχνε τα γυαλιά της πρεσβυωπίας της. Και τι περιμένει κανείς να ακούσει για την ανατροφή από μια γυναίκα που ψάχνει τα γυαλιά της πρεσβυωπίας της, μια γυναίκα 75 ετών; Τιμωρία, όρια, αυστηρότητα…

Όμως η συνάντησή μας ήταν για μένα μια έκπληξη. Είχα ετοιμάσει ένα σωρό ερωτήσεις. Δεν έκανα καμία, απλώς έμεινα εκστατική να την ακούω να μιλάει για το παιδί και τις δυνατότητές του, για τα λάθη αγωγής (πόσο παλιομοδίτικη μου φαινόταν η λέξη αυτή, πόση ουσία κουβαλάει μέσα της), για την οικογένεια. Κάθε της λέξη με έκανε να ανατρέχω στη δική μου στάση απέναντι στα παιδιά μου. Πόσα λάθη έχω κάνει άραγε; Μην έχεις ενοχές, τα λάθη είναι ενσωματωμένα στην ανθρώπινη ύπαρξη, με καθησύχασε. Πρέπει να κάνουμε λάθη, αρκεί να τα αναγνωρίζουμε κάποια στιγμή. Και πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά μας να κάνουν τα δικά τους. Διότι μάλλον αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος μας: ότι δεν τα αφήνουμε να κάνουν κανένα. Διαλέγουμε πάντα το «σωστό» φαγητό, ρούχο, φίλο. Σκύβουμε να του βάλουμε τα παπούτσια, να του δέσουμε τα κορδόνια. Καθόμαστε στην καρέκλα δίπλα του, σαν αγάλματα, για να διαβάσει, να προλάβουμε να διορθώσουμε την ανορθόγραφη λέξη, τον λάθος υπολογισμό.

«Έχουμε πολύ διάβασμα σήμερα», «Είμαστε λίγο άρρωστοι»· εμείς μαζί του πάντα. Αν δεν μπορούμε να του αποδώσουμε το λάθος του, πώς θα καταφέρουμε να του «χρεώσουμε» και το σωστό; Αγαπάω το παιδί μου σημαίνει το στηρίζω, πιστεύω σε αυτό, δεν το υποκαθιστώ. Το αφήνω να πιει νερό από το κυπελλάκι και ας βραχεί, να φάει μόνο του όσο φαγητό θέλει και ας λερωθεί, να φορέσει την κόκκινη μπλούζα με το πράσινο παντελόνι και ας γελάσουν μαζί του, να διαλέξει τους φίλους του και ας πληγωθεί, να έχει εμπειρίες που να το κάνουν να αισθάνεται ότι αξίζει. Είμαι δίπλα του με διακριτικότητα, σεβασμό, πίστη σε αυτό και ΑΓΑΠΗ… και όλα θα πάνε καλά.

Κυρία Μαρία, σας ευχαριστώ…