ΠΕΡΙ ΑΠΟΔΟΧΗΣ…

0

Πότε θα μάθουμε τι σημαίνει αποδοχή; Πότε θα καταλάβουμε ότι «αγαπάω» δεν σημαίνει αυτόματα και «αποδέχομαι»; Το πρώτο είναι ενστικτώδες, πηγαίο, ακατέργαστο. Απλά συμβαίνει στους ανθρώπους. Το δεύτερο προκύπτει. Όχι τυχαία, όχι εύκολα. Χρειάζεται κόπο, δουλειά, καλλιέργεια. Αυτό είναι που το κάνει μεγαλειώδες.

Σκεφτείτε οι γονείς πόσο αδιαφιλονίκητος είναι ο ισχυρισμός «αγαπώ το παιδί μου». Δύσκολα αμφισβητείται, μοιάζει με αυτό που μας έλεγαν οι δικοί μας γονείς «…όταν γίνεις γονιός θα καταλάβεις». Είναι αυτό που δυναμώνει όρκους, «ορκίζομαι στα παιδιά μου». Από αγάπη καλά πάμε λοιπόν ‒ με την αποδοχή τι γίνεται; Πόσο εύκολο είναι για τους γονείς να αποδεχτούν όλες τις πτυχές του χαρακτήρα των παιδιών που αγαπούν; Πόσο εύκολο είναι για τους δασκάλους να αποδεχτούν τις αδυναμίες όλων των μαθητών τους, αλλά και τις δικές τους; Πόσο εύκολο είναι για τις απανταχού κοινωνίες να αποδεχτούν τη διαφορετικότητα των ανθρώπων που τις απαρτίζουν; Καθόλου εύκολο απ’ ό,τι φαίνεται. Το φωνάζει ο Άλεξ που χάθηκε ανεξήγητα πριν από λίγα χρόνια στη Βέροια, και ο Βαγγέλης από τα Γιάννενα που αγνοείται. Τα αντανακλαστικά μας αυτές τις στιγμές, αξιοθαύμαστα. Όλος ο κόσμος ψάχνει για τον Βαγγέλη, όλος ο κόσμος γράφει για αυτόν. Όλοι με τον Βαγγέλη, ευτυχώς. Οι θύτες, αναρωτιέμαι, πού μεγάλωσαν; Αλλού; Εμείς δεν μεγαλώσαμε και τους θύτες; Η δική μας κοινωνία, τα δικά μας σχολεία, οι δικές μας οικογένειες; Πώς θέλουν τα παιδιά τους επιτέλους αυτές οι οικογένειες; Υγιή; Έξυπνα; Όχι πολύ επιμελή ‒ για να μην τα λένε και «φυτά». Όχι πολύ ζωηρά, ούτε και πολύ ήσυχα, να έχουν μια ζωντάνια, βρε παιδί μου. Όχι πολύ αδύνατα, ούτε πολύ χοντρά. Ποδοσφαιριστές; Δικηγόρους; Γιατρούς; Πάντως, άντρες. Ή γυναίκες που να θέλουν να κάνουν παιδιά.

Δεν είναι έτσι… θα μου πείτε. Μα αν δεν ήταν έτσι τι συγκροτεί την «επιχειρηματολογία» της μάζας, τι οριοθετεί τις μειοψηφίες. Πώς ξέρουν τα παιδιά μας τι καθιστά ένα παιδί τον «αδύναμο κρίκο»; Και πώς τοποθετούνται απέναντί του; Ενστικτωδώς; Όχι. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το κάνουμε κι εμείς οι γονείς. Ένα παιδί που μεγαλώνει σε περιβάλλον αγάπης ΚΑΙ αποδοχής, δύσκολα θα γίνει θύτης. Αλλά και θύμα. Τα παιδιά που εισπράττουν την αποδοχή των γονιών τους έχουν μια περίεργη δύναμη νομίζω. Αλλιώς; Θυμίζω κάτι που πρόσφατα έγραψε ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, κάτι από ένα κείμενό του που πρέπει να διαβάσουν όλοι οι γονείς (http://www.lifo.gr/team/diary/55264)

[…] το φόβο που σου κληροδότησε το μπούλινγκ δύσκολα τον σκεπάζεις, πόσο μάλλον τον σβήνεις. Γιατί έρχεται από τη ρίζα του εαυτού σου – τότε που διαμορφωνόταν. Είναι ένα «ελάττωμα» δικό σου: το ατομικό σου στίγμα.

Κι αυτό το στίγμα είναι ο εξοστρακισμός από την ομάδα και την κοινωνία. Η αίσθηση ότι δεν σε θέλουν – επειδή είσαι σεξουαλικά, φυλετικά, σωματικά, ή ψυχικά ασυνήθιστος. Αυτή η επιβεβλημένη μόνωση, ιδίως τότε που δεν έχεις ακόμα έρμα μέσα σου για να σε συγκρατήσει, είναι σαν ξαφνικός θάνατος. Ειδικά αν ζεις σε ένα απλοϊκό περιβάλλον (επαρχία ή οικογένεια) που συσχετίζει κουτά. Δεν ξέρεις από πού να κρεμαστείς.