ΑΛΕΞΗ, ΞΕΚΟΛΛΑ ΜΑΣ!

0

Έγκλειστη σε γαλάζιο παραβάν παραφροσύνης. Τραβώ το πρώτο ψηφοδέλτιο και ως διά μαγείας βρίσκομαι με την Τελεία πρώτο τραπέζι στην μπουζουκλερί της πολιτικής μας πίστας. Το τραγούδι αυτήν τη φορά δεν αλλάζει, το πρόγραμμα είναι μονοκομματικό με το «Σ’ έχω κάνει Θεό» να ακούγεται en repetition από τα ηχεία του θλιβερού μας παρελθόντος.

Οι «Θεοί» που θα μας έσωζαν παρελαύνουν τώρα ένας ένας μπρος στα μάτια μου «ρίχνοντας» κακόγουστες ζεϊμπεκιές μπας και καβαντζώσουν ακόμη ένα «χειροκρότημα». Τους τσαλακώνω. Σειρά έχει τώρα ο «μπαλαδόρος» της συμφοράς. Ναι, εκείνος που λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές αποφάσισε να «παίξει μπάλα» με τα παιδιά ‒σε συγκινησιακό προεκλογικό σποτάκι παλ αποχρώσεων‒ τάζοντάς τους σαν άλλος Ρονάλντο μεγαλύτερα γήπεδα και σαρωτικές νίκες. Για τα παιδιά που χρόνια τώρα ο ίδιος και οι όμοιοί του, πράσινοι και γαλάζιοι, συμπεριφέρονταν σαν να ήταν μπαλάκια του πινγκ πονγκ, δεν μιλάει κανείς.

Γνωρίζετε, κύριοι γαλαζοπράσινοι, όλα εκείνα τα παιδιά, με όνομα και επίθετο παρακαλώ, που απ’ τη μία μέρα στην άλλη κάνατε τη ζωή τους κόλαση πετώντας τους γονείς τους στο περιθώριο της ανεργίας; Όχι, βέβαια. Τα δικά σας παιδιά έχουν κάνει, κύριοι γαλαζοπράσινοι, μάθημα σε σχολεία igloo σαν Εσκιμώοι επειδή τα φράγκα σας δεν έφταναν μέχρι τις φτωχογειτονιές τους; Έχουν ζητιανέψει τα δικά σας παιδιά ένα κουλούρι από τον φούρνο της γειτονιάς; Έχουν μείνει νηστικά για μία ολόκληρη εβδομάδα; Έχουν φάει από συσσίτιο; Έχουν βιώσει στο πετσί τους απελπισία και τρόμο; Έχουν φορέσει δανεικά παπούτσια; Έχουν μαντάρει τα παλιά τους ρούχα; Έχουν περάσει καλοκαίρια χωρίς διακοπές και χειμώνες χωρίς ζεστασιά; Όχι βέβαια. Τα δικά σας «τζάκια» ήταν πάντα αναμμένα για τα δικά σας παιδιά.

Τη γνωρίζετε, κύριοι γαλαζοπράσινοι, την τετράχρονη Τάλα, το παγωμένο παιδάκι που ξενύχτησε δέκα ολόκληρες ώρες πάνω από το πτώμα του πατέρα της, τριακόσια μέτρα από τον Έβρο; Όχι, βέβαια. Το δράμα των Σύρων προσφύγων δεν σας αφορά, όπως δεν σας αφορούν και τα λαθρομεταναστάκια. Αυτά είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού, πάμε λοιπόν πάλι πίσω στα δικά μας. Εκείνα που ξεψυχούν σε περιοχές όπου οι στάνες είναι καλύτερες σε υποδομή από τα νοσοκομεία, αυτά που παίζουν καθημερινά τραμπάλα με τον θάνατο επειδή μένουν ανεμβολίαστα και τα άλλα που περιμένουν άρρωστα στις ουρές των νοσοκομειακών σας επιτευγμάτων. Αλήθεια, έχετε πάει ποτέ τα δικά σας παιδιά σε δημόσια νοσοκομεία; Όχι; Χάνετε! Δεν ξέρετε πόσο σασπένς έχει να κρατάς στην αγκαλιά σου το άρρωστο παιδί σου παίζοντας την υγεία του πασιέντζα ‒τύπου «θα βγει-δεν θα βγει;»‒ με τους ανύπαρκτους γιατρούς.

Ξέρουμε πολύ καλά πόσο νοιαστήκατε για τα παιδιά μας, κύριοι γαλαζοπράσινοι, από τα πρώτα τους κιόλας βήματα. Το νιώσαμε όταν αναγκαστήκαμε να θερμοπαρακαλέσουμε τον κάθε καρεκλοκένταυρο για μια θεσούλα στον παιδικό σταθμό της γειτονιάς μας. Το αισθανθήκαμε όταν υποχρεωθήκαμε να πληρώσουμε μισθούς επί μισθών σε φροντιστήρια λόγω του εξαίρετου συστήματος παιδείας που έχετε οικοδομήσει. Το καταλάβαμε όταν οι μεγαλοφυείς ιδέες σας ανάγκασαν τα παιδιά μας να δώσουν τέσσερις φορές Πανελλήνιες (!) για να μπουν στα πανεπιστήμια της συμφοράς με παντελώς στεγνωμένους εγκεφάλους. Το εμπεδώσαμε όταν τα δυνατότερα μυαλά την έκαναν για το εξωτερικό με ελαφρά πηδηματάκια. Και για να μην ξεχνιόμαστε: τα θρασύδειλα παιδάκια με τους αγκυλωτούς σταυρούς, τα δερμάτινα μπουφάν, τα ξυρισμένα κεφάλια και τις αλυσίδες, δικά σας δημιουργήματα είναι κι αυτά. Σ’ ένα κράτος όπου η παιδεία είναι πεταμένη στα σκουπίδια, μόνο απόβλητα μπορούν να «γεννηθούν».

Πιάνω στα χέρια μου το ψηφοδέλτιό τους και ο σταυρός, ο αγκυλωτός σταυρός της απόλυτης ντροπής, σκίζει το δάχτυλό μου. Το αίμα τρέχει τώρα παντού, σε κάθε γωνιά του παρανοϊκού παραβάν, σαν σημάδι, σαν οιωνός που με προειδοποιεί να ψηφίσω όχι για το δικό μου αύριο, αλλά για εκείνο των παιδιών μου. Δική τους η ψήφος μου, Αλέξη. Ελπίζω σε μια χώρα όπου η παιδεία και η υγεία των παιδιών θα γίνει πρωταρχικός σκοπός σου. Σε μια χώρα όπου τα λαθρομεταναστάκια θα έχουν ίσες ευκαιρίες με τα δικά μου παιδιά. Σε μια χώρα όπου δεν θα κόβουμε το χέρι του Αλβανού πιτσιρικά που σηκώνει τη δική μας σημαία επειδή είναι καλύτερος μαθητής από το δικό μας παιδί. Σε μία χώρα όπου τα άρρωστα πρόσωπα των παιδεραστών θα παίζουν πρώτο πλάνο στα δελτία ειδήσεων και η τιμωρία τους θα είναι παραδειγματική. Σε μια χώρα όπου δεν θα πεινάει, δεν θα κρυώνει και δεν θα πεθαίνει κανένα παιδί λόγω ελλιπούς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Σε μια χώρα όπου τα καλύτερα παιδιά θα μένουν και τα χειρότερα θα μπορούν να γίνουν καλύτερα. Σε μια χώρα όπου δεν θα ανοίγουν κεφάλια 13χρονων στις πορείες ούτε θα δολοφονούνται 15χρονοι από τον παρανοϊκό εγκέφαλο των οργάνων της «τάξης». Σε μια χώρα όπου δεν θα υπάρχουν άτυχα παιδιά. Πάρε την ψήφο μου λοιπόν και κράτα την τύχη των παιδιών μας στα χέρια σου. Μόνο φρόντισε να μην παίξεις με αυτήν, όπως έπαιξαν και οι υπόλοιποι μπαλαδόροι της πολιτικής. Σκουπίζω τα αίματα στο γαλάζιο παραβάν, πετάω στον κάδο απορριμμάτων όλους τους άχρηστους, και βγαίνω σ’ έναν καινούριο δρόμο αλλάζοντας το σουξέ της κυρίας Στανίση με το κομμάτι του Παύλου: «Υπερασπίσου το παιδί/ γιατί αν γλιτώσει το παιδί /υπάρχει ελπίδα…». 

Υγ.:  Αφιερωμένο στον Αλέξη με ελπίδα…