6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2015|7 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

0

Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 είχα ένα μωρό 8 μηνών. Ήμουν ήδη μάνα, αλλά φρέσκια. Ακόμα δεν είχα προλάβει να συνειδητοποιήσω τι σημαίνει μητρότητα.

Άλλωστε, εκείνες τις ημέρες, ήμουν περισσότερο από μάνα παιδί, το παιδί του πατέρα μου, που νοσηλευόταν στο Γεννηματάς σε πολύ σοβαρή κατάσταση, το παιδί της μητέρας μου, που έπρεπε να τη στηρίξει στον αγώνα της για να κρατήσει για λίγο ακόμα στη ζωή τον άντρα της.

Θυμάμαι αρκετά από εκείνο το βράδυ. Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 έφυγα από το νοσοκομείο με βαριά καρδιά και άσχημα νέα κατά τις 8μιση το βράδυ, επέστρεψα στο σπίτι για να κοιμίσω (μάλλον μηχανικά γιατί το μυαλό μου ήταν αλλού, σε έναν άλλο θάνατο, που τελικά ήρθε ακριβώς 13 μήνες μετά) το μωρό μου και αφού το κοίμισα και βρήκα λίγη παρηγοριά κοντά του και κοντά στον άντρα μου, έκατσα, ως συνήθως, στο γραφείο μου και άνοιξα τον υπολογιστή μου.

“Γιώργο, χτύπησαν ένα παιδί στα Εξάρχεια”. Η είδηση είχε αρχίσει να κυκλοφορεί μέσω των social media. Να αναπαράγεται. Και τελικά-φευ- να επαληθεύεται.

Και μετά θυμάμαι μόνο κλάμα. Πολύ κλάμα. Κλάμα συσσωρευμένο από τον προσωπικό μου πόνο, ως παιδιού, αλλά και- για πρώτη φορά στη ζωή μου- κλάμα ταύτισης με μια άγνωστή μου μάνα που εκείνο το βράδυ θρηνούσε το παιδί της. Που δεν γύρισε ποτέ στο σπίτι, ενώ είχε βγει μια βόλτα στα Εξάρχεια.

Εκεί όπου είχα πάει τόσες βόλτες στη ζωή μου από την εφηβεία μου και μετά. Εκεί όπου είχα γνωρίσει, 6 χρόνια πριν, τον καλό μου. Που, όμως, δεν ήταν πια το γκομενάκι που χτύπησα στην Ίντριγκα, λίγα μέτρα πιο μακριά από το φόνο του παιδιού, αλλά ήταν ο πατέρας του δικού μου παιδιού.

Μπήκα μέσα στο δωμάτιο που κοιμόταν το μωρό μου και θρηνούσα σχεδόν όλο το βράδυ σιωπηρά δίπλα του. Το κρατούσα από το χέρι μην τυχόν και μου φύγει. Και τότε συνειδητοποίησα ότι όταν θα κατεβαίνει στα Εξάρχεια για καφέ ή για ποτό, αυτό το βράδυ θα θυμάμαι.

Απόψε, όπως κάθε 6η Δεκεμβρίου που ακολούθησε, όσο νυχτώνει και πλησιάζει εκείνη η κακιά η ώρα, ακούγοντας τα ελικόπτερα να πετάνε πάνω από το σπίτι μου και παρακολουθώντας τα γεγονότα, θυμάμαι και αναστατώνομαι.

Κι ας είναι τα παιδιά μου δίπλα μου. Κι ας παίζουν ήρεμα με τα lego τους, χωρίς να ξέρουν ακόμα καλά καλά τι θα πει δολοφονία και δη δολοφονία δεκαπεντάχρονου παιδιού.

Το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 2008, στα 29 χρόνια μου, κατάλαβα ένα σωρό (άρρητες) αγωνίες της δικιάς μου μάνας, το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 2008, κατάλαβα με τον πιο σκληρό τρόπο ότι δεν είμαι πλέον παιδί, αλλά μητέρα.

Αλέξανδρε Γρηγορόπουλε, που δεν πρόλαβες να μεγαλώσεις, κάθε μάνα, μάνα σου…