8 ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΝ SURVIVOR

0

Εδώ και λίγο καιρό τα παιδιά μας, πρώτη και τρίτη δημοτικού, έρχονται, μας ρωτάνε τι είναι το Σαβάιβα, το Σουρβίβαβορ, το Σαρβάβιβορ, αναρωτιούνται γιατί το βλέπουν όλοι (;), θυμώνουν γιατί εμείς δεν το βλέπουμε, παρακαλούν να δουν έστω και ένα επεισόδιο κ.λ.π. Το συζητήσαμε όλοι μαζί, εξηγήσαμε πώς ακριβώς λέγεται, τι σημαίνει και τι είναι το Survivor, προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε ότι δεν το βλέπουν όλοι (αλλά ίσως το βλέπουν κάποιοι), εξηγήσαμε ακόμα γιατί εμείς δεν το βλέπουμε (η μανούλα, εγώ, έκανε και σούπερ διάλεξη για την Trash TV) και καταλήξαμε ότι καλύτερα θα είναι να μην το δουν, να μη δουν έστω ούτε ένα επεισόδιο. Άλλωστε, η σήμανση είναι “κατάλληλο για όλους με επιθυμητή τη γονική συναίνεση”. Ε, δεν τη δίνουμε!

Βέβαια, τους δώσαμε λίγα info, όπως τι σημαίνει Μάριος Πρίαμος ή ότι το Bo βγαίνει από το Χαράλα-bo, για να μη νιώθουν άβολα στο σχολείο, αλλά τα είπαμε τόσο ξενερωτικά που μάλλον έπιασε και εν τέλει τα πείσαμε ότι το Survivor δεν βλέπεται. Όμως, εμένα με ανησυχεί που το βλέπουν παιδιά δημοτικού. Και που οι μαθητές του άντρα μου, σε Γυμνάσιο και Λύκειο, αντί να κοιτάξουν να γκομενίσουν, να χαμουρευτούν σε παρκάκια, να πάνε στο Μολ και να χαρούν την εφηβεία τους, ασχολούνται με τους κοιλιακούς του Αγγελόπουλου και τα οπίσθια της Λάουρα Νάργες.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν όταν χτες, η κόρη μου, ούτε 6μιση, με ρώτησε τι θα πει αυτό που λέγανε στο σχολείο “Στον ποπό θα φας σφαλιάρα, απ’ τον Γιάννη τον Σπαλιάρα”. Στην αρχή με έπιασε νευρικό. Αλλά μετά προβληματίστηκα. Πολύ. Άσε που σε 10-15 χρόνια που θα είναι η μικρή στο τάργκετ γκρουπ του, πόσες θα έχουν γίνει οι 4000; Που μεταξύ μας, ήδη θα έχουν αυξηθεί από πέρυσι…

Ιδού, λοιπόν, οι λόγοι για τους οποίους τα παιδιά μας δεν βλέπουν Survivor.

1. Το Survivor προβάλλεται ΑΡΓΑ. Στις 9 τα παιδιά μας κοιμούνται εδώ και ώρα…
2. Το Survivor είναι ανούσιο. Θέλουμε να έρθουν τα παιδιά σε επαφή με αγωνίσματα; Βλέπουν μπάσκετ, ποδόσφαιρο, στίβο, βόλει, τένις. Θέλουν λίγο πιο adventurous αγωνίσματα; Κατεβάζουμε και βλέπουμε παλιά επεισόδια από τα “Παιχνίδια χωρίς Σύνορα” και “Το Κάστρο του Τακέσι” (που, μεταξύ μας, ποτέ δεν τα άντεχα). Θέλουμε να δουν τροπικά περιβάλλοντα; Βλέπουν ντοκιμαντέρ και γουστάρουν τρελά. Να δείτε κανονικά τον Άγιο Δομίνικο { χωρίς τον Τανιμανίδη να φωνάζει, τον Χούτο να παίζει μπουνιές με τον Χανταμπάκη και τον Μπο να κινείται αργά και βασανιστικά} να σας φύγει το κλαπέτο. 
3. Ο κατά Survivor ανταγωνισμός στα αγωνίσματα (και όχι συναγωνισμός) είναι απαράδεκτα σκηνοθετημένος, απαράδεκτα απαράδεκτος και δεν θέλουμε δυο μικρά παιδιά να έχουν τέτοιες προσλαμβάνουσες. Θέλουν ντέρμπι; Ας δουν el Classico, έστω και Παναθηναϊκός- Ολυμπιακός, ακόμα και Γιάννενα- Ξάνθη και με μεγάλη μας χαρά. Πιο υγιής φανατίλα, κατά την ταπεινή μου γνώμη…
4. Διότι τα παιδιά μας είναι μάλλον μικρά για να μπουν στην διαδικασία της οφθαλμολαγνείας και να μάθουν να καυλώνουν (χάρη στα κατάλληλα πλάνα) με ημίγυμνους (ημι)διάσημους και (ημι)μαχητές. Κοινώς, δεν θα εθίσουμε τα παιδιά μας στο tittytainment από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού.
5. Δεν θέλουμε να εθιστούν στο ξεκατίνιασμα, στο κουτσομπολιό, στα πισώπλατα μαχαιρώματα, στα καρφώματα, στην ειρωνεία. Έχουν μια ζωή μπροστά τους για να τα βιώσουν, δυστυχώς. Πιθανότατα δε από αυτούς που εθίζονται παιδιόθεν σε αυτά. Κρίμα είναι να σπαταλήσουν φαιά ουσία στο γιατί ο Τσανγκ θέλει διακαώς να αποχωρήσει η Ελισάβετ και γιατί μια ομάδα από μαλάκες θάβουν στα μουλωχτά τους συμπαίχτες τους και θέλουν να τους βγάλουν τα μάτια. 
6. Το Survivor, όπως παρουσιάζεται στις οθόνες μας, γιατί δεν ξέρω τι πραγματικά παίζει από πίσω, είναι λίγο βάρβαρο και υποβιβάζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Άντε να εξηγείς σε παιδιά δημοτικού, γιατί καμιά εικοσαριά μαλάκες επέλεξαν να τρέφονται κατά βάση με καρύδες, γιατί λιμοκτονούν, γιατί τραυματίζονται, γιατί κλαίνε, γιατί δεν μιλάνε με τις οικογένειές τους και κυρίως το γιατί το φαγητό και η επικοινωνία έρχονται μόνο μετά τη νίκη. Δηλαδή αν δεν τρέξεις πάνω κάτω 7 φορές, αν δεν ισορροπήσεις σε τραμπάλες και σαμπρέλες, αν δεν πνιγείς μέσα σε μια βρωμογούρνα, αν δεν βάλεις καλάθι με γκελ (και κυρίως αν όλα αυτά δεν τα κάνουν και οι συμπαίκτες σου) δεν μιλάς στο τηλέφωνο με τη μάνα σου ή με το παιδί σου ή με τον γκόμενό σου; Πώς το εξηγείς αυτό σε ένα παιδί; Και κυρίως γιατί να μπεις στη διαδικασία να του το εξηγήσεις; Αφού δεν θα του συμβεί ποτέ in real life… Εκτός αν πάει στο Survivor…
7. Πρέπει να εξηγούμε ότι ενώ ως ασυλία χαρακτηρίζεται γενικά “το προνομιακό καθεστώς ελευθερίας συγκεκριμένων προσώπων όπου παρέχεται επίσημη προστασία από καταδίωξη. Τα πρόσωπα που απολαμβάνουν του καθεστώτος αυτού χαρακτηρίζονται ακαταδίωκτα, ή κατά συνηθέστερη έκφραση λέγεται ότι “έχουν το ακαταδίωκτο. Η παροχή αυτού του καθεστώτος χαρακτηρίζεται εθιμικά δικαίωμα και ονομάζεται άσυλο. Επίσης με την αυτή ονομασία χαρακτηρίζεται και ο χώρος ή ο τόπος εντός του οποίου παρέχεται περιοριστικά το ομώνυμο δικαίωμα”,  η λέξη αυτή με το βαθύ νόημα και τη μεγάλη ιστορία έχει καταλήξει να σημαίνει ότι η Σόφη Πασχάλη δεν κινδυνεύει να γυρίσει στην Ελλάδα ή κάτι τέτοιο, τελοσπάντων.
8. Πρέπει να εξηγούμε τι είναι το ράγκμπι και γιατί υπάρχει μάνατζερ για αυτό. Κι όπως διάβασα κάπου και μου άρεσε και το αντιγράφω ο τίτλος Μάνατζερ Ράγκμπι στην Ελλάδα είναι σαν να δηλώνεις πρωταθλητής παγοδρομίας στην Σαχάρα.

Σημειώνω, για να μην παρεξηγηθώ, ότι οι σπουδές μου, μεταπτυχιακές και ημιτελείς διδακτορικές, είναι πάνω στην εικόνα, κινηματογραφική και τηλεοπτική, έχω ασχοληθεί για χρόνια με το πώς αυτή διαμορφώνει τα πολιτιστικά πρότυπα, δεν είμαι κατά της θέασης κινούμενης εικόνας, δεν απαγορεύω στα παιδιά μου να δουν τηλεόραση (δηλαδή τα παιδιά μου βλέπουν τηλεόραση) και μάλιστα θεωρώ (και μπορώ μελλοντικά να το τεκμηριώσω) ότι η μικρή οθόνη έχει πολλά να δώσει σε ένα παιδί και μπορεί να το εκπαιδεύσει εξαιρετικά, ακόμα και από τις πολύ μικρές ηλικίες, αρκεί η επιλογή των προγραμμάτων να είναι η σωστή και να υπάρχει μια στοιχειώδης επίβλεψη, που θα τροποποιείται ανάλογα με την ηλικία και το τι βλέπουν. Ας καούν με το “Γεννημένος για το καράτε”, όπως κι εμείς καιγόμασταν με το “Πριν χτυπήσει το κουδούνι”.

Τέλος,  σε περίπτωση που αναρωτιέστε, η δική μου σχέση με το Survivor έχει διαμορφωθεί:

1. Μέσω σόσιαλ μίντια, γιατί είμαι σόσιαλ μίντια πέρσον και θέλω να ξέρω τι μου γίνεται και να κάνω τα λάικς μου και να κατανοώ τα memes.
2. Μέσω της ημι-θέασης (δηλαδή σε mini οθόνη στον υπολογιστή), ενώ έκανα και άλλα πράγματα παράλληλα, δυο-τριών επεισοδίων για να ξέρω τι μου γίνεται και για καθαρά επιστημονικούς λόγους. Δεν το άντεξα, αν και έχω στο παρελθόν έχω κάνει εκτενή ακαδημαϊκή ποιοτική έρευνα για το Big Brother, αν και στο διδακτορικό μου μελέτησα, μεταξύ άλλων τα Παρατράγουδα της Αννίτας Πάνια. Προτιμώ να βλέπω τον Tom Hardy στο Taboo… Και το γκίλτι πλέζουρ μου, το Greys Anatomy.