ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ

Είναι κάποιες εικόνες που μένουν στη μνήμη χαραγμένες για πάντα· να, ας πούμε, σήμερα η Κατερίνα μού έλεγε ότι δεν θα ξεχάσει ποτέ τη φάτσα της πωλήτριας στη Μύκονο που, κλάσματα δευτερολέπτου αφού της ζήτησε ένα παντελόνι, γύρισε και της είπε με σουφρωμένη μύτη: «AYTO δεν σας κάνει». H Κατερίνα είχε γεννήσει πριν από 40 μέρες και η πωλήτρια ήταν ξανθιά, ηλιοκαμένη, με ατελείωτα πόδια. Σκληρό.
Εγώ, ας πούμε, νομίζω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μάνα-παριζάκι.
Τη συνάντησα το περασμένο καλοκαίρι στην παραλία: είχε από τη μία τρία παιδιά, με το μικρότερο να πηγαίνει μάλλον νήπιο, και από την άλλη φραπέ. Κάθονταν με τον σύζυγο στα καρεκλάκια του camping και ήταν λίγο στη μουρμούρα – τα γνωστά. Που, να, ο Τασούλης φοβάται το νερό, η μικρή δεν τρώει, ο Παναγιώτης έχει γίνει θηρίο, πώς θα μπει σε πρόγραμμα να ξεκινήσει το σχολείο, τι θα πει δεν είναι σημαντικά αυτά, τίποτα δεν είναι σημαντικό για σένα· και τέτοια.
Αραιά και πού σηκωνόταν από το καρεκλάκι, έσκυβε μέσα στην τεράστια πολυμορφική τσάντα και έβγαζε ένα παριζάκι τυλιγμένο με αλουμινόχαρτο. Πλησίαζε τα παιδιά που είχαν βουτηχτεί στην άμμο και τους το στούμπωνε στο στόμα σαν λουκάνικο, διαδοχικά.  Εκείνα μου φαίνονταν σαν αρπακτικά που ξεσκίζουν το λάφυρο· άντε, ας μην είμαι κακιά, σαν τα νεογνά πουλάκια που καταβροχθίζουν το σκουλήκι και συνεχίζουν την απασχόληση στη φωλιά. Εύκολο, οικονομικό, ανώδυνο, τρία παιδιά, ένα παριζάκι σνακ στην παραλία, τέσσερις μέρες σερί.
Ξέρω, το φαγητό είναι ζόρι, η αφαγία φορτώνεται από τις μανάδες μας στις πλάτες σαν πρόβλημα, το «μαθαίνω να αγαπάω το μπρόκολο» απαιτεί φαντασία στην κουζίνα και επιμονή, και σε κάποια, πολλά, πράγματα φλερτάρω και εγώ χωρίς τύψεις με την εύκολη λύση. Αλλά αυτά τα τρία παιδιά με τα παραπάνω από τον μέσο όρο κιλά, τόσο μικρά –χωρίς κανέναν σοβαρό λόγο υπέθεσα– να κουβαλάνε αυτά τα βάρη στον σκληρό κόσμο της εφηβείας, στους καθρέφτες των δοκιμαστηρίων, στα σκαμπό των μπαρ, στις αίθουσες αναμονής των γιατρών, στα ποδήλατα των γυμναστηρίων, στο κρεβάτι τους τα βράδια, κάπως με στοίχειωσαν. Καλά παιδιά, όμορφα, χαμογελαστά.
Την τελευταία μέρα –έτυχε– πήγα και τα κέρασα σταφύλι και ζουμερές βανίλιες. Πολύ ευγενικά μίλησε ο μεγάλος για όλους: «Όχι, ευχαριστούμε. Έχει η μαμά φαγητό».

Περισσότερες ιστορίες της Γιολίνας μπορείτε να βρείτε στο www.not-just-mums.blogspot.com