ΚΑΘΟΣΟΥΝΑ ΣΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΘΡΑΝΙΟ…

0

Το παρόν κείμενο ξεκίνησε με ένα mini εγκεφαλικό. Γιατί καθώς κάθισα στον υπολογιστή τα παιδιά μου ήρθαν, ως συνήθως, να μάθουν για τι γράφω. Και όταν τους απάντησα πως θέλω να γράψω για τον έρωτα στο σχολείο, η πεντάχρονη κόρη μου αναφώνησε: «Α, εγώ κάνω κρυφά έρωτα στο σχολείο».

Καθώς σηκώθηκα αυτόματα για να καλέσω την πρωτοβάθμια, τον εισαγγελέα και τους κοινωνικούς λειτουργούς, μου «έκοψε», καίτοι παγωμένη, να την ρωτήσω τι ακριβώς εννοεί. {By the way, ο οχτάχρονος γιος μου κάπως το ’χε πιάσει το υπονοούμενο και γελούσε πονηρά, χωρίς βέβαια να ξέρει ακριβώς το γιατί}. «Τι τι εννοώ, βρε μαμά; Ότι έχω ερωτευτεί κρυφά τον Κωνσταντίνο και δεν του τον λέω. Και άρα κάνω κρυφό έρωτα».

Αφού της εξήγησα ότι αυτό λέγεται «είμαι κρυφά ερωτευμένη» και πήρα μια βαθιά ανάσα, κάθισα και αναπόλησα τις εποχές των δικών μου σχολικών ερώτων, που φυσικά ήταν ουκ ολίγοι. Καταρχάς, σε κάθε τάξη του δημοτικού, υπήρχε και διαφορετικός στόχος. Στη λίστα μου καταγράφονται ακόμα και οι έρωτες του γαλλικού ινστιτούτου και του ωδείου, γιατί τότε υπήρχαν και αγόρια που μεγάλωναν με γαλλικά και πιάνο, όπως εγώ. Αλλά και οι καλοκαιρινοί έρωτες (ξέρεις, αυτοί από το χωριό, που δεν τους ξέρεις). Με άλλα λόγια, σε κάθε χώρο που κινιόμουν υπήρχε αντικείμενο του πόθου, με κεντρικό πάντοτε αυτό με το οποίο συνυπήρχαμε τις περισσότερες ώρες, το εκάστοτε αγόρι που μου άρεσε από το σχολείο.

Γύρω στην πέμπτη δημοτικού τα πράγματα ξαφνικά σοβάρεψαν. Μπήκαν στην ατζέντα μας τα πρώτα λευκώματα, που είχαν στανταράκι ερωτήσεις τύπου «Ποιον ή ποια αγαπάς;» (και στην οποία κανείς δεν απαντούσε) ή «Τι είναι αγάπη;» (στην οποία απαντούσαμε, χωρίς να καταλαβαίνουμε την τύφλα μας «Η αγάπη είναι ένα όνειρο. Γεννιέται μ’ ένα βλέμμα, ζει μ’ ένα χαμόγελο, πεθαίνει μ’ ένα ψέμα»!). Καταγράφαμε τις σκέψεις μας σε ημερολόγια με κλειδαριές και φυλάγαμε καλά το κλειδί μέσα στο συρτάρι μας, λες κι η μάνα μας δεν θα μπορούσε να τα διαβάσει αν ήθελε. Γράφαμε και λαμβάναμε ραβασάκια, εκ των οποίων μάλιστα έχω κρατήσει και μερικά ως μεγίστη hoarder.  Ήρθαν ακόμα τα πρώτα μπλουζ σε πάρτι και το τραγούδι αποκάλυψη για κάθε ερωτευμένο 12χρονο (και όχι μόνο), το «Total Eclipse of the Heart», που όλοι νομίζαμε ότι λεγόταν «Τόταλι κλιπς οφ δε χαρτ», ήρθε η Μπουκάλα, που όλοι κάναμε μπλιαχ, αλλά θέλαμε ως τρελοί να μας τύχει να φιληθούμε, και η Πυθία και τα πρώτα «Τι να κάνει ο κύριος στην κυρία;», με τότε πιο εξτρίμ πρόκληση το στιγμιαίο φιλί στο στόμα.

Κι ύστερα ήρθε το Γυμνάσιο και τα πράγματα σοβάρεψαν ακόμα περισσότερο. Και τα Π+Γ=L.F.E έδιναν κι έπαιρναν σε θρανία, βιβλία και παγκάκια. Και τα ημερολόγια έπαιρναν φωτιά. Και τα αγόρια από μεγαλύτερες τάξεις άρχισαν να μπαίνουν ευκολότερα στο στόχαστρό μας. Κι έτσι κάναμε τις πρώτες, πλατωνικές μας σχέσεις, αρχίσαμε να κρατιόμαστε από το χέρι για περισσότερη ώρα, συνήθως βέβαια κρυφά, τα μπλουζ  άρχισαν να χορεύονται πιο σφιχτά και με τα φώτα κλειστά, τα φιλιά έπαψαν να είναι στιγμιαία, οι ορμόνες άρχισαν να τρελαίνονται και έτσι φτάσαμε στο Λύκειο έτοιμοι για όλα.

Ή μήπως όχι; Το να κάνει κάποιος το μεγάλο βήμα και να «σοβαρέψει» μια σχέση τελικά δεν ήταν τόσο εύκολο όσο θα θέλαμε να είναι. Όμως οι περισσότεροι, κουτσά στραβά, τα καταφέραμε. Ανάμεσα σε αρχαία και άλγεβρα και γεωμετρία και ιστορία και θρησκευτικά και φυσική και χημεία και γυμναστική (εισ) χωρούσαν πλέον αμιγώς σεξουαλικά βλέμματα και νεύματα και αγγίγματα και όνειρα και φαντασιώσεις, που γίνονταν όλο και πιο άγρια, όλο και πιο απαιτητικά και ζητούσαν εκτόνωση. Που βρίσκαμε άγαρμπα σε παρκάκια και δασάκια και αλσάκια, σε πάρτι που κρατούσαν μέχρι τις 2 και σε γονείς που έβγαιναν το Σάββατο το βράδυ και (μάλλον θα) αργούσαν να γυρίσουν.

Ο έρωτας στα χρόνια των πανελληνίων δεν ήταν εύκολος. Κάτι οι συμβουλές και τα μαλώματα γονέων και δασκάλων, κάτι το δικό μας στρες, κάτι η απειρία μας και η απότομη λαχτάρα μας για ζωή μάς μπέρδευαν. Κάποιοι κρατήσαμε γερά και παραμείναμε ερωτευμένοι, κάποιοι άλλοι βγάλαμε για λίγους μήνες τα χτυποκάρδια από τα θρανία και τα καταχωνιάσαμε βαθιά μέσα μας, όπου παραμένουν ως και σήμερα απωθημένα. Αλλά πάλι, τώρα που το σκέφτομαι εκ χρονικής αποστάσεως και πιο ώριμα, μάλλον ελάχιστοι ήταν αυτοί που απέτυχαν στις πανελλήνιες λόγω έρωτα κι ακόμα λιγότεροι ήταν οι έρωτες που απέτυχαν λόγω πανελληνίων… Μάλλον περί συνωμοσίας των γονέων επρόκειτο, σε μια ύστατη προσπάθειά τους να διαφυλάξουν για λίγο ακόμα την (ήδη χαμένη) παιδικότητά μας.

Το τέλος του σχολείου μάς βρήκε, τουλάχιστον τους περισσότερους, να ξεμπερδεύουμε με τους προεφηβικούς και τους εφηβικούς μας έρωτες, να καταχωνιάζουμε τα λευκώματα και τα ημερολόγια σε κουτιά αναμνήσεων, να μουντζουρώνουμε τα Π+Γ και να προχωράμε, τρομάρα μας, προς καινούριες, μεγαλύτερες, ενήλικες αγάπες. Προικισμένους, όμως, με αυτή την πρόστυχη αθωότητα του πρώτου έρωτα στα χρόνια του σχολείου.

Σήμερα, σχεδόν 20 χρόνια μετά, τα πράγματα είναι μάλλον αλλιώς. Έτσι, τουλάχιστον υποθέτω, γιατί ακόμα τα παιδιά μου ζουν (αν και τρόμαξα λιγάκι πριν, όπως αναφέρθηκε  άλλωστε στην αρχή της παρούσας κατάθεσης) στα χρόνια της ουσιαστικής αθωότητας. Αλλά δεν αργεί η ώρα που ο κρυφός έρωτας θα γίνει φανερός. Που τα βλέμματά τους θα εστιάσουν σε ένα μόνο πρόσωπο. Που θα κοιτούν αφηρημένα το ταβάνι όταν θα τους ρωτώ αν διάβασαν. Μόνο που τα ραβασάκια και τα ημερολόγια και τα λευκώματα θα είναι εκσυγχρονισμένα μιας και, όπως ακούω, έχουν αντικατασταθεί από sms και έξαλλη σοσιαλμιντιακή δραστηριότητα.

Ας το χωνέψω. Όπως χώνεψαν κι οι δικοί μας γονείς το γεγονός ότι ως παιδιά ερωτευόμασταν ελεύθερα. Και ας προετοιμαστώ για να τους εξηγήσω, όταν έρθει εκείνη η ώρα, τι είναι sexting και τι κινδύνους κρύβει, για να μην την πατήσουν και βγουν βούκινο στο ίντερνετ. Σε ένα πράγμα, όμως, θα επιμείνω. Όταν ερωτευτούν για τα καλά, θα απαιτήσω να ακούνε στο repeat το «Total Eclipse of the heart».

Όπως καταλάβατε, έγραψα αυθόρμητα, από καρδιάς. Στο κείμενο εδώ θα δείτε μια πιο… επιστημονική προσέγγιση για τον έρωτα στα χρόνια του σχολείου, αυτή της ψυχολόγου Αλίκης Ταγκαλάκη.