24 ΩΡΕΣ ΜΑΜΑ: ΝΑΤΑΣΣΑ ΧΡΗΣΤΑΚΗ

Το 24ωρο της Νατάσσας Χρηστάκη, επιχειρηματία, νηπιαγωγού, single mοm.

08:15 Η μέρα μας ξεκινά. Σηκώνομαι για να προλάβω να πιω τον καφέ μου με λίγη ηρεμία, πριν ξυπνήσω στις 08:45 την Έρικα για να την ετοιμάσω για το σχολικό. O καφές «με ηρεμία» είναι μια παλιά αγαπημένη συνήθεια που δεν μπόρεσα να αποχωριστώ από την εποχή που ήμουν ελεύθερη, ωραία και άτεκνη. Αυτήν την ώρα του πρωινού ξυπνήματος την απολαμβάνω ιδιαίτερα, μια και μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε πολλά χάδια και αγκαλιές στο κρεβάτι μέχρι να σηκωθεί και να ετοιμαστεί. Μέχρι να γίνω «η μαμά της τετράχρονης Έρικας» ήμουν μια γυναίκα επιχειρηματίας, αφοσιωμένη 100% στην καριέρα μου ως νηπιαγωγού και ιδιοκτήτρια δύο παιδικών σταθμών και αποφασισμένη πως στη δική μου ζωή ΔΕΝ χωράει ένα παιδί, τη στιγμή που ασχολούμαι με τόσα παιδιά όλη την ημέρα. Ευτυχώς για μένα, η ζωή παίρνει πολλές φορές τις αποφάσεις που εμείς φοβόμαστε ή δεν τολμάμε να πάρουμε. Και μου χάρισε αυτό το υπέροχο πλάσμα στην ηλικία των 44 ετών, λίγο προτού φτάσω οριστικά την ηλικία που θα ήταν πλέον «πολύ αργά» για να γίνω μητέρα.

09:20 Αφού φύγει η Έρικα με το σχολικό ετοιμάζομαι κι εγώ για να πάω στο σχολείο. Εκεί βρίσκομαι –υπό κανονικές συνθήκες– από τις 09:45 έως τις 16:00.

10:30 Το να διοικείς δύο σχολεία με 100 παιδιά και 20 άτομα προσωπικό δεν είναι ό,τι πιο εύκολο.  Περιλαμβάνει έναν τεράστιο κύκλο εργασιών και ένα πλήθος δεξιοτήτων προκειμένου να μπορέσω να διαχειριστώ το εκπαιδευτικό πρόγραμμα, τους συνεργάτες, τις ατομικές ανάγκες του κάθε μαθητή μου, τις υποχρεώσεις μου προς τους γονείς αλλά και όλους τους δημόσιους φορείς, την οικονομική διαχείριση, τη διαφήμιση και ένα σωρό άλλα. Ομολογώ πως όταν σπούδαζα νηπιαγωγός δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα κληθώ να κάνω τόσα διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα. Όσο για το πώς νιώθω που έχω την κόρη μου μαζί στο σχολείο μου; Υπέροχα! Κατ’ αρχάς γλύτωσα την αγωνία που έχουν όλες οι μαμάδες για το πώς θα περνάει το παιδί μου στον παιδικό σταθμό! Νιώθει το παιδί μου ξεχωριστό μέσα στο σχολείο μου; Δεν το νομίζω. Το μόνο ξεχωριστό είναι πως μπορεί να μπαίνει πιο συχνά και με μεγαλύτερη άνεση στο γραφείο μου και να μου κάνει μια αγκαλιά. Το αστείο είναι πως όλοι οι συμμαθητές του τμήματός της –ειδικά τα δύο περασμένα χρόνια που ήταν πιο μικροί– τη συνόδευαν στο γραφείο μου και με φώναζαν «μαμά» και όχι κυρία Νατάσσα, όπως κάνουν όλα τα παιδιά του σχολείου. Κατά τα άλλα, έχει την ίδια μεταχείριση από τις δασκάλες της. Κι εγώ σαν μαμά, όταν πηγαίνω στα παιδικά πάρτι ή όταν καλώ εγώ, εμφανίζομαι πάντα σαν μαμά της Έρικας και όχι σαν διευθύντρια του σχολείου.  Ελπίζω να το εισπράττουν αυτό και οι υπόλοιπες μαμάδες.

13:00 Ευτυχώς, τόσο η Έρικα όσο κι εγώ τρώμε το φαγητό του παιδικού σταθμού. Οπότε δεν χρειάζεται να γυρίσω σπίτι «σαν την τρελή» μετά τη δουλειά για να μαγειρέψω (που ομολογώ πως δεν είναι και από τα δυνατά μου σημεία!)

16:00 Μιας και ανήκω και στην κατηγορία των «single mοms» δεν έχω την πολυτέλεια να μπορώ να αφήσω την Έρικα να περάσει κάποιο χρόνο το απόγευμα με τον μπαμπά της στο σπίτι. Περνάνε βέβαια κάποιο χρόνο τα Σαββατοκύριακα μαζί, αλλά καθημερινά είμαστε οι δυο μας. Ευτυχώς οι σχέσεις μας με τον πατέρα της έχουν αποκατασταθεί μετά από μία αρκετά μεγάλη περίοδο έντασης και έτσι είναι πιο εύκολο να συνεννοούμαστε για το πώς θα διαμορφώσουμε το πρόγραμμά της ή για να κάνουν πράγματα μαζί. Δεν με ρωτάει ποτέ γιατί ο μπαμπάς δεν μένει μαζί μας. Ξέρει πως ο μπαμπάς έχει το δικό του σπίτι και πως υπάρχουν διάφορα «μοντέλα οικογένειας». Στο δικό μας μοντέλο, η Έρικα μένει με τη μαμά και ο μπαμπάς στο δικό του. Και είναι οκ και να μένει στο δικό του σπίτι και να έρχεται ο μπαμπάς να μας βλέπει στο δικό μας. Δυστυχώς τα παιδιά μας πρέπει να προσαρμόζονται στις συνθήκες που τους παρέχουμε κάθε φορά. Όσο δεν είχαμε καλές σχέσεις με τον πατέρα της, είχα ενοχές πως της τον στέρησα. Αλλά από τότε που αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις είμαστε όλοι καλύτερα. Και εύχομαι να συνεχίσουμε να είμαστε έτσι.

17:30 Η αλήθεια είναι πως μετά από μία πιεστική μέρα στη δουλειά, χρειάζομαι λίγο χρόνο για ξεκούραση το απόγευμα. Ευτυχώς κάποιες μέρες την εβδομάδα με βοηθάει η νηπιαγωγός ανιψιά μου στο κομμάτι αυτό, απασχολώντας για κανένα δίωρο δημιουργικά την Έρικα. Δυστυχώς δεν είναι πλέον στη ζωή η μαμά μου που ξέρω πως θα με βοηθούσε πολύ. Όταν η Έρικα είναι άρρωστη, μένω εγώ μαζί της μια και δεν υπάρχει κάποιος άλλος να μου την κρατήσει. Μια γιαγιά σίγουρα θα διευκόλυνε την κατάσταση σε αυτές τις περιπτώσεις.

18:30 Τα απογεύματά μας είναι γεμάτα από πράγματα που κάνουμε μαζί. Πάμε supermarket, στην παιδική χαρά ή σε αγαπημένους φίλους της στη γειτονιά για να παίξει. Παίζουμε, ζωγραφίζουμε ή βλέπουμε μαζί παιδικά στην τηλεόραση. Ευτυχώς έχω βοήθεια για την καθαριότητα του σπιτιού, οπότε δεν χρειάζεται να ασχολούμαι και με αυτό. Οι εποχές που είχα χρόνο για να πηγαίνω στο γυμναστήριο, στο κολυμβητήριο, για καφέ με τις φίλες μου ή για βόλτα στα μαγαζιά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Από επιλογή δεν έχω γράψει την Έρικα σε εξωσχολικές απογευματινές δραστηριότητες, γιατί πιστεύω πως σε αυτήν την ηλικία τα παιδιά πρέπει να έχουν τον χρόνο να παίζουν τα απογεύματα, πριν αρχίσει η πιεστική δουλειά του δημοτικού σχολείου.

20:00 Παλιά, συνέχιζα πολλές φορές τη δουλειά του σχολείου στο σπίτι. Τώρα πλέον αυτό δεν είναι δυνατό.  Έχοντας μικρό παιδί καταλαβαίνεις πως οι προτεραιότητές σου είναι άλλες και οι αντοχές σου δεν συγκρίνονται ούτε στο ελάχιστο με παλιά. Όταν απέκτησα την Έρικα έλεγα πως είναι το «τρίτο μου παιδί», μετά τα δύο σχολεία μου. Όσο μεγαλώνει, όμως, μου δίνει καθημερινά να καταλάβω πως σε μία εργαζόμενη μητέρα, ό,τι και να γίνει, πρέπει το παιδί της να είναι πρώτη της προτεραιότητα.

21:00 Η μέρα μας τελειώνει με την προετοιμασία για ύπνο. Μπάνιο, βραδινό φαγητό, πιτζάμες, παραμύθια και αγκαλίτσες στο κρεβάτι.

22:00 Είμαι πλέον ελεύθερη να έχω χρόνο για μένα. Οι βραδινές ώρες μου περιλαμβάνουν χαλάρωμα στον καναπέ, με τηλεόραση και πλέξιμο, που τόσο με ηρεμεί και με ξεκουράζει. Αυτές τις βραδινές ώρες καταφέρνω και γράφω και στο blog μου «Μαμά νηπιαγωγός με όρια» για διάφορα θέματα που αντιμετωπίζω στο μεγάλωμα της Έρικας. Μία ή το πολύ δύο φορές την εβδομάδα, αν έχω κουράγιο, μπορεί να βγω με κάποια φίλη μου ή μικρή παρέα για φαγητό, από όπου γυρνάω νωρίς, προκειμένου να μπορέσω να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις της επόμενης ημέρας. Το να είμαι εργαζόμενη single μαμά «προχωρημένης» ηλικίας δεν είναι ό,τι πιο εύκολο έχω κάνει στη ζωή μου. Είναι όμως ό,τι πιο όμορφο και δημιουργικό και θα συνεχίσω να το κάνω με τον καλύτερο τρόπο που μπορώ.