ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ

Ο πιο διάσημος δάσκαλος προσχολικής ηλικίας στον κόσμο δεν είναι δάσκαλος! Δεν εκπαιδεύτηκε για αυτό στο πανεπιστήμιο, δεν έχει κανένα πτυχίο παιδαγωγικής. Για την ακρίβεια, ήταν ένας προπονητής baseball που αποφάσισε να εγκαταλείψει την επαγγελματική σταδιοδρομία του και να ασχοληθεί με το μεγάλωμα της κόρης του, αφού η καριέρα της γυναίκας του ήταν ιδιαίτερα απαιτητική. Βρέθηκε λοιπόν στο προσχολικό κέντρο Woodland Park σαν πατέρας, πριν γίνει δάσκαλος. Το Woodland Park είναι ένα από τα 200 σχολεία που διοικούνται από γονείς στο Seattle. Οι γονείς ήταν λοιπόν αυτοί που ζήτησαν από τον Tom Hobson να μείνει στο σχολείο αφού αποφοίτησε η κόρη του. Και όπως δείχνει, έπραξαν ορθά. Γιατί τα παιδιά τους έχουν την ευκαιρία να μάθουν παίζοντας, σε ένα περιβάλλον ελευθερίας και σεβασμού, που τα τοποθετεί στο κέντρο της διαδικασίας της μάθησης.

Αυτό είναι άλλωστε και το μότο του διάσημου blog του: διδάσκοντας και μαθαίνοντας από τα παιδιά. Παρατηρώντας τα παιδιά και παίζοντας μαζί τους, επιτρέποντάς τους να έρθουν σε επαφή με τους κινδύνους και τις δυσκολίες, δημιουργούμε υγιείς και δυνατούς ενήλικες. Η αποτυχία είναι το κλειδί για να μάθουν. Αυτό το αξίωμα διαμορφώνει και τη στάση του Tom απέναντι στην τιμωρία.

Η φυσική συνέπεια της πράξης ορίζει τις επιλογές του παιδιού. Αυτά δεν μαθαίνονται, βιώνονται. Το μικρό μας θα αποφασίσει να βάλει το μπουφάν του επειδή κρύωσε, θα περπατήσει πιο προσεκτικά επειδή έπεσε. Ας του επιτρέψουμε να επιλέξει εκείνο το επόμενο βήμα, ας του μάθουμε πώς να σκέφτεται, όχι τι να σκέφτεται. «Όταν κρατάμε ένα κίτρινο μπαλόνι και ζητάμε από το παιδί να μας πει τι χρώμα έχει, δεν πετυχαίνουμε τίποτα. Το υποτιμάμε, δεν το βοηθάμε να ανακαλύψει κάτι που δεν ξέρει. Ας μη ρωτάμε τα παιδιά πράγματα που ξέρουμε. Ας τα ρωτάμε και αυτά που δεν ξέρουμε. Ας αναρωτηθούμε μαζί τους γιατί ο ουρανός είναι μπλε, γιατί υπάρχουν φτωχοί. Ας τα βάλουμε δίπλα μας στο παιχνίδι της γνώσης».

«Αφήστε τα παιδιά να παίξουν», λέει και ξαναλέει ο Teacher Tom. Γιατί το παιχνίδι δημιουργεί θετικούς συνειρμούς με τα αντικείμενα της γνώσης. Το παιχνίδι πυροδοτεί τη φλόγα της μάθησης. Το παιχνίδι μαθαίνει τα παιδιά να θέτουν κανόνες και να τους υπακούν. Για τον Tom, κάρτες, γράμματα, αριθμοί και εργασίες στην προσχολική ηλικία δημιουργούν στρες, το οποίο μπλοκάρει τη μάθηση. Αυτή έρχεται αβίαστα όταν το ίδιο το παιδί θέτει τα ερωτήματα και μπαίνει στο μονοπάτι των απαντήσεων. Με τον δικό του τρόπο, με τον δικό του ρυθμό. Το παιχνίδι έχει μία μαγική δύναμη να μετατρέπει το παιδί σε επιστήμονα, σε εφευρέτη. Σε ένα πρόσφατο post του ο Τeacher Tom γράφει πως η ζωή μας δεν είναι τίποτε άλλο από το να πηδάμε μέσα από στεφάνια. Και η ευτυχία είναι να περνάμε μέσα από τα στεφάνια που εμείς υψώνουμε για τον εαυτό μας.