ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ

Άντε τώρα να γράψεις για την κόρη σου. Είναι σαν να σου ζητούν να περιγράψεις το σύμπαν. Γιατί περί αυτού πρόκειται: η κόρη είναι το σύμπαν. Το δικό μου σύμπαν. Και όπως κάθε σύμπαν είναι όμορφο, αχανές, άναρχο και αρμονικό ταυτόχρονα, έτσι είναι και η σχέση μου μαζί της.Σαν ένα ταξίδι στο άπειρο…
Ένα ταξίδι που ξεκίνησε πριν από 14 χρόνια και, αλήθεια, θα ήθελα να μην τελειώσει ποτέ. Χαζομπαμπάς, ίσως σκεφτούν μερικοί. Υπερβολές, κάποιοι άλλοι. Ναι. Είμαι και χαζομπαμπάς, και υπερβολικός. Θεωρώ, όμως, κι ας το λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι μέλλοντες μπαμπάδες, πως είναι απαραίτητα… συστατικά πατρότητας.
Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει εγχειρίδιο, τσελεμεντές, του καλού πατέρα. Αν υπήρχε, αυτός που θα τον είχε εφεύρει θα ήταν δισεκατομμυριούχος. Εκείνο όμως που ξέρω και μπορώ να πω είναι πως τα παιδιά χρειάζονται αγάπη. Πολλή αγάπη. Και πρέπει να τους τη δείχνουμε συνέχεια. Σε κάθε στιγμή, σε κάθε ευκαιρία. Και όρεξη. Γιατί τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν ούτε το δεν μπορώ, ούτε το βαριέμαι, ούτε το είμαι κουρασμένος.
Θυμάμαι, πριν από 12-13 χρόνια, όταν γύριζα μετά τη δουλειά τις πρώτες πρωινές ώρες και έπαιρνα την κόρη μου αγκαλιά από το κρεβάτι της μαμάς της για να την πάω στο κρεβάτι της. Χωνόταν και χανόταν στην αγκαλιά μου και μάλλον μέσα στον βαθύ ύπνο της καταλάβαινε ελάχιστα από όσα συνέβαιναν. Κι όμως κάθε φορά, όταν κατά τη διαδρομή τής ψιθύριζα στο αυτί ότι την αγαπώ πολύ, εκείνη μου έγνεφε με το κεφαλάκι της καταφατικά. Κάθε φορά.
Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, που οι συνθήκες δεν επιτρέπουν να βλεπόμαστε καθημερινά, νομίζω πως αυτός ο κώδικας επικοινωνίας υπάρχει ακόμα μεταξύ μας. Είμαι σίγουρος πως τα βράδια όταν πέφτει να κοιμηθεί ακούει τη φωνή μου να της ψιθυρίζει «σ’ αγαπώ πολύ» και είμαι βέβαιος πως κάθε φορά εκείνη μου γνέφει καταφατικά. Το ξέρουμε και οι δύο.
Η κόρη μου είναι πλέον έφηβη. Νομίζω πως όλα αυτά τα χρόνια της έδωσα πολλά. Είναι βέβαιο όμως πως πήρα πίσω πολύ περισσότερα. Είναι απίστευτο πόση ζωή μπορούν να μεταδώσουν τα παιδιά. Υπήρξε ο καταλύτης, ο ρυθμιστής για όσες αποφάσεις έχω πάρει μέχρι σήμερα, για ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα. Και σίγουρα θα είναι η πυξίδα μου για πάρα πολλά χρόνια ακόμα. Ναι, θα τολμήσω να το πω: Περισσότερο απ’ όλα την Κωνσταντίνα αγάπησα…