120 ΜΕΡΕΣ ΜΑΜΑ.

Ερωτήσεις στον εαυτό μου:

Πώς είναι τελικά να είσαι «μητέρα»;
Έλα ντε. Δεν μπορώ να απαντήσω. Αμφιταλαντεύομαι ακόμα ανάμεσα στον τρόμο και στο θαύμα.
Τι εννοείς;
Τις μισές μέρες τον κοιτάω και σκέφτομαι ότι στα μάτια του υπάρχει τελικά θεός και όλες οι τέχνες, όλα τα ωραία της ζωής είναι συμπυκνωμένα σ’ αυτό το μικροσκοπικό πλασματάκι. Τις άλλες μισές μέρες τον κοιτάω και λέω «αυτό ήταν: την κάτσαμε τη βάρκα».?
Τι σημαίνει την κάτσαμε τη βάρκα;
Ότι για τουλάχιστον δεκαοκτώ χρόνια πρέπει να είμαι παρούσα. Κάποιος δηλαδή με χρειάζεται, και εγώ που έχω συνηθίσει να μη με «χρειάζεται» κανείς, ασφυκτιώ. Ουφ, τεράστια αλλαγή.
Και πώς την αντιμετωπίζεις;
Με σεβασμό και ησυχία, και άλλοτε με φρίκη και πανικό. Κάτι σαν να έπαθα μεταλόχειο κατάθλιψη. Σαν η όλη συνειδητοποίηση να ήρθε με χρονοκαθυστέρηση.
Πώς γίνεται αυτό;
Δεν λένε ότι κάθε αρχή και δύσκολη; Εγώ στην αρχή δεν είχα καταλάβει τίποτα. Με είχε πάρει το κύμα της μητρότητας και με πήγαινε. Η Τζούλη και η κούκλα της. Σαν να είχα γίνει κι εγώ μωρό και να κοίμιζα τους φόβους μου μέσα στην αγκαλιά μου.
Και ξαφνικά ξύπνησες;
Ξύπνησε η ερώτηση: Είμαι καλή μάνα; Τα έχω καταφέρει μέχρι στιγμής; Τι έκανα, τι δεν έκανα, τι θα μπορούσα να κάνω και δεν το έκανα; Αναζητούσα όχι μόνο τα σφάλματα αλλά και τις αιτίες.
Ξεκίνησαν ήδη τα σφάλματα;
Νομίζω με το πρώτο του κλάμα ξεκινάνε. Έχω πια ολόκληρο τεφτέρι με σφάλματα. Είναι τόσο μαγικό να συντονιστείς με το μωρό σου, να ξέρεις τι περίπου θέλει όταν κλαίει. Όμως είναι και φορές που, ενώ το έχεις καθαρό, το έχεις ταΐσει, το έχεις νανουρίσει, έχεις σπάσει τη μέση σου να το κουνάς και να το πηγαίνεις πάνω-κάτω, αυτό κάνει σαν να το έχουν εγκαταλείψει μέσα στα χαλάσματα.
Δηλαδή δεν «συντονίζεστε» πάντα;
Όχι. Τελικά το μωρό μπορεί να γαληνέψει στην αγκαλιά της παραμάνας του. Στα χέρια μου να τσιρίζει, να κοκκινίζει σαν αστακός και στην αγκαλιά της να βρίσκει όλη τη γαλήνη του κόσμου. Εκεί ξεκινούν οι ενοχές. Εκεί ξεκινάει το δικό μου εσώτερο παιδί να τσιρίζει και να με κατηγορεί ότι στο όνομα της εργασίας παραμέλησα τον δικό μου βασικό ρόλο. Αμέσως μετά διχάζομαι για το ποιος είναι ο πιο ταιριαστός μου ρόλος και εκεί ξεκινά η αντίφαση.
Ποιος είναι ο βασικός σου ρόλος;
Θέλω να παραμείνω η Τζούλη, ενώ είμαι η μητέρα του Κωνσταντίνου.
Τι απειλεί την Τζούλη στο να παραμείνει η Τζούλη;
Η κιμαδομηχανή της μητρότητας. Δυο τρεις μέρες να μη βγω στον έξω κόσμο και νιώθω να παίρνω διαζύγιο με το θηλυκό κομμάτι μου. Σαν να μου κάνουν λοβοτομή και να γίνομαι μια άλλη, που μιλάει μόνο για το κλάμα και τα κακάκια του μωρού.
Και γιατί δεν βγαίνεις μαζί του;
Αφενός τις περισσότερες μέρες δεν το επέτρεπε ο καιρός. Καύσωνας γαρ. Τις άλλες, μου φαίνεται ολόκληρη εκστρατεία: καρεκλάκι
αυτοκινήτου, καρότσι, γάλα, πιπίλες, πάνες.
Οι άλλες έμπειρες μαμάδες τι σε συμβουλεύουν;
Σταμάτησα να ακούω τις έμπειρες, που τα ξέρουν όλα και τα έκαναν όλα τόσο σωστά σαν να γεννήθηκαν έτοιμες μητέρες. Ακούω για το περίφημο bonding που έχουν κάνει με το μωρό τους κι εκείνη την ώρα σκέφτομαι ότι είμαι φτιαγμένη από άλλα υλικά μητρότητας ? χαλασμένα.
Υπάρχουν στιγμές που το μετάνιωσες που είσαι μητέρα;
Φυσικά παραμένει και θα είναι πάντα ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί. Από την άλλη, δεν μας μαθαίνουν στα βιβλία να είμαστε μητέρες. Μου κάνει εντύπωση γιατί στα κορίτσια στη διδακτέα ύλη δεν υπάρχει ένα μάθημα για νέες μαμάδες. Να μαθαίνεις πώς να το φροντίζεις, πώς να το ηρεμείς, πώς να το πιάνεις. Γιατί να κάνουμε βουτιά στο άγνωστο;
Το πιο αστείο πράγματα με το μωρό σου;
Που το ηρεμεί η ηλεκτρική σκούπα και το σεσουάρ. Η τέλεια τρέλα. Το μωρό να τσιρίζει, ανοιχτή η σκούπα και το σεσουάρ και τα νεύρα στα κάγκελα.
Τι κάνει μια καλή μητέρα;
Νομίζω ότι δεν υπάρχει ιδανική μητέρα. Αλλά μια σχετικά καλή μητέρα πρέπει να έχει ενσυναίσθηση. Να μπορεί να αφουγκράζεσαι το μωρό της. Να γίνεται κι εκείνη μωρό για να δει τις ανάγκες του από μέσα. Να γυρνά στο «τότε», στο δικό της μεγάλωμα. Να διορθώνει μαζί του ό,τι δεν πήγε πολύ καλά.
Για ποια πράγματα δεν αλλάζεις με τίποτα τον Κωνσταντίνο;
Για όλα. Για τα πρωινά που μου χαμογελά. Για τις στιγμές που η τρυφερότητα γίνεται μια απέραντη έκταση που μαζί του τη διανύω. Γιατί αυτός είναι τελικά η θεραπεία μου και μέσα από εκείνον προσπαθώ να καθησυχάσω και το δικό μου φοβισμένο μωρό. Γιατί τίποτα δεν είναι σαν τις πατούσες του και όλος μου ο κόσμος πλέον χωράει εκεί. Γιατί τελικά η αγάπη βρήκε τον προορισμό της.