24 ΩΡΕΣ ΜΑΜΑ: ΜΑΡΙΑ ΝΟΥΝΟΥ

0

Το 24ωρο της Μαρίας Νουνού, ιδιοκτήτριας του καταστήματος «Μελίτη» για διοργάνωση και διακόσμηση γάμου, βάφτισης, παιδικού πάρτι.

08:00. Εγώ απολαμβάνω ένα σύντομο μπάνιο ενώ ο σύζυγός μου, ο Γιώργος, ξυπνάει τα παιδιά μετά μουσικής, μια πρωτοβουλία δική του για να μάθουν τα παιδιά και λίγη… μουσική Ιστορία. Ντυνόμαστε και παίρνει ο καθένας το πρωινό του. Τα πρωινά τα ετοιμάζουμε είτε εγώ είτε ο άντρας μου.

Στο σπίτι βρίσκεται συνήθως κάποιος για περίπτωση ανάγκης (η οποία δεν είναι σπάνια), η μαμά μου ή η Γκαλίνα, που μας βοηθάει τα τελευταία 12 χρόνια, και είναι κι αυτές που μαγειρεύουν, γιατί εγώ αυτό με το φαγητό δεν το έχω. Θα μαγειρέψω τα Σαββατοκύριακα, αλλά και πάλι μη φανταστείς τίποτα περίπλοκο. Εγώ βγάζω βόλτα τον σκύλο κι ο Γιώργος αρχίζει το… φόρτωμα και μοίρασμα στα σχολεία. Έχουμε τρία παιδιά – τον Δημήτρη, 12 ετών, την Ελεονόρα 10 και την Αγγελική 5.

10:30. Στο peak της δουλειάς. Αυτήν την ώρα γίνεται ο προγραμματισμός όλης της ημέρας -παραγγελίες, τράπεζες, ψώνια στο κέντρο και σε άλλα σημεία χονδρικής, ψώνια για το σπίτι, πληρωμή λογαριασμών.

12:30. Στην ίδια περίπου φάση με τις 10:30. Αν είμαι στον χώρο μου μπορεί να περάσει καμιά φίλη και να συνδυάσουμε τον καφέ με τη δουλειά.

14:00. Η κατάλληλη ώρα για δημιουργία! Έχω τελειώσει τις εξωτερικές εργασίες και δεν είμαι ακόμη πολύ κουρασμένη. Είναι οι ώρες που κάνω τα πράγματα που χρειάζονται λίγη έμπνευση.

15:45. Αφήνω οδηγίες στο μαγαζί για το τι θα γίνει όσο θα λείπω και πάω να βρω την οικογένεια στο σπίτι. Δεν τρώμε όλοι μαζί τα μεσημέρια γιατί δεν επιστρέφουμε την ίδια ώρα στο σπίτι και δεν πεινάμε… ταυτοχρόνως. Τρώμε μαζί το βραδινό και λέγοντας «μαζί», όσοι τύχει να πεινάσουμε την ίδια ώρα. Δεν έχουμε τέτοιο πρότυπο (οικογένεια γύρω από το τραπέζι κ.λπ.), προτιμώ την ώρα του «μαζί» να είμαστε στριμωγμένοι στον καναπέ και να τα λέμε.

16:30. Ξεκουραζόμαστε λίγο κι αρχίζουμε να οργανωνόμαστε για το απόγευμα. Αφού «μοιράσω» τα παιδιά επιτυχώς στις αγαπημένες τους εξωσχολικές δραστηριότητες, αν προλαβαίνω, επιστρέφω γύρω στις…

18:30. Στο μαγαζί για λίγο ή για πολύ, ανάλογα την εποχή και το αν έχει χρόνο ή όχι ο Γιώργος (το επάγγελμά του είναι πολιτικός μηχανικός).

20:00. Την ανοιξιάτικη/καλοκαιρινή περίοδο είμαι στη δουλειά για εργασία-«φασόν». Είναι πολύ ξεκούραστη και αν αντέχεις την επανάληψη είναι κάτι σαν διαλογισμός. Τον χειμώνα τέτοια ώρα είμαι μάλλον σπίτι για μια επίβλεψη ή βοήθεια, αν χρειαστεί, στα μαθήματα των παιδιών και φυσικά για τη ρουτίνα τους – μπάνιο, φαγητό. Μετά μπορεί να χαζέψουμε καμιά ταινία ή να στήσουμε κανένα αυτοσχέδιο χορευτικό… παρτάκι!

22:10. Λέμε να κοιμηθούμε, αλλά είμαστε και λίγο ξενυχτο-οικογένεια, οπότε μας παίρνει λίγο παραπάνω.

23:45. Αν δεν έχω πέσει κάπου ξερή ή δεν έχω δουλειά, είναι η ώρα μου – λίγο διάβασμα ή κανένα σινεμαδάκι με τον άντρα μου, αν το έχουμε οργανώσει κάποιες μέρες νωρίτερα.

Συνδυάζοντας τη δουλειά με την οικογένειά μου

Στη δουλειά μου με ευχαριστούν… όλα, αλλά κυρίως το ότι πραγματοποιώ τα όνειρα συνήθως υπέροχων ανθρώπων και είναι μεγάλη ικανοποίηση και τιμή για μένα το «ευχαριστώ» τους. Το μόνο που με ταράζει είναι ότι, ενώ έχω να κάνω (θεωρητικά) με χαρούμενους ανθρώπους στις πιο όμορφες στιγμές της ζωής τους, πάντα βρίσκονται κάποιοι (ευτυχώς ελάχιστοι) που θα έλθουν γκαζωμένοι για καψώνια. Τι να πω, θα έπρεπε να έχουν γλυκάνει κάπως από αυτά τα μοναδικά γεγονότα στη ζωή τους. Το ωράριό μου είναι περίπλοκο, επειδή η δουλειά μου είναι εποχική. Κυρίως από τον Μάιο μέχρι  τον Ιούλιο και Σεπτέμβριο – Οκτώβριο το πρόγραμμα… δεν υπάρχει, μπορεί να σηκωθώ και 5 το πρωί να δουλέψω ένα τρίωρο προτού ξεκινήσουν τα τρεξίματα με τα παιδιά, ή να κοιμηθώ στις 4 τα χαράματα για να προλάβω. Εννοείται ότι αυτές τις σεζόν δουλεύω και τα Σαββατοκύριακα. Τον χειμώνα είμαι πιο χαλαρά. Η κρίση δεν έχει επηρεάσει την οικογένειά μου από την εξής άποψη: πιστεύω ότι το μόνο που μας έχει απομείνει να ελέγχουμε μόνοι μας σε αυτήν τη χώρα και που δεν εξαρτάται από την οικονομική κατάσταση είναι η καλή μας διάθεση. Είμαστε όλοι καλά και δυνατοί, ας μην είμαστε κι αχάριστοι. Προσπαθώ να αντιμετωπίζω την κρίση ως κάτι που σταματάει στους λογαριασμούς και να μη γίνω εγώ και η οικογένειά μου αυτό που με ενοχλεί να βλέπω γύρω μου – άνθρωποι που θα έπρεπε να περνάνε καλά και αντ’ αυτού είναι γεμάτοι γκρίνια, έτοιμοι για ξέσπασμα. Νομίζω ότι εμείς οι γονείς έχουμε υποχρέωση να μάθουμε στα παιδιά μας πως το να περνάς καλά δεν είναι μόνο αποτέλεσμα του τι έχεις, αλλά του τι αφήνεις επειδή δεν μπορείς να το έχεις, με έναν τρόπο όμως που δεν σε κάνει να «υποφέρεις», αλλά –αντιθέτως– σε κάνει πιο ελεύθερο. Βέβαια όλα αυτά ισχύουν όσο δεν τίθεται θέμα επιβίωσης με… τη βιβλική έννοια του όρου.

Δεν ξέρω πόσες ώρες έχω ελεύθερες για τα παιδιά μου κάθε μέρα, ξέρω όμως ότι οι ώρες που περνάω μαζί τους είναι δικές τους. Ακόμη κι αν είμαστε μποτιλιαρισμένοι στην κίνηση είναι χρόνος που είμαστε μαζί κι είναι πολύτιμος. Νομίζω ότι πιο σημαντικό είναι να είσαι εκεί για να ακούσεις αυτά που έχουν να σου πουν κι ας είναι για λίγο παρά να είσαι συνέχεια μαζί τους κι απλώς να τα… αποφεύγεις. Για τον άντρα μου, τι να πω, σίγουρα δουλεύουμε και τρέχουμε περισσότερο από πριν, σίγουρα οι δουλειές μας έχουν γίνει πιο απαιτητικές με μικρότερες απολαβές, αλλά είναι και μια ευκαιρία να εκτιμήσουμε τα πιο απλά και καθημερινά πράγματα. Μαζί είναι και η οικογένεια, μαζί είναι και τα προβλήματα, μαζί είναι και η διασκέδαση, μόνο που τώρα είναι λίγο πιο δύσκολο αυτήν την τελευταία να τη στριμώξεις στο πρόγραμμα. Όποτε μπορούμε διασκεδάζουμε λίγο οι δύο μας, αλλιώς μοιραζόμαστε μια φασαριόζικη οικογένεια.

Πάντως, αυτό με τις ελεύθερες ώρες μού ακούγεται λίγο περίεργο, γιατί ελεύθερες θεωρώ κάτι ώρες που είχα τον παλιό καιρό και σκεφτόμουν αν θα πάω γυμναστήριο ή για μπάνιο στη θάλασσα με ένα βιβλιαράκι ή θα βγω για χαζολόγημα με τους φίλους πριν από το σινεμά ή το clubbing.

Αγαπημένη δραστηριότητα κοινή δεν υπάρχει, γιατί τα παιδιά έχουν διαφορετικές ηλικίες και φύλα, οπότε ας πούμε ότι με τον Δημήτρη απολαμβάνουμε περισσότερο τον κινηματογράφο, με την Ελεονόρα κάποιες συναυλίες ή θεατρικές παραστάσεις και με την Αγγελική βόλτες και πάρκα. Άντε να πω και μια κάπως πιο κοινή για όλους μας… εκδρομές και διακοπές!