2-1: ΝΙΚΗΣΑΜΕ!

Μπαμπά, να ξέρεις ότι σε αγαπώ και όλα θα πάνε καλά…
Δεν κύλησε απλά ένα δάκρυ στα μάτια μου. Κάτι χτύπησε μέσα στο κορμί μου. Η καρδιά μου πέταξε. Για πρώτη φορά τις τελευταίες ημέρες είχα έναν λόγο ύπαρξης. Ήθελα να δώσω τη μάχη και να κερδίσω. Βρισκόμουν, πριν από τέσσερα χρόνια, σ’ ένα δωμάτιο ιδιωτικού νοσοκομείου. Μονόκλινο με θέα στη Λεωφόρο. Έλεγα πικρόχολα στους φίλους μου ότι ήταν η τελευταία πολυτέλεια που επέτρεπα στον εαυτό μου. Ίσως να μη χρειαζόταν άλλη.
Το «μπάρετ οισοφάγου» το αγνοούσα. Εδώ καλά καλά δεν ήξερα ούτε από πού άρχιζε και πού τελείωνε ο οισοφάγος, το μπάρετ θα ήξερα; Έμαθα μάλλον απότομα ότι αυτό το μπάρετ είναι ένα προκαρκινικό στάδιο και θα έπρεπε να ξεφορτωθώ τον οισοφάγο μου εάν δεν θέλω να φορτωθώ τον καρκίνο του. Έτσι απλά. Και επιπλέον μάθαινα ότι η εγχείρηση δεν ήταν και τόσο απλή.
Για πρώτη φορά ύστερα από 48 χρόνια αντιμετώπιζα ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα υγείας. Η περηφάνια μου ότι είμαι άτρωτος, ότι δεν με πιάνει ούτε συνάχι και δεν έχω πάρει ποτέ φάρμακο στη ζωή μου πήγε περίπατο. Το κακό είναι ότι… περίπατο είχαν πάει και έννοιες όπως οικογένεια και παιδιά. Είχα χωρίσει όταν ήταν μικρά, όχι με τον πιο ήρεμο τρόπο, υπήρχε επικοινωνία, αλλά πάντα ένιωθα να μας χωρίζει ένας τοίχος. Δεν κοιταζόμασταν στα μάτια. Μιλάγαμε για να μιλάμε. Συζητούσαμε για να συζητάμε και βρισκόμασταν για να βρισκόμαστε. Η δουλειά μου με ακανόνιστες και πολλές ώρες, αλλά και το σχολείο τους, ήταν πάντα μια καλή δικαιολογία να κάνουμε κάτι άλλο τον ελεύθερο χρόνο μας.
Κι έρχεται η περιπέτεια της υγείας μου. Μεγάλα κορίτσια πια. Και ανακαλύπτω ότι τα παιδιά δεν είναι πια παιδιά, αλλά δυναμικές γυναίκες που έτρεξαν στους γιατρούς, ρώτησαν, έμαθαν και στάθηκαν δίπλα μου. Για πρώτη φορά ένιωθα ότι ο τοίχος που μας χώριζε γκρεμιζόταν μέρα τη μέρα. Δεν έκαναν και δεν έκανα τίποτα το εντυπωσιακό. Ήταν απλά αυτή η ζεστή στιγμή που έχει ένα φιλί, το πιάσιμο του χεριού, το χαμόγελο, η ματιά. Για πρώτη φορά άλλαξα το μότο μου.
Μέχρι τότε έλεγα: «Όσα πάνε κι όσα έρθουν. Έζησα 48 καλά, ή λιγότερο καλά, χρόνια, δεν χρειάζεται να ζήσω όσα μου απομένουν άσχημα…» Και το αναθεωρούσα: «Να ζήσω να τους πω ευχαριστώ. Να τους δείξω ότι αναγνωρίζω την αγάπη τους και την επιστρέφω…»
Για να μην το κουράζουμε πια, πριν από τέσσερα χρόνια, έχασα έναν οισοφάγο και βρήκα δύο κόρες. Και σήμερα σ’ ένα νέο ξεκίνημα της ζωής μου από όλες τις απόψεις έχω 2+2 πολύτιμους συμβούλους (βάλτε και τους συντρόφους τους) για να με στηρίξουν…

Ευχαριστώ, Σίσσι, ευχαριστώ, Άννι…