ΠΑΣΧΑ. ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

Όταν λέω «Πάσχα», τώρα πια, καταλαβαίνω πως αυτή η γιορτή, στην ουσία, δεν ήταν παρά η μύησή μου στην προσδοκία. Η διαδικασία είχε ξεκινήσει απ’ την παιδική μου ηλικία και συνδέθηκε άρρηκτα με την αναμονή, τη μεταμόρφωση και το θαύμα. Σ’ αυτά δοκιμάστηκαν και εκπαιδεύτηκαν μία μία όλες μου οι αισθήσεις.
Πολύ μικρή, μύριζα τα λαχταριστά τσουρεκάκια στον φούρνο, τα έβλεπα μετά αραδιασμένα πάνω στην καθαρή πετσέτα στην τραπεζαρία χωρίς να μπορώ να τ’ αγγίξω – οι μυρωδάτες γεύσεις κατά και μετά τη νηστεία εγγράφονται αργότερα. Τις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας έμαθα να τις παρακολουθώ και να τις απολαμβάνω μεγαλύτερη. Πρωτάκουσα το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…» σ’ ένα μοναστήρι στην κορυφή ενός βουνού, τρέμοντας μήπως ο ηλικιωμένος ιερωμένος που κουβαλούσε τον Σταυρό καταρρεύσει κάτω απ’ το βάρος του.
Τ’ αυτιά μου πλημμύρισαν απ’ τα εγκώμια μια άλλη Μεγάλη Παρασκευή – φέρνω ακόμη στο μυαλό μου τα κεριά που τρεμόπαιζαν. Και μέχρι σήμερα θυμάμαι το θάμπωμα των ματιών μου απ’ τη θεόρατη φωτιά που έκαιγε τον Ιούδα, την καρδιά μου να συντονίζεται στους χτύπους της καμπάνας από πάνω μου, τον ελαφρύ αέρα ν’ ανατριχιάζει τα πυρωμένα μου μάγουλα, τους ψιθύρους του σκοταδιού λίγο πιο πέρα.
Η Κυριακή της Αγάπης έχει μείνει για πάντα ηλιόλουστη, εκκωφαντική απ’ τ’ αρώματα των βοτάνων, τον ήχο των λουλουδιών που άνοιγαν, χρωματισμένη απ’ τα φουστάνια των γυναικών, το σπίθισμα των ανδρικών βλεμμάτων, τα μάτια του έρωτα στο πρόσωπο ενός αγοριού. Επί χρόνια μετά, όπου και να βρισκόμουν, μέσα μου ξαναζούσα το ίδιο εκείνο χάρμα, που μου αποκαλύφθηκε εκείνον τον έναν και μοναδικό Απρίλιο των δεκαπέντε μου χρόνων, με όλα τα στοιχεία που μαζεύονταν μέσα μου τόσα χρόνια, συνταιριασμένα στο ιδανικό κολλάζ που έκανε το βίωμα πλήρες επιτέλους και τέλειο.
Σκέφτομαι πως και αργότερα, ως μητέρα, ασυνείδητα προσπαθούσα να αναπαραστήσω εν θραύσματι εκείνη τη μαγεία, σκορπώντας στη δική τους εμπειρία του μεγαλώματος δικά μου υλικά. Φέτος, που στέκονται το ένα στο κατώφλι και τ’ άλλο στο κεντρικό σκαλί της εφηβείας, ανυπομονούν και τα δύο για το Πάσχα. Παρατηρώ αυτό τους το άνθισμα μέσα στις υποσχέσεις της άνοιξης και της Ανάστασης και ενδόμυχα προσεύχομαι να κρατήσει για πολύ αυτή η εκρηκτική ορμή της αίσθησης του «όλα είναι δυνατά».