ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΔΙΠΛΑΝΟΥ PORTAL ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΑ: ΑΜΑ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΜΠΟΥΛΙΓΚ, ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ;

0

ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΘΑ: Αγαπητό κορίτσι, έχω μια απορία. Άμα σε κάνουν μπούλινγκ, μετά κάνεις κι εσύ;

Ρωτάω για να καταλάβω, γιατί έχω καταμπερδευτεί. Η κόρη η δικιά μου είναι 13 χρονών και ήταν ανέκαθεν λίγο μουλάρα, αλλά, στον λόγο της τιμής μου, χρυσό παιδί. Έχει μπλέξει όμως τώρα με μια παρέα πολύ κακομαθημένα βορείων προαστίων και άλλαξε. Εμείς, κορίτσι μου, είμαστε από Κορυδαλλό, αλλά ο σύζυγος πήγε καλά στις αντιπροσωπίες ανταλλακτικών αυτοκινήτων και αγοράσαμε σπίτι στη Νέα Κηφισιά. Στην Παλαιά ήθελε, αλλά να μην είμαστε και πλεονέκται, καλά είναι και στη Νέα. Μόλις άλλαξε λοιπόν σχολείο και πάτησε για πρώτη φορά το πόδι της εκεί την κοιτάγανε αυτές οι μικρές τσούχτρες σαν ψωριάρα. Ειδικά μία την είχε ψοφήσει στις τάχα αθώες ερωτήσεις – την άκουσα με τα αυτιά μου εγώ: Εσείς στον Κορυδαλλό πού βγαίνετε; Εσείς στον Κορυδαλλό ποια μπαρ έχετε; Και όλο να τονίζει τη φράση «Εσείς στον Κορυδαλλό» – καταλάβατε τι σας λέω. Το παιδί, αν και μουλάρα που από μωρό δεν καταλάβαινε τίποτα, έπαθε τη συμφορά του γαϊδάρου. Δεν έτρωγε, δεν έβγαινε, πετούσε τα παλιά της μπλουζάκια στα σκουπίδια, ούτε αποσμητικό δεν έβαζε. Είπαμε με τον μπαμπά της να την πάμε στον ψυχολόγο σου λέω, τόσο σοβαρά ήταν τα πράγματα.

Μετά κάνα μήνα όμως την είδα ξαφνικά αναπτερωμένη. «Τι έγινε, Κατερινάκι;» τη ρώτησα. «Πρώτα απ’ όλα δε με λένε Κατερινάκι. Με λένε Κατιούσα», είπε και μου τίναξε το μαλλί. Τότε είδα πως το μαλλί ήταν από πάνω καστανό κανονικό και από κάτω μοβ. Τρελάθηκα. «Το ’χασες, μωρή;» της είπα. «Θα το πω στον πατέρα σου». «Δεν πα’ να το πεις και στου παπά τ’ αυτί», είπε θρασύτατα. «Οι Ρωσίδες πριγκίπισσες δεν έχουν ποντικί μαλλιά». «Ρωσίδα είσαι, παιδί μου, δεν είσαι μελιτζάνα για να βαφτείς μοβ», της είπα. Όπως βλέπετε, είμαι μια μάνα με κατανόηση, το δέχτηκα το θέμα. Θες να είσαι Ρωσίδα, δεν έχω πρόβλημα, γίνε Ρωσίδα. Αλλά όχι και μοβ Ρωσίδα. Και η κατανόηση της μάνας έχει τα όριά της.

Αφού το φάγαμε κι αυτό, την είχα στη στενή παρακολούθηση. Είδα λοιπόν ότι είχε γίνει κώλος και βρακί με τα τσουχτράκια που την κράζανε και όλο έστελνε μηνύματα, μιλούσε στο σκάιπ μαζί τους και γελούσανε και λέγανε «θα της αλλάξουμε τα εξτένσιονς της μαλάκως» και τέτοια. Ανατρίχιασα. Πρέπει να σας πω ότι γελούσαν πολύ περίεργα, σαν δαιμονισμένα (Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου). Σε ποια θα αλλάζανε τα εξτένσιονς; Και τι είναι αυτά τα εξτένσιονς;

Τη ρώτησα λοιπόν. Μια μέρα που έτρωγε, την πλεύρισα δήθεν αδιάφορη και τη ρώτησα ποιο είναι αυτό το κοριτσάκι με το οποίο ασχολούνται τόσο. «Μην το λες κοριτσάκι, μια μαλάκω είναι», είπε αυτή μασουλώντας αδιάφορα. «Ό,τι και να ’ναι, παιδάκι είναι κι αυτό, τι σας έκανε;» επέμεινα εγώ. «Άσε μας, ρε μάνα, που έχεις και άποψη», είπε η Ρωσίδα και αναχώρησε πριγκιπικά στο δωμάτιό της αφήνοντας τις φακές στη μέση. Οι Ρωσίδες προφανώς δεν έχουν ανάγκη από σίδερο.

Με έτρωγε όμως. Την άλλη μέρα πήγα στο σχολείο, δήθεν για να της δώσω τα κλειδιά που ξέχασε (δεν τα ξέχασε, έτσι το ’πα) και πήγα στη διευθύντρια. Της είπα αυτά που έβλεπα και άκουγα και τη ρώτησα αν είχε ιδέα ποιο παιδί είχαν βάλει στο μάτι. Αυτή με κοιτούσε σαν χάννος. Όλο «μα» και «μου» ήτανε (στο δικό μας το σχολείο δεν γίνονται τέτοια πράγματα, κυρία μου – αυτό μου είπε. Στο δικό μας το σπίτι όμως γίνονται και νιώθω υποχρεωμένη να σας το πω να έχετε τον νου σας. Κάτι κάνουν αυτές. Το παιδί μου το ξέρω. Εσείς τα δικά σας τα ξέρετε;)

Σε τρεις μέρες η κόρη μου ήρθε σπίτι άγριο θηρίο. Κλοτσούσε πόρτες, καρέκλες, ό,τι έβρισκε και φώναζε «σε μισώ!» Την είχε καλέσει η διευθύντρια και της είπε αυτά που της είπα εγώ. «Ποια μισείς, βρε χαμένο, τη μάνα που σε γέννησε; Για το καλό σου πήγα, να μην πάρεις στον λαιμό σου καμιά ψυχή». Φούντωσε περισσότερο αυτή. «Το ξέρεις ότι με πετάξανε οι άλλες απ’ την παρέα επειδή εσύ είσαι γελοία και πήγες και μας κάρφωσες στη διευθύντρια;» Σιγά την παρέα, της είπα. Παρέα είναι ό,τι σε κάνει καλύτερο, όχι σκατόψυχο.

Έχει να μου μιλήσει ένα μήνα, τι να κάνω;

ΚΟΡΙΤΣΙ: Τίποτα. Κάνατε το σωστό. Εμποδίσατε το παιδί σας από το να καταστρέψει ένα άλλο. Με τον καιρό θα το καταλάβει και η πριγκηπέσα σας ότι δεν μεταμορφωνόμαστε σε τσογλάνια για να μας δεχτούν στην παρέα τους τα τσογλάνια. Μακάρι να είχαν έρθει περισσότερες σαν κι εσάς από τον Κορυδαλλό στη Νέα Κηφισιά. Και στην Παλιά επίσης.