ΑΝΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΨΗΛΑ

Ψηλοί τοίχοι οι οποίοι, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει συνήθως, δεν περιορίζουν αλλά προκαλούν τα παιδιά να απελευθερώσουν την ενεργητικότητά τους, χρωματιστά πιασίματα, μακριά σκοινιά, παιδιά που σκαρφαλώνουν, παιδιά που αιωρούνται με άνεση στον αέρα, άλλα που αδημονούν να δοκιμάσουν κι αυτά να φτάσουν στην κορυφή, γονείς που τα φωτογραφίζουν, τα βιντεοσκοπούν, τα κοιτούν με θαυμασμό ή, ακόμα καλύτερα, σκαρφαλώνουν και αυτοί παρέα με τα αγοράκια και τα κοριτσάκια τους: η πρώτη εικόνα από ένα μάθημα αναρρίχησης.Η αναρρίχηση είναι ένα σπορ κατάλληλο για πολλές ηλικίες (από τεσσάρων χρόνων και πάνω) και για τα δύο φύλα, μια που βασίζεται περισσότερο στην ισορροπία παρά στη δύναμη και τη σωματική διάπλαση. Και δεν χρειάζεται να πάρει κανείς τα βουνά για να την απολαύσει. Ο καλύτερος τρόπος για να μυηθεί ένα παιδί στην εναλλακτική αυτήν μορφή άσκησης είναι ένας ελεγχόμενος χώρος όπου τηρούνται όλες οι προδιαγραφές ασφαλείας (η ασφάλιση του παιδιού, η χρήση ειδικού ανθεκτικού εξοπλισμού και σκοινιών, η παρουσία υποστρωμάτων). Στο κέντρο αναρρίχησης The wall, στην Παλλήνη, ισχύουν όλες αυτές οι προϋποθέσεις. Το διαπίστωσα όταν, μεσημέρι Σαββάτου, έπειτα από αρκετές ενθουσιώδεις συζητήσεις με έναν φίλο μου αναρριχητή, αποφάσισα να παρακολουθήσω ένα οργανωμένο μάθημα και συνάντησα ευτυχισμένες φατσούλες, παιδιά που αθλούνται διασκεδάζοντας και λειτουργώντας ομαδικά.

«Μας αρέσει αυτός ο τρόπος άσκησης», μου τόνισαν πολλοί γονείς, «γιατί καλλιεργεί την αθλητική άμιλλα χωρίς να έχει τον υπερβολικό ανταγωνισμό ενός ατομικού αθλήματος». Μου εξήγησαν πως η διαδικασία της ανάβασης είναι μια ατομική προσπάθεια, αλλά αυτή η προσπάθεια γίνεται με ομαδικό πνεύμα, κάτι που είναι σημαντικό για τη διάπλαση της προσωπικότητας των παιδιών. «Κάθε διαδρομή που κάνουν τα παιδιά στον τοίχο αποτελεί μια ευκαιρία και κίνητρο για να εκπληρώσουν μικρούς στόχους με απώτερο σκοπό την κατάκτηση της κορυφής», λένε οι εκπαιδευτές, «τα βήματα για την επίτευξη των παραπάνω είναι η προσήλωση, η συγκέντρωση και ο συντονισμός κινήσεων. Όλα αυτά επιτυγχάνονται σιγά σιγά και με διασκεδαστικό τρόπο. Ταυτόχρονα, το παιδί εκτονώνει και την ενέργεια που έχει μέσα του». Πόση είναι αυτή η ενέργεια το διαπίστωσα παρακολουθώντας την κινητικότητα και το κέφι που επικρατούσαν στον χώρο και προσπαθώντας να μιλήσω με τα ίδια τα παιδιά, εγχείρημα πολύ δύσκολο μια και δεν είχαν διάθεση να διακόψουν τις πολλές δραστηριότητες που προσφέρει ο χώρος και τα διάφορα διαδραστικά παιχνίδια. Από τις σύντομες κουβέντες πάντως που κάναμε, ανάμεσα στα σκαρφαλώματα, μου έγινε σαφές πως τα παιδιά βλέπουν την κάθε διαδρομή σαν μια νέα περιπέτεια που τους καλεί και τους προκαλεί να χρησιμοποιήσουν το μυαλό και την εφευρετικότητά τους, αφού η διαδρομή προσφέρει ελευθερία κινήσεων και πολλούς διαφορετικούς δρόμους για να φτάσουν εκεί που θέλουν.