ΛΙΓΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΟΡΟ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2011

« Αχ! Μην του το δίνεις ολόκληρο το κουλουράκι. Κάνε μικρές μικρές μπουκίτσες, μην πνιγεί!» (Δύο χρόνων το παιδάκι – σπουργιτάκι που τρώει μόνο ψιχουλάκια.) «Να πάρω το καρότσι του Κωστάκη» (Τεσσάρων χρόνων ο Κωστάκης. Και αρτιμελέστατος.) «Μα, τι του το δίνεις το πιρούνι του παιδιού; Έλα, χαρά μου, πάρε το κουτάλι για να φας τα μακαρόνια σου!» (Έξι χρόνων η χαρά της.) «Μάνα είσαι εσύ; Δεν το βλέπεις που έχει σκαρφαλώσει στο δέντρο; (Και τι να κάνω; Να ανέβω κι εγώ που θα τσακιστώ στα σίγουρα;) «Μα τώρα το αγόρι βάζεις να σε βοηθήσει στο σερβίρισμα;» (Η μαμά μου αυτό.) «Μα πώς να βγω και να αφήσω τη μικρή μόνη σπίτι;» (Δεκατεσσάρων χρόνων η μικρή – μόνο από υπερβολική χρήση κινητού θα κινδύνευε.)
Ναι: να μη στραβοκαταπιεί, να μην τρυπηθεί, να μην πέσει (αυτό αποκλείεται – ως το λύκειο όλα πέφτουν σε τακτά χρονικά διαστήματα), να μην κάνει άλλη δουλειά εκτός από τα μαθήματα του σχολείου (και πιάνα, κολύμπια κι ό,τι άλλο επιλέξουμε εμείς), να μη φοβηθεί, να μη φοβόμαστε και εμείς διαρκώς. Και να μην επιτρέψουμε και σε κανένα άλλο παιδάκι να το στενοχωρήσει (να παρέμβουμε αμέσως), να μην τρέξει (το πιο παράλογο από όλα είναι αυτό το «μην τρέχεις» στις παιδικές χαρές), να μη μείνει μόνο (επειδή μπορεί να συνηθίσει να μένει χωρίς τη μαμά του;), να λέει πάντα πού είναι και τι κάνει.
Λίγο έξω από τον χορό πια, με μεγάλο παιδί, τα ακούω όλα αυτά συχνότατα. Ωραία, να τα κάνουμε αυτά, να μη φοβόμαστε. Αλλά μετά τι γίνεται; Μετά, πολύ πιο γρήγορα από ό,τι αντιλαμβανόμαστε, το «παιδάκι» μπαίνει σε ένα πανεπιστήμιο (το παιδί, όχι οι φρουτοχυμοί που φτιάξαμε στις πανελλαδικές) μακριά από το σπίτι. Τότε θα πρέπει ήδη να έχει μάθει να τρώει, να περπατάει, να χρησιμοποιεί δολοφονικά εργαλεία όπως τα πιρούνια, να κάνει και καμιά δουλειά, να μένει μόνο και γενικώς να ζει και χωρίς τη μαμά του. Θα πρέπει να έχει μεγαλώσει. Σιγά σιγά. Και εμείς, για να μην είμαστε σε μόνιμο πανικό, να έχουμε προπονηθεί να ξεχνάμε πως ανησυχούμε. Για δέκα μήνες τον χρόνο, τουλάχιστον. Γιατί στις διακοπές… τα Χριστούγεννα, το ξέρω, μου έχει ξανατύχει, θα ξαναρχίσει αυτό το παράλογο κοίταγμα του ρολογιού κάθε φορά που θα αργεί πολύ.