Η ΚΟΡΝΙΖΑ

Ο πρώτος μήνας του χρόνου θα μπορούσε να ονομάζεται και ο μήνας των ευχών κι ας ξέρουμε πως κάποιες δύσκολα θα πραγματοποιηθούν. To σκέφτηκα αυτό τη στιγμή που η φίλη μου με προσκαλούσε για Σαββατοκύριακο στο σπίτι της στο βουνό. Και όσο εκείνη περιέγραφε τις μαγειρικές ικανότητες του άντρα της και σχεδόν έδινε συνταγές, προσπαθούσα να καταλάβω γιατί πράγματα που κάποτε μου φαίνονταν αυτονόητα, τώρα μοιάζουν με προσπάθεια αποκατάστασης του κύβου του Ρούμπικ στην αρχική του μορφή.
Με τη Στέλλα ήμασταν συμμαθήτριες. Φίλες πολύ καλές. Διαφορετικές, αλλά ταιριαστές. «Ζωγραφικό δίπτυχο» μας αποκαλούσε ένας καθηγητής μας, συνδέοντας τη  διαφορετικότητα με τη συνοχή μας. Σήμερα, όποτε βρισκόμαστε, περνάμε πολύ όμορφα. Εκείνη και εγώ. Είναι άνθρωπος καλοπροαίρετος, με χιούμορ και πολλά ενδιαφέροντα. Η πραγματικότητά μας όμως απέχει πολύ από τους εφηβικούς σχεδιασμούς μας. Πολλά ήταν αυτά που λέγαμε ότι θα κάναμε μαζί. Ταξίδια, καταδύσεις, αναρριχήσεις και το κυριότερο θα μεγαλώναμε μαζί τα παιδιά μας. Σαν αδελφές. Και τα έφερε η τύχη η ευχή αυτή να έχει όλες τις προϋποθέσεις να πραγματοποιηθεί. Γεννήσαμε τους γιους μας με έναν μήνα διαφορά. Τα πρώτα πέντε χρόνια σε τίποτε δεν ξέφυγαν από τον ονειρικό σχεδιασμό. Παιδικές χαρές, περίπατοι, τα πρώτα πλατσουρίσματα των παιδιών στη θάλασσα, απογευματινές συναντήσεις στο σπίτι τις μέρες που ο καιρός ήταν άγριος με ζεστό τσάι και… τουβλάκια.
Με το που πήγαν τα παιδιά στην πρώτη δημοτικού, το σκηνικό άλλαξε άρδην. Η δική μας χημεία δεν είχε περάσει γονιδιακά στα παιδιά μας. Ύστερα από κάμποσα κινηματογραφικά πλακώματα, ήταν δύσκολο να τα παρασύρουμε σε κοινές συναντήσεις. Το συζητήσαμε και το αντιμετωπίσαμε μαζί, χωρίς να χαλάσουμε τις καρδιές μας. Τα παιδιά είχαν δικαίωμα επιλογής των φίλων τους. Και εμείς δεν θα επαναλαμβάναμε τις καταπιεστικές συνταγές των μανάδων μας (αναρωτιέμαι για τον αν η νέα συνταγή μπορεί να καταγραφεί ως επιτυχημένη). Υποθέσαμε πως με τον καιρό οι σχέσεις των αγοριών θα εξομαλύνονταν. Έτσι κι έγινε. Κολλητοί φίλοι δεν θα γίνουν ποτέ, αλλά συμπαθούν ο ένας τον άλλον. Και εμείς, βέβαια, έχουμε πια περισσότερο ανεξάρτητο χρόνο και μπορούμε να συναντηθούμε μόνες. Το αίτημα του οικογενειακού όμως παραμένει. Και θα παραμείνει… ανεκπλήρωτο. Διότι, εκτός από γιους, έχουμε και άντρες που η κοινωνική τους συμπεριφορά επιτρέπει κοινή δραστηριότητα το πολύ δύο φορές τον χρόνο. Το νιώθουμε και οι δύο, και κάποιες φορές το αγνοούμε μήπως και… Το σίγουρο είναι πως οι πίνακες του δίπτυχου έχουν πλαισιωθεί από παράταιρες κορνίζες.