ΧΩΡΙΣ ΜΠΑΜΠΑ…

Πληθαίνουν τα παιδιά που έχουν μόνο μάνα.
Βλέποντας κάτι στατιστικά σχετικά με τις όλο και περισσότερες γυναίκες που αποφασίζουν να γίνουν μάνες μόνες, θέλω να υπογραμμίσω σε όλους σας, φίλες και φίλοι, πόσο θορυβημένη είμαι με τη γραμμή πλεύσης που έχει πάρει η κοινωνία σ’ αυτόν τον τομέα. Θα είμαι σύντομη αναγκαστικά. Μισά θα γράφω και τα άλλα μισά πρέπει να τα καταλάβετε από μόνοι σας γιατί έχω μόνο 700 λέξεις στη διάθεσή μου. Χρειάζομαι λοιπόν την ευφυΐα σας.
Συνοπτικά –και πέραν της πλάκας– η κατάσταση έχει σήμερα ως εξής: πρώτα απ’ όλα γυναίκες και άντρες μπορούμε πια (στις μεγάλες πόλεις τουλάχιστον) να διαλέξουμε ελεύθερα πώς θα ζήσουμε. Αυτό είναι πολύ καλό. Το κακό είναι πως αυτό που διαλέγουμε όλο και περισσότερο είναι ο μοναχικός βίος: πιεσμένοι από σχολείο, φροντιστήριο, αθλήματα, γλώσσες, μπαλέτα όταν είμαστε μικροί, βλέπουμε το γκομενάκι μόνο ΣΚ. Θεωρητικά έχουμε σχέσεις. Στην πράξη κάνουμε σεξ και απλά μιλάμε για αυτές. Όταν πάμε στο πανεπιστήμιο η φάση συνεχίζεται ομοίως λίγο-πολύ. Όλοι μένουμε στα σπίτια μας, δηλαδή η εφηβεία παρατείνεται τουλάχιστον μέχρι τα 30-35. Λεφτά δεν υπάρχουν για χωριστό σπίτι, αλλά ούτε διάθεση. Θέλει κόπο να μείνεις μόνος σου, να μαγειρέψεις, να καθαρίσεις να σιδερώσεις, να βρεις μόνιμη δουλειά. Εσύ δεν τα χεις μάθει αυτά και δεν θες να πριζωθείς. Οπότε συνεχίζεις όπως ξέρεις.
Οι σχέσεις παραμένουν κι αυτές ανήλικες. Τα αγόρια, μεγαλωμένα με πορνό στο Διαδίκτυο, πιέζουν τα κορίτσια να φέρονται σαν πορνοστάρ (πιέζουν για τρίο, λεσβιακά, οθωμανικά και ό,τι άλλο θα ανεβάσει τις μετοχές τους στην παρέα την επομένη.) Τα κορίτσια ζορίζονται να ανταποκριθούν, αλλά κλασικά δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι και να δηλώσουν ότι αυτό δεν είναι σεξ, είναι βιντεάκι για το youporn. Φοβούνται την απόρριψη, έτσι έχουν και έτσι συνεχίζουν κατά βάθος να εκπαιδεύονται. Έγινε πρόοδος βέβαια από την εποχή των μαμάδων, αλλά ως γνωστόν την οποιαδήποτε πρόοδο την εκμεταλλεύονται πρώτα οι «θύτες» και μετά τα «θύματα». Έτσι οι άντρες κυρίως εκμεταλλεύτηκαν τα νέα ήθη και τη σεξουαλική ελευθερία που διεκδίκησαν οι γυναίκες από τα ’70s και τώρα τους λένε ότι είναι συντηρητικές αν δεν κάνουν παρτούζες, ότι είναι κολλημένες και κότες αν απαιτούν συντροφικότητα/παιδιά/γάμο και χοντρές αν τους περισσεύει ένα κιλό στον γοφό. Από την πολλή πίεση τα κορίτσια σιγά σιγά απομακρύνονται από την προοπτική του γάμου και της κανονικής οικογένειας αφού πια (ευτυχώς) η κοινωνία το επιτρέπει. Δεν το λένε, αλλά αν προσέξεις, αυτό κάνουν. Βλέπουν μπέμπηδες 35 χρόνων να φρικάρουν μπροστά στην προοπτική της σταθερής σχέσης και αποφασίζουν ότι ούτε αυτές τη χρειάζονται πια. Λίγο σπέρμα χρειάζονται να κάνουν το παιδάκι τους (ΠΡΟΣΟΧΗ: ο γάμος πέθανε, αλλά κοινωνική πίεση για παιδί ποτέ δεν έπαψε να ασκείται στις γυναίκες. Είναι λιγότερη, αλλά είναι και το τελευταίο οχυρό της κοινωνίας, αγκαζέ με τη βιολογία, για να τις εξουθενώσει ηθικά που επιχείρησαν την ανεξαρτησία τους). Μαζί με την κοινωνική καταξίωση κάνοντας ένα παιδί θα έχουν σιγουρέψει μια αιώνια και ασφαλή σχέση με ένα ανθρώπινο ον, ένα επίτευγμα στον μοναχικό και ανταγωνιστικό αυτόν κόσμο. Και θα το έχουν μόνες τους, χωρίς την ενοχλητική παρέμβαση του πατέρα, χωρίς τα πεθερικά και τις γνώμες του, χωρίς τα διλήμματα. Άσε που μπορούν ωραιότατα να πλασάρονται και για προγκρέσιβ ηρωίδες που αποφάσισαν και έφεραν εις πέρας έναν τέτοιο ζόρικο στόχο.
Τι γίνεται όμως με το έρμο το παιδάκι; Ποιος θα το προφυλάξει αυτό από το πελώριο βάρος των συνειδητών και υποσυνείδητων απαιτήσεων μιας μητέρας λέαινας που πόνταρε όλα τα λεφτά της πάνω του; Όλοι ξέρουμε καλά πως δωρεάν δεν υπάρχει. Το αντίτιμο που θα πληρώσουν αυτά τα παιδιά θα είναι μεγάλο και θα φανεί σύντομα στις επόμενες γενιές. Πρώτα απ’ όλα θα έχουν μια πολύ στρεβλή εικόνα για τις σχέσεις, για τη συντροφικότητα. Έπειτα θα αναπτύξουν μια παθολογική σχέση υποταγής ή απώθησης για τον μοναδικό στύλο της ζωής τους, τη μάνα. Για τα αγόρια τα πράγματα θα είναι ακόμα χειρότερα. Ξέρουμε πως στρέφονται στην ομοφυλοφιλία αγόρια που υπέστησαν υπερκυρίαρχες, απαιτητικές μητέρες χωρίς το πατρικό ανάχωμα που εξισορροπεί τα συναισθηματικά φορτία.
Δεν είμαι ειδική ψυχολόγος ή κοινωνιολόγος, μια φιλόσοφερ είμαι με διδακτορικό στη δεύτερη σοφιστική, αλλά έχω τα μάτια και τα αυτιά μου ανοιχτά και τρομάζω από το μελλοντικό τοπίο που χτίζεται σιγά σιγά και ανεπαισθήτως μπροστά μου. Ακούω τη γνώμη σας και ειλικρινά ελπίζω να ανατρέψει τη δική μου.