ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ-16

0

Θυμάμαι ότι είχα δει μικρή ένα όνειρο από αυτά τα φρικτά αληθοφανή, που ξυπνάς τελικά μες στο άγχος και τον φόβο για να αισθανθείς απέραντη ανακούφιση με το που θα συνειδητοποιήσεις ότι, όχι, δεν σε κυνηγούσαν να σε τεμαχίσουν με τσεκούρι, όνειρο ήταν, στο οποίο για να ξεφύγω από εκείνους που με καταδίωκαν είχα θαφτεί κάτω από ένα βουνό από κομφετί. Στη συνέχεια είχα προσπαθήσει να δημιουργήσω μες στο δωμάτιό μου ένα βουνό από κομφετί για να πηγαίνω να χώνομαι από κάτω κάθε φορά που έψαχνα ανακούφιση. Στο έκτο σακουλάκι η μαμά μου μπήκε μέσα, γούρλωσε τα μάτια, έβρισε την τύχη της που είχε να μαζέψει εκατοντάδες μικρά στρογγυλά χαρτάκια από το πάτωμα και η διαδικασία τελείωσε.

Εκτός λοιπόν από αυτήν τη συμπάθεια, για κάτσε να σκεφτώ, μισό λεπτό, χμ, όχι, δεν βρίσκω τίποτα άλλο που να με συνδέει με τις Απόκριες ‒ και, φαντάσου, σχεδόν κάθε χρόνο τα γενέθλιά μου πέφτουν πάνω τους. Αντιθέτως, κάθε φορά πλέον μόνο ελπίζω τα παιδικά πάρτι και των δύο να περιοριστούν σε νούμερο των δαχτύλων του ενός χεριού έστω. Θα γίνουν πάντως. Και θα πρέπει να περάσουμε τον σκόπελο εύρεσης κάποιας ευφάνταστης στολής – η αλήθεια είναι ότι αφού δεν το έχω, δεν καταλαβαίνω πραγματικά γιατί ταλαιπωρούμαι, από τη μία είμαι παντελώς ανίκανη να φτιάξω μόνη μου το οτιδήποτε και, από την άλλη, αν μου πει η κόρη μου «θέλω να ντυθώ πριγκίπισσα», θα προσπαθήσω να της αλλάξω γνώμη και να επιλέξει κάτι διαφορετικό. Και μετά δεν θα βρίσκω πώς διάολο θα το κάνουμε αυτό. Και τελικά θα εύχομαι να είχε ντυθεί πριγκίπισσα, μπαλαρίνα ή νεράιδα και να τελειώνει το έργο.

Εντάξει, μωρέ, μου λένε, μην γκρινιάζεις, για τα παιδιά είναι οι Απόκριες, για να χαρούν, να μεταμφιεστούν και να χορέψουν, υπομονή. Λάθος. Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη να έρθει το καρναβάλι για να φορέσουν φτερά στην πλάτη ή κράνος στο κεφάλι. Μπορούν να το κάνουν αυτό όποτε τους αρέσει και να προκαλούν και χαμόγελα συμπάθειας στον δρόμο. Μπορούν να κάνουν όποια τρέλα τούς κατέβει στο κεφάλι σε οποιοδήποτε πάρτι και σε γενικές γραμμές μπορούν να το κάνουν και στο σπίτι τους βέβαια, ειδικά όταν μόλις έχεις τακτοποιήσει τα πάντα. Μπορούν να γεμίσουν γκλίτερ τις παλάμες τους και τον καναπέ εννοείται και να στροβιλίσουν με τους φίλους τους κουβάρια στο πάτωμα ενώ άλλα δεκαπέντε ίδια «παιδιά» χοροπηδάνε βγάζοντας πολεμικές κραυγές γύρω από τα κεφάλια τους. Μπορούν να φυσάνε καραμούζες, να φοράνε ψεύτικα γυαλιά και να βάφουν τις μούρες τους spiderman σχεδόν κάθε Σάββατο. Οπότε αν είσαι παιδί καρναβαλίζεις όποτε σου γουστάρει και φυσικά η ζωή είναι ωραία.

Οι «μεγάλοι» τώρα, σε γενικές γραμμές, δεν ξέρω γιατί πρέπει να ξεχυθούν στους δρόμους μεταμφιεσμένοι σε γορίλες, σκόρδα ή νοσοκόμες ξέρω γω για να απενοχοποιήσουν την υπερκατανάλωση αλκοόλ σε συνδυασμό με έντονη ερωτική διάθεση και σάχλα, το κάνουν/κάνουμε ωραιότατα και με τόσες άλλες αφορμές που δεν απαιτούν φούμο στα μούτρα και τουλάχιστον αποφεύγονται και οι δυσάρεστες εκπλήξεις το επόμενο πρωί.

Άρα, δεν βλέπω προσωπικά κανέναν λόγο ενθουσιασμού για τις Απόκριες.

Το μόνο που απομένει είναι να φτιάξω ένα comfort zone από κομφετί και να χωθώ μέσα όταν στο επόμενο παιδικό πάρτι θα παρατηρώ τη χαρωπή μαμά-χαβανέζα να φλερτάρει με τον fellow μπαμπά-κουνουπίδι και γύρω τους να εκσφενδονίζονται πατημένα κεφτεδάκια και μουσικές από άθλιες ελληνικές διαφημίσεις.

Δράμα το έκανα πάλι, αλλά ‒αν μη τι άλλο‒ θα είναι σουρεαλιστικό.

Η φωτογραφία είναι από το instagram της Γιολίνας https://instagram.com/yolnotaken/ @yolnotaken • Instagram photos and videos instagram.com