ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΔΙΠΛΑΝΟΥ PORTAL ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΑ: ΑΡΓΗΣΑΤΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ

ΚΥΡΙΑ ΜΙΚΑ: Αγαπητό κορίτσι, δυστυχώς δεν είσαι η μόνη κακομαθημένη, γλωσσού, και ανικανοποίητη. Έχω κι εγώ μια τέτοια σπίτι μου, γι’ αυτό και σου γράφω. Τη λένε Αριστοτελεία (του παππού της το όνομα, Θεός σχωρέσ’ τον), είναι 14 χρόνων, και επί χρόνια με είχε ζαλίσει κι εμένα και τον πατέρα της να της κάνουμε ένα αδερφάκι. Δεν μπορείς να φανταστείς σε τι μαρτύρια μας υπέβαλλε. Αφού βγαίναμε στον δρόμο και τρέμαμε μήπως συναντήσουμε κανένα ζευγάρι με δύο παιδάκια και μπήξει τις φωνές: «Ορίστε, αυτοί έκαναν κι άλλο παιδί, εσείς γιατί δεν κάνετε; Ε, γιατί; ΓΙΑΤΙ;» Μια φορά πήγαμε σ’ ένα παιδικό πάρτι και πήρε το μωρό-αδερφάκι της συμμαθήτριάς της φεύγοντας. Όταν η οικοδέσποινα της ξεκόλλησε έντρομη το μωρό από τα χέρια, αυτή απάντησε «μην κάνετε έτσι, θα παίξω λίγο και θα το φέρω πίσω». Προσπάθησα να την πάρω με το καλό, της εξήγησα ότι δεν μπορώ να λείψω από τη δουλειά μου πάλι για τόσο καιρό – τίποτα αυτή. Αγύριστο κεφάλι. Ε, τελικά, πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωσε, το συνήθισε μάλλον, και σταμάτησε να μας ζητάει αδερφάκι.
Παρ’ όλα αυτά εμείς της το κάναμε το χατίρι. Πέρυσι έκλεισε η διαφημιστική που δούλευα και, μη σ’ τα πολυλογώ, είπαμε με τον άντρα μου ότι είναι ευκαιρία τώρα να κάνουμε ένα δεύτερο παιδάκι, να χαρεί και η Αριστοτελεία. Ε, λοιπόν, σιγά μη χάρηκε! Όταν πρωτοείδε τον Λουκά μου (το όνομα του μπαμπάκα μου, Θεός σχωρέσ’ τον) έκανε σαν να είδε τον αντίχριστο. Εγώ κι ο άντρας μου πετάμε στους εφτά ουρανούς με το μωρό αυτό, που είναι κούκλος, πανέξυπνος, αγαπησιάρης σαν γατάκι – όχι σαν κι αυτή που βγάζει νύχια. Και γενικά, σου μιλώ ειλικρινά, όποιος το βλέπει αυτό το παιδί το αγαπάει αμέσως. Εκτός από την Αριστοτελεία, που αφού μας έβγαλε τα συκώτια για έξι χρόνια να της κάνουμε αδερφάκι, τώρα που της το κάναμε θέλει να το σκοτώσει αν είναι δυνατόν, και να σκοτώσει και μας μαζί να μην της σπάμε τα νεύρα. Ακριβώς αυτό μου είπε χτες, γι’ αυτό σου γράφω. Τι να κάνω, κορίτσι, μ’ αυτό το κορίτσι; Είναι δυνατόν να μην αγαπάει το αδερφάκι της; Της ζητάμε να το φυλάξει να πάμε κι εμείς ένα σινεμά και βγάζει γλώσσα. «Όποιος το ’κανε, να το φυλάξει. Εγώ έχω να πάω στα Στάρμπακς με τη Μυρσίνη»
Όταν κλαίει -διότι μωρό είναι, θα κλάψει- χτυπάει την πόρτα του δωματίου της και ταμπουρώνεται μέσα. Χτες την είδα να βάζει κάτι άδειες αυγοθήκες στον τοίχο που επικοινωνεί με το δωμάτιο του Λουκά και τρελάθηκα. Μου είπε να την αφήσω ήσυχη να βάλει ηχομόνωση, αλλιώς θα τρελαθεί. Το θέμα είναι ότι δεν είναι η μόνη που θα τρελαθεί. Κι εγώ θα τρελαθώ, γιατί δεν το καταλαβαίνω πια καθόλου αυτό το παιδί. Πώς είναι δυνατόν να ζητάς αδερφάκι και μετά να θυμώνεις που σ’ το δίνουν; Πώς είναι δυνατόν να ζηλεύεις το αδερφάκι σου αφού σε έχουμε διαβεβαιώσει ότι σε αγαπάμε ακριβώς όσο σε αγαπούσαμε και πριν έρθει αυτό στη ζωή μας; Είναι δυνατόν να κάνει ένας γονιός διακρίσεις στα παιδιά του;

ΚΟΡΙΤΣΙ: Κυρία Μίκα μου, πρώτον ψεύδεστε ασυστόλως. Για ξαναδιαβάστε εξαρχής το γράμμα σας, μετρήστε τα επίθετα που αφιερώνετε στον Λουκά (κούκλος, πανέξυπνος, αγαπησιάρης, όποιος τον βλέπει παθαίνει έρωτα με την πάρτη του κ.λπ.) και μετά τσεκάρετε αυτά που λέτε για την κόρη σας (τρελή, αχάριστη, εκνευριστική, παράξενη κ.λπ.) Εγώ, τι να σας πω, μια διάκριση τη βλέπω πάντως. Θέλω επίσης να σας διευκρινίσω ότι αργήσατε 10 χρόνια να της κάνετε το χατίρι. Σας ζητούσε αδερφάκι όταν ήταν 4-5 χρόνων, όχι 14 που μπαίνει στην εφηβεία, την ηλικία που σ’ εκνευρίζουν γονείς, αδέρφια, θείες και ότι έχει τα ίδια γονίδια μαζί σου. Στα 14 ντρέπεσαι να έχεις μωρό αδερφάκι. Σου φαίνεται ξέμπαρκο. Επίσης δεν γουστάρεις να κάνεις την μπέιμπι σίτερ, αλλά να πας στα Στάρμπακς με τη Μυρσίνη μήπως περάσει κι ο Κώστας από κει. Τέλος, θέλω να σας εμπιστευτώ μια αναλογία που μου ανέφερε φίλος ψυχαναλυτής για τη ζήλια των πρώτων παιδιών για τα δεύτερα. Είναι σαν να ’φερνε ο άντρας σας μια άλλη σύζυγο στο σπίτι και να απορεί μετά γιατί τη ζηλεύετε ενώ σας έχει δώσει τις ειλικρινείς διαβεβαιώσεις του ότι η αγάπη του για σας δεν πρόκειται να διασαλευτεί. Απλώς θα αγαπάει και μία άλλη. Με πιάνετε;
Ελπίζω να μη με παρεξηγήσετε (αν και δεν είμαι αξιαγάπητη, ούτε με λένε Λουκά).
Υγ.: Εμένα και μόνο που θα με βαφτίζατε Αριστοτελεία θα σας την έκοβα την καλημέρα, σας το λέω. Ελπίζω να μη με παρεξηγήσει και ο παππούς, Θεός σχωρέσ’ τον.