“Δεν ήταν πραγματικά μωρά, αφού γέννησες πρόωρα και δεν τα πήρες σπίτι”. Η ιστορία της Σόφης

Ο Οκτώβριος ήταν ο Μήνας Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια). Σε συνεργασία με το Love and Grief, θα συνεχίσουμε να δημοσιεύουμε και τον Νοέμβριο -γιατί ήταν πάρα πολλές και δεν προλάβαμε να τις καλύψουμε όλες- ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο. Σήμερα, η ιστορία της Σόφης (έχει γράψει το βιβλίο Ο Κύκλος της Ελπίδας – το ημερολόγιο ενός δύσκολου δρόμου):

«Αυτή η φράση με στοιχειώνει μέχρι σήμερα. 11 χρόνια μετά κι ακόμα τα ψάχνω σε κάθε είδηση που διαβάζω για προωράκια που τα κατάφεραν. Γέννησα στις 27 εβδομάδες, άλλα μωράκια τα καταφέρνουν ακόμα και στις 25.
Κάθε τι άλλο που μου είπαν εκείνη την περίοδο, το δικαιολόγησα. Καταλάβαινα ότι προέρχεται από την αγάπη τους για μένα, από την παντοτινή αδυναμία εκείνων που αγαπούν να βλέπουν τον άνθρωπο που κάποτε γελούσε, κάποτε ονειρευόταν, κάποτε έτρεχε πρώτος να δει το ουράνιο τόξο, να είναι πια στο σκοτάδι, με μια θλίψη τόσο βαριά που πλακώνει την ψυχή όλων.
Αυτή όμως τη φράση “Δεν ήταν κανονικά μωρά αφού γεννήθηκαν πρόωρα και δεν τα πήρες σπίτι” δεν μπορώ να την ξεχάσω. Έντεκα χρόνια μετά και ακόμα ανακατεύεται το στομάχι μου όταν τη σκέφτομαι. Όχι από αποστροφή προς το άτομο που μου το είπε, άλλα από έναν ξαφνικό φόβο που με παραλύει, μήπως είχε δίκαιο, μήπως δεν ήταν αλήθεια, μήπως έτσι νομίζουν όλοι και απλώς δεν μου το λένε;;;
Αλλά όχι, ήταν αλήθεια, γέννησα στ’ αλήθεια στις 27 εβδομάδες κι ενώ άλλα προωράκια τα καταφέρνουν, τα δικά μου δεν άντεξαν. Υπήρξαν όμως, όχι σαν σκέψη, όχι σαν όνειρο, αλλά σαν μωρά κανονικά, σάρκα και αίμα όπως εμείς.
Δεν σημαίνει ότι δεν ξαναγέλασα με τον καιρό. Προχώρησα παρακάτω και βρήκα ξανά την ευτυχία όταν ήταν η ώρα. Άλλα ακόμα αναρωτιέμαι πώς θα ήταν, σε ποιον θα έμοιαζαν, πώς θα ήταν η φωνή τους.
Δεν ξέχασα και δεν θέλησα να ξεχάσω.
Κι αυτή η φράση, η τόσο αψυχολόγητη, έγινε και ο λόγος που αποφάσισα να καταγράψω όλη αυτή την εμπειρία και να εκδώσω το βιβλίο. Για να ξέρει – κι εκείνος και όλοι – ότι τα μωρά μου πραγματικά υπήρξαν και μια και δεν πρόλαβα να έχω κάτι από αυτά κοντά μου, κρατώ το βιβλίο μου, είναι ο “χώρος” τους, όλη τους η ζωή και η μισή δική μου».

Είμαστε οι γονείς της απώλειας.

Λάβε κι εσύ μέρος σε αυτή τη δράση!

Στείλε π.μ. στο Love and Grief ή δες εδώ πώς: https://bit.ly/3SITfRS