“E, ΑΦΟΥ ΕΧΕΙΣ ΠΑΙΔΙΑ, ΑΣ’ΤΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ”. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ

Έγκυος στο 4ο παιδί και στον 5ο μήνα γέννησα φυσιολογικά μετά από 3 καισαρικές. Το μωρό (αγόρι), εφόσον ζούσε, μπήκε θερμοκοιτίδα και κατάφερε σε ηλικία κύησης 23 εβδομάδων να ζήσει για 2 μέρες και κάτι ώρες.
Του κάναμε κανονική ταφή, αεροβαπτίστηκε με το όνομα Μιχαήλ-Λάζαρος.
Αυτός ο πόνος ήταν πρωτόγνωρος για εμένα.
Αυτό το αγόρι μου χάρισε τη θεϊκή στιγμή του φυσιολογικού τοκετού. Τον πόνεσα τόσο πολύ και ήμουν ανίκανη να τον βοηθήσω.
Κάποια στιγμή μάθαμε ότι γίναμε πολύτεκνοι! Θεέ μου, είναι δυνατόν;
Αυτό το πλάσμα με σκλάβωσε. Η μεγαλοψυχία του, η ευγένεια του, ο σπουδαίος χαρακτήρας που έδειξε, η μαχητικότητα του με έκαναν να νιώσω τόσο μικρή. Εκείνη την ημέρα έκλαψα ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΜΟΥ.
Κλαίω κάθε μέρα μέσα στην ημέρα. Τον ήθελα και τον περίμενα πολύ. Νιώθω το κενό του. Τα δάκρυα είναι ποτάμια. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι πρόκειται για ένα μοναχικό πένθος που πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν να κατανοήσουν.
Δηλαδή, αφού έχω τρία παιδιά σημαίνει ότι το τέταρτο ΔΕΝ θα το πονέσω;
Αααα… “Και να μη σε βλέπουν τα παιδιά σου έτσι. τα στενοχωρείς” κ.λπ. κ.λπ.
Οπότε να βλέπουν μια τρισευτυχισμένη μαμά, που να αγνοεί όλον αυτόν τον πόνο;
Ο Μιχαήλ-Λάζαρος με δίδαξε…
Έχασα τη χαρά μου…