ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΣΙΚΕΛΙΑ (ΜΕ ΠΑΙΔΙ)

0

Θα κάνω λες και δεν έχουν περάσει αυτά τα 2 και κάτι χρόνια με αυτά τα κάποια θεματάκια, γύρω, τριγύρω κι ενίοτε μέσα μας. Και θα σας διηγηθώ ένα τριήμερο στη Σικελία. Αυτό το τριήμερο ήταν μόνο για τρία κορίτσια,  9, 43 παρά και 44 παρά ετών. Περιείχε πολλά χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο, χάρη στο σχεδόν 43 ετών κορίτσι και πάμπολλα παγωτά αφιερωμένα στο εννιάχρονο κορίτσι.

Η Σικελία, λοιπόν, είναι ένα κάπως σουρεάλ μέρος, φαινομενικά ασύνδετο με τη Βόρεια την Ιταλία και με πιο πολλά κοινά με την πάλαι ποτέ χώρα μαμά της, Ελλάδα. Υπάρχουν σημεία που θυμίζουν Κέρκυρα κι υπάρχουν σημεία που είναι τόσο ξεχασμένα από το χρόνο που επίσης θυμίζουν ελληνική επαρχία κάπου. Υπάρχουν ταυτόχρονα αρχαία (π.χ. Κοιλάδα των ναών) κι εκεί πιο πάνω και πιο κάτω στο ίδιο μέρος του χάρτη, βλέπεις μεγαθήρια μπετόν, κατοικήσιμα από την εποχή του Μουσολίνι. Βλέπεις ομορφιά και πλουσιοπάροχα από όλα, ενώ στον επόμενο δρόμο τα πράγματα φαίνονται πιο μίζερα ή πιο παρατημένα.Σε 4 μέρες, με το εννιάχρονο παρέα, κάναμε ταξιδάκι πολλών χιλιομέτρων: Κατάνια- Ραγκούσα- Συρακούσες/ Ορτιγία – Ραγκούσα- Αγκριτζέντο (ανάθεμα αν το προφέρω σωστά)- Κατάνια και στοπ. Καλά τώρα που τα βλέπω θεόμουρλες, σχεδόν 600 χλμ. σε 3 μέρες, μην το κάνετε απαραίτητα!

Προσγειωθήκαμε Κατάνια, με κάτι πάμφθηνες πτήσεις απευθείας κι από Αθήνα κι από Βρυξέλλες (υπήρχαν κι εισιτήρια με 10 γιούρια, που παραλίγο να προλάβει η φιλενάδα μου από Αθήνα). Νοικιάσαμε αμάξι από ένα απαράδεκτο γραφείο (ιστορία για το μπούκινγκ αυτή) και κάαααααααααποια στιγμή βραδιάτικα 9+ ξεκινήσαμε για Ραγκούσα. Φτάσαμε 11 το βράδυ, με την ηρωίδα φιλενάδα κι οδηγό μας να τα πηγαίνει θαυμαστά, αν μπορεί να φανταστεί κανείς ότι οι Σικελιανοί οδηγοί είναι ΠΙΟ επιθετικοί από τους Έλληνες. Η διαφορά είναι ότι δεν είναι τόσο φαζαριόζοι, απλά σου κολλάνε από πίσω τόσο εμφανώς, ενώ είναι ικανοί να κάνουν τριπλή προσπέραση (αλήθεια), κι όλα αυτά με απόλυτη ησυχία (!)Ένιχαου, φτάσαμε στη Ραγκούσα όπου μας περίμενε η ευγενικότατη οικοδέσποινα, μας έδειξε το επίσης υπεριδιόρρυθμο σπίτι, που εκτεινόταν σε 3 ορόφους, από 1 δωμάτιο στον κάθε όροφο. Ήταν παλιό, πολύ παλιό το οίκημα, οπότε έπρεπε να είμαστε προσεκτικές με το νερό. Ξεραθήκαμε σχεδόν αμέσως (ψέματα, φάγαμε 2 μπέργκερς ιμιτασιόν κι ήπιαμε μπύρες – έλεος- από το μόνο μέρος που ήταν ανοιχτό εκείνη την ώρα). Επόμενη μέρα, ξεκινήσαμε για Συρακούσες, οι οποίες τα χιλιόμετρα λέγανε ότι θέλαμε 1,5 ώρα να φτάσουμε. Χα! Ιδέα δεν έχετε! Τα καταφέραμε στις 3 ώρες, αφού η απόφαση, ακούω κοπελιά από τζι πι ες ή ακολουθώ ταμπέλες, θα πρέπει να γίνεται στην αρχή κι όχι στο μέσο ενός ταξιδιού. Όοοοοοολος ο κόσμος εκείνο το ηλιόλουστο Σάββατο αποφάσισε να πάει να φάει Συρακούσες. Βασικά Ορτυγία πήγαμε και φάγαμε ένα ωραιότατο γεύμα, σε ένα φουλ ντόπιο εστιατόριο, κάτι κατακόκκινες γαρίδες της περιοχής, μούρλια. Και φυσικά, επειδή είχαμε αργήσει τόσο, δεν προλάβαμε τη Νεκρόπολη ανοιχτή. Ωστόσο, ο ναός του Απόλλωνα που είναι μέσα στη μέση είναι πάντα ανοιχτός, όπως και το συντριβάνι της Αρετούσας για την οποία κοίταξα κι έμαθα τη μυθική της ιστορία. Εκεί πιο πάνω από το ναό έφαγε η κορούλα μου παγωτό ρικότα, αποκάλυψη, το οποίο και συνέχισε να τρώει καθημερινά και τις επόμενες 3 μέρες. Οι Συρακούσες κι η Ορτυγία είναι τόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοσο ευχάριστες κι όμορφες, που άνετα μέναμε καμία μέρα ακόμα!Γυρίσαμε όμως στη Ραγκούσα για να ξεραθούμε, αφού κατεβάσαμε μια πιτσούλα η καθεμιά μας, έτσι για το καλό. Και την ερχόμενη μέρα πήγαμε μια μεγάλη βόλτα με τα πόδια για να δούμε την περίφημη Ίμπλα, την παλιά πόλη που έχει τόσο φοβερά κτίρια, μπαρόκ στυλ, ενώ ο πιο γνωστός ο ναός (πάντα μπερδεύω του καθεδρικούς με τις μητροπόλεις) είναι αυτός στο κέντρο της πόλης, του Αγίου Γεωργίου. Μπροστά του Αγίου είναι η πιο γνωστή πλατεία της Ίμπλα, όπου μπορείς να φας, να πιεις, να κάτσεις να χαζέψεις την κίνηση στην πλατεία του χωριού. Το κακό με τα 9χρονα (ή τουλάχιστον το δικό μου) είναι ότι στη μια ώρα ποδαρόδρομο πεινάνε, οπότε κάναμε κι εκεί μια μίνι στάση για μια πάστα ραγκού. Κι η Ραγκούσα μόνη της είχε ενδιαφέρον και συνδύαζε πολλά.Κι επειδή τα θέλουμε τα τραβήγματα, δεν μας έφτανε αυτή η τετράωρη βόλτα, μόνο μπήκαμε στο αμάξι (άγια η φίλη μου που οδηγούσε) και πήγαμε να δούμε την Κοιλάδα των Ναών. Είναι δίπλα στην πόλη Αγκριτζέντο που κάποτε, παλιά μα πολύ παλιά, φημιζόταν για την ομορφιά της, φήμη που δεν θα έλεγα ότι την ακολουθεί ακόμα. Ο Πίνδαρος την περιέγραφε ως «την ωραιότερη πόλη που κατοικούν θνητοί». Η Κοιλάδα των Ναών είναι επίσης τόόόόόόόόόσο μεγάλη, που 3 ώρες δεν μας έφτασαν να τα δούμε όλα (όλο εκκρεμότητες αφήσαμε σε αυτό το ταξίδι). Για την ιστορία, η Κοιλάδα αυτή ιδρύθηκε από Έλληνες αποίκους από τη Γέλα, και τότε παλιά ονομαζόταν Άκραγας. Εκεί διατηρείται ακόμα ένας από τους πιο καλοδιατηρημένους αρχαίους ναούς του ελληνικού κόσμου επονομαστεί ναός της Ομόνοιας, ένα δωρικό κτίριο με 34 κίονες.Και στο Αγκριτζέντο, δεν παραλείψαμε να φάμε από μια φοβερή πίτσα η καθεμία, σε μία παρακείμενη πιτσαρία που ήταν σε μια στροφή, πίσω από κάτι συνεργεία, άκα σε υπεράκυρο μέρος. Είχαν κλείσει με κάτι πλαστικά ένα μέρος και έβγαζαν από χτιστό φούρνο κάτι πίτσες μούρλια, όπου έρχονταν οι ντόπιοι και τις παρελάμβαναν, ενώ εμείς πήγαμε και κάτσαμε για να γευτούμε το μεγαλείο. Είναι αυτά τα υπεράκυρα ντόπια μέρη όμως, που είναι οι καλύτερες εκπλήξεις! Κι αφού περιδρομιάσαμε, πήραμε το τουτού να φτάσουμε Κατάνια, πάλι αργά, μετά τις 9 το βράδυ.Εκεί δεν μας έφταναν οι «φαντασμαγορικοί» ντόπιοι οδηγοί, κάπου στη μέση του πουθενά και καμία 40αριά χιλιόμετρα πριν την Κατάνια, ανάβει το λαμπάκι για βενζίνη. Χμμμμμμμ, αγχώθηκε η φιλενάδα (που γενικά είναι τέρας ψυχραιμίας από τα λίγα), αγχώθηκα κι εγώ που ένοιωθα συνοδηγός σε Φόρμουλα, το 9χρονο ευτυχώς είχε ξεραθεί από ώρα. Αγκριτζέντο. Ψάχναμε στη μέση του πουθενά βενζινάδικο να είναι ανοιχτό (ναι καλά), η κυρία από το τζι πι ες, μας έστειλε σε ένα, που μάλλον είχε ανοιχτή σελφ σέρβις αντλία, αλλά εμείς τα νταμένα, ιδέα δεν είχαμε πως να τη χρησιμοποιήσουμε. Μας έστειλε λοιπόν αυτή η καλή «κυρία» σε ένα άλλο, κι ενώ πάλι προσπαθούσαμε εις μάτην, έρχεται ένα αμάξι με κάτι ντόπιους εντός. Και τα άπταιστα ιταλικά μας, τους έπεισαν να μας υποδείξουν καταρχάς ότι διαλέγαμε λάθος βενζίνη (αχ! Δεν μπορούσα να βγάλω φωτό εκείνη την ώρα πως μας κοίταξε ο Σισιλιάνος, αχ) και κατά δεύτερον πως μπορείς να πληρώσεις ΚΑΙ να βάλεις βενζίνη με αυτά τα μαντζαφλάρια. Και κάπως έτσι «χαλαρώσαμε» και φτάσαμε στο σπίτι το ενοικιασμένο στην Κατάνια κατά τα μεσάνυχτα. Καλά το σπίτι αυτό, παλαιουλέ και βάλε με ταβάνι ζωγραφισμένο από το 1800 τουλάχιστον, απίθανο!Κατάνια, αχ! Κατάνια. Δεν είδαμε και πολλά, μιας που δούλευα παράλληλα. Καταρχάς δεν προλάβαμε να πάμε στην Αίτνα, αφού δεν ήταν τουριστική περίοδος και τα εκδρομικά που πήγαιναν είχαν δρομολόγια όποτε υπήρχαν παραπάνω πελατάκια (λογικό). Μέναμε φουλ κεντρικά όμως, εκεί διπλά στο Ντ’Ουόμο, που η πλατεία του ήταν ότι έπρεπε για Άπερολ και παγωτάκι. Το 9χρονο γεύτηκε το παγωτάκι (εννοείται ρικότα), εγώ στη λίστα με τις εκκρεμότητες άφησα και το Άπερολ. Η οικοδέσποινά μας, όμως, μας σύστησε μια φοβερή τρατορία εκεί δίπλα, κρυφή και φοβερή. Έλα όμως που η καρμπονάρα του εννιάχρονου, ήρθε χρώματος γκρι από το πιπέρι. Οπότε έφαγα σαν να μην υπήρχε αύριο σε εκείνο το δείπνο και πήρα την υπόλοιπη καρμπονάρα για πρωινό. Και για να χωνέψω στο γυρισμό πήρα και δυο κανόλι. Ξέχασα να σας πω για το φοβερό αυτό ντόπιο γλυκάκι, με ρικότα φυσικά κι αυτό. Λαστ νάιτ δέαρ, είδαμε ταινιούλα με κορούλα αγκαλιά και το επόμενο πρωί αποχωρήσαμε!

Εμείς Σικελία θα ξαναπάμε σίγουρα και θα πρότεινα να το δοκιμάσετε κι εσείς, έχει πάμπολλους λόγους να περάσετε όμορφα (και να φάτε εννοείται)!!! Προτεινόμενα φαγάδικα (καμία σχέση με διαφήμιση, αλήθεια σας λέω):
Ορτιγία: La Cambusa, Passeggio Aretusa, 9, 96 100, Siracusa
Αγκριτζέντο: Gustissimo, Via Imera, 225, 92 100, Agrigento
Κατάνια: La Quartara, Piazza Ogninella, 10, 95 131, Catania. Εκεί να παραγγείλετε όπως και δήποτε Sarde a beccafico (σαν σαρδελοκεφτέδες).