SQUID GAME: ΠΕΡΙ ΚΑΛΑΜΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΜΑΛΑΚΙΩΝ

0

Αρχικά να ξεκαθαρίσω κάτι: η ζωή μου χωρίζεται –μεταξύ άλλων– σε π.N. και μ.N. εποχή και όπου Ν βάλε Netflix ή Amazon Prime ή HBO ή HULU ή όποια συνδρομητική πλατφόρμα κυκλοφορεί. Και αυτή είναι η δική μου σπατάλη που δικαιολογώ μονίμως με την καθησυχαστική ρήση «Αν κάπνιζα θα τα έδινα σε τσιγάρα, αυτά και άλλα τόσα». Λατρεύω τον κινηματογράφο, αγαπώ τις σειρές –κάποιες είναι αριστουργήματα– και έχω ταυτίσει το Νetflix με συγκεκριμένα τελετουργικά (καναπές, κοιμισμένα παιδιά, κρασί-καναπές, ξύπνια παιδιά, σπιτικά ποπ κορν). Και τα παιδιά μου αγαπούν το Netflix.

Τα παραπάνω τα λέω, λοιπόν, για να γίνει αντιληπτό πως το να δω το Παιχνίδι του Καλαμαριού (Squid Game) ήταν αυτοεκπληρούμενη προφητεία∙ καμία έκπληξη επίσης δεν πρέπει να σας προκαλεί το ότι ζήτησαν να το δουν και τα έφηβα παιδιά μας. Το ότι το ζήτησαν είναι μεγάλη κατάκτηση, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Στις ταινίες και τις σειρές της πλατφόρμας αναγράφονται κάποια ρημαδοόρια ηλικίας, δεν είναι τυχαία, δεν είναι αυθαίρετα, περιγράφουν και αυτά κάποιον κανόνα και όχι τυχαία. Άλλον έναν κανόνα στον οποίον τα περισσότερα παιδιά δεν υπακούν, θα μου πείτε. Στο σπίτι, όμως, μας έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας για να δουλέψει ο συγκεκριμένος. Και δούλεψε. Θέλει και κόπο, θέλει και τρόπο.

Για να μην τα πολυλογώ δύο Σαββατόβραδα πριν, και ενώ παρακολουθούσαμε τις σπλατεριές του Καλαμαριού, τσουπ έρχεται ο μεσαίος και θέλει να το δει μαζί μας. Και –μαντέψτε– του είπαμε ΟΧΙ. Και άρχισε να γκρινιάζει και να μας λέει ότι του συμπεριφερόμαστε σαν μωρό. Και –μαντέψτε– αδιαφορήσαμε. Και μας είπε ότι το έχουν δει ΟΛΟΙ οι δεκατριάχρονοι φίλοι του. Και –μαντέψτε– δεν αλλάξαμε γνώμη. Επιμείναμε στο ΟΧΙ, εξηγώντας του ότι το θέαμα αυτό δεν είναι για την ηλικία του –όχι μόνο γιατί έχει βία που δεν θα μπορεί να διαχειριστεί, αλλά γιατί θα του φανεί και εντελώς βαρετό, έχει νοήματα που δεν θα καταλάβει. Τόσο απλά. Και –μαντέψτε– έφυγε προς το δωμάτιο, αφού μας είπε σπαστικούς και κοπάνησε την πόρτα. Και προς στιγμήν πήγα να σηκωθώ να δω αν την έσπασε και τελικά δεν έκανα ούτε αυτό. 30 λεπτά μετά πέρασα απέξω από το δωμάτιό του και τον άκουσα να γελάει με μια ατάκα του Will Smith στο Fresh Prince.

Λίγες μέρες μετά άρχισαν διάφορες σελέμπριτι μανούλες να εκφράζουν την αγωνία τους στα social: Βοήθεια, το παιδί μου θέλει να δει/είδε το Καλαμάρι, τι να κάνω; Δεν ξέρω, μανούλα, τι να κάνεις. Μήπως να του πεις ΟΧΙ; Μήπως να το μάθεις να ακούει το ΟΧΙ, να το καταλαβαίνει, να το διαχειρίζεται; Επίσης, μανούλα, που τόσο αγωνιάς για το συγκεκριμένο μαλάκιο, έχεις ρωτήσει το 13χρονό σου πόσους έχει σκοτώσει εικονικά στo Fortnite, πόσους έχει πατήσει, ληστέψει, πυροβολήσει στο GTA; Πόσο πορνό έχει δει; Πόσα nudes συμμαθητριών έχουν περάσει από τα χέρια του; Πόσο καλά ξέρει τους μισόγυνους και βίαιους στίχους των βλαχοτράπ σουξέ; Ξύπνα, μανούλα, τα παιδιά μας ψυχαγωγούνται μέσω της βίας, ερωτεύονται βίαια και εμείς πρέπει να βρίσκουμε συνεχώς αφορμές για να λέμε όχι. ΟΧΙ. Γιατί; Γιατί έτσι, γιατί είμαστε οι γονείς τους, γιατί το ΟΧΙ μας πολλές φορές το αποζητούν, και πιστέψτε με, όσο πιο πολύ τους το λέμε, τόσο μαθαίνουν να το λένε και αυτά. Είναι ένα μαγικό όριο αυτό το ΟΧΙ, έτσι δεν είναι;

ΥΓ: Για την ιστορία, το Squid Game το αγάπησα για τον τρόπο που παντρεύει ωμότητα και συναίσθημα μαζί, το λάτρεψα για τον τρόπο με τον οποίο στήνει τον καπιταλισμό στον τοίχο. Και θα ήθελα τα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν και να το δουν και να το καταλάβουν.