CROISSANTS ΑΠΟ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΖΥΜΗ: ΛΑΧΤΑΡΙΣΤΑ ΚΑΙ… COOL

0

Η φετινή σχολική χρονιά ξεκίνησε με δραματικό τρόπο για τη μικρή μου.

«Μαμά, το κυλικείο δεν θα λειτουργήσει», κλαψούρισε επιστρέφοντας στο σπίτι.

Αν και το έπαιξα άνετη, προβληματίστηκα. Το κυλικείο ήταν ένα εξαιρετικό μαγαζί, με ποιοτικά προϊόντα και μέχρι πέρυσι δεν ήταν μόνο λύση ανάγκης, αλλά επιλογή μας. Ουπς, την πατήσαμε. Να θυμίσω εδώ ότι μετά τη μέση του δημοτικού, όπου βρισκόμαστε τώρα, αρχίζει η αμφισβήτηση πολλών γεύσεων και η ανάγκη για επινόηση νέων εναλλακτικών, ποιοτικών, μα ταυτόχρονα… cool. Το κυλικείο μας, λοιπόν, συνδύαζε ποιοτικά και cool στοιχεία.

«Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς κυλικείο; Ήταν μια κάποια λύσις», αναρωτήθηκα, παραφράζοντας τον ποιητή.

Οπότε, τα βάλαμε κάτω να δούμε τι θέλει. Έχουμε και λέμε:

• Καταρχάς, εναλλαγή αλμυρού-γλυκού!
• Έπειτα, φρουτολαχανικά φυσικά οκ…
• … αλλά καλό θα ήταν να βρίσκονται κάπου κρυμμένα, να μη φαίνονται και πολύ ξεκάθαρα και μας πέσει η μούρη.
• Και προσοχή! Όχι μόνο σάντουιτς, γιατί είναι πλέον uncool στην πέμπτη δημοτικού να τρως μόνο σάντουιτς.

«Θέλω ποικιλία στη σχολική διατροφή μου», δήλωσε με στόμφο το παιδί μου.

Βλαστήμησα λίγο για τις ψυχολογικές συνέπειες της πανδημίας στα παιδιά και για τη σημερινή νεολαία. Κι έπειτα την πήρα (όχι από το χέρι, sooooo uncool, ας πούμε καλύτερα ότι κινηθήκαμε παράλληλα) και αναζητήσαμε ιδέες στο σούπερ μάρκετ. Και τις βρήκαμε! Στην κατάψυξή του!

Η νέα σχολική χρονιά, λοιπόν, έχει γεύση βουτύρου και η λύση «για ποικιλία στη σχολική διατροφή της» δόθηκε από τη Χρυσή Ζύμη. Αέρινη, αφράτη ζύμη από αγνά υλικά και εκλεκτό βούτυρο είναι τα συστατικά των πιο αυθεντικών Croissants που έχετε δοκιμάσει! Οι τρεις γεύσεις τους καλύπτουν απόλυτα τη δεσποινίδα, που θέλει να συνδυάζει νοστιμιά, ποιότητα, διαφορετικότητα και… image. Όσο εκείνη ετοιμάζεται (τουλάχιστον μισή ώρα), εγώ ψήνω (μόνο 15-17 λεπτά) δύο συσκευασίες: Croissants βουτύρου με γέμιση πραλίνα φουντουκιού τις Δευτέρες, για να μας μπει γλυκά η εβδομάδα και Croissants γεμιστά με τυρί κρέμα και γαλοπούλα τις Τρίτες, γιατί είπαμε θέλουμε εναλλαγή γλυκού-αλμυρού… Τις επόμενες τρεις ημέρες πειραματιζόμαστε με τις γεύσεις. Μόλις ξεφουρνίσω τα Croissants βουτύρου, τη φωνάζω και αποφασίζουμε επιτόπου με τι θα τα γεμίσουμε (συνήθως παίρνει 3-4 με διαφορετικές γεμίσεις): Τι με φιστικοβούτυρο και μπανάνες, τι με κατίκι και ελιές και ντομάτα, τι με μέλι και ταχίνι, τι με φέτα και αγγούρι, τι με πολτό μήλο-κανέλα, τι με γκούντα και κάποιο αλλαντικό, τι με μαρμελάδα, τι με γιαούρτι και ξηρούς καρπούς, ως και με κιμά από τα μακαρόνια τα γέμισε τις προάλλες! Κάνει και βίντεο στο TikTok, αλλά μην τα αναζητήσετε, έχει κλειστό προφίλ. Ακόμα. Νομίζω.

Και τότε σκάνε μύτη στην κουζίνα και τα μεγάλα αγόρια μας, οι πιο χουζουρλήδες. Το γυμνασιόπαιδο δεν παίρνει ποτέ φαγητό από το σπίτι, περνάει μάλιστα φάση «δεν τρώω τίποτα στο σχολείο, μπούμερ». Θα σας πω εγώ το γιατί. Γιατί τσιμπάει 4-5 Croissants για πρωινό, ένα στην κουζίνα, ένα στο ασανσέρ, ένα μέχρι να μπει στο αυτοκίνητο και ένα δυο μέσα στο αυτοκίνητο∙ και χορταίνει. Εντωμεταξύ, ο μπαμπάς μας κανονικά δεν επέτρεπε το φαγητό στο αυτοκίνητό του, αλλά με το που μπήκαν τα Croissants στη ζωή μας αναγκάστηκε να το επιτρέψει, γιατί βουτάει κι εκείνος 5-6 και τα τρώει καθ’ οδόν προς το σχολείο του μεγάλου και τη δουλειά του. [ΜΕΣΑ στο αυτοκίνητο, φανταστείτε πόσο του αρέσουν…] Η δύναμή του, λέει!

Κι έπειτα φεύγει και η μικρή και μένω μόνη με τα υπόλοιπα Croissants. Τα Croissants ΜΟΥ. Τα γεμίζω κατά βούληση. Το σπίτι μοσχομυρίζει βούτυρο. Ο καφές μου με περιμένει αχνιστός δίπλα στον υπολογιστή μου. Τα σκέτα βουτύρου τα βουτάω και μέσα… Η πρώτη δαγκωνιά είναι πάντοτε η πιο απολαυστική. Δεν έτυχε. Πέτυχε. Κι όλο αυτό χάρη σε ένα κυλικείο που δεν άνοιξε φέτος…