ΛΑΖΑΡΟΙ, ΒΓΕΙΤΕ ΕΞΩ!

Σάββατο του Λαζάρου σύντομα. Και θα το γιορτάσουμε βιωματικά, με αναπαράσταση. Οι έφηβοι θα βγουν από τα λαγούμια του Webex. Θα σηκωθούν από τα μονίμως ξέστρωτα κρεβάτια, θα σηκώσουν κανένα παντζούρι, θα βγάλουν τις παράταιρες πιτζάμες και θα αντικρίσουν το φως το αληθινό. Ανάσταση μετά από –δεν ξέρω πόσους– μήνες τηλεκπαίδευσης, στην οποία στοιχημάτισαν όλοι· το μέλλον της εκπαίδευσης είναι εδώ, το Webex πάει σφαίρα, πάμε να σκίσουμε λοιπόν. Και, σκίσαμε: τα πτυχία μας, τα νεύρα μας, ό,τι χαρτί βρίσκαμε μπροστά μας, τα καλώδια, τα μικρόφωνα, τις κάμερες…

Σχεδόν 7 μήνες μετά (αν μετράω καλά), όλοι οι μαθητές, οι γονείς και οι δάσκαλοι έχουν να διηγηθούν τις δικές τους ιστορίες εξ αποστάσεως διδασκαλίας και να βάλουν το δικό τους κομμάτι στο ψηφιδωτό με τίτλο «Η παρωδία της τηλεκπαίδευσης». Μαθητές που καλημερίζουν ευγενικά και μετά σιγάζουν τα μικρόφωνα και απλώς συνεχίζουν τον ύπνο τους μέχρι να τους πάρει τηλέφωνο ο κολλητός τους και να τους πει «Σήκω Γιώργο σε ψάχνει»· άλλοι που στο δεύτερο μισό της οθόνης τιμούν ευλαβικά τη συνδρομή τους στο Netflix, όσο ο καθηγητής απαγγέλλει Ευριπίδη· άλλα μικρά, μα πονηρά, εννιάχρονα που λιώνουν το Among us την ώρα της μελέτης περιβάλλοντος.

Καθηγητές που ψάχνουν τους μαθητές ως άλλες Νικολούλες –φως στο τούνελ!–, που παρακαλάνε τους μαθητές να σηκώσουν το ρημάδι το ηλεκτρονικό χεράκι και κάνουν… πάρτι όταν το βλέπουν, για να εισπράξουν τελικά την απάντηση «Κυρία, το πάτησα κατά λάθος…»Γονείς που σερβίρουν 852 γεύματα την ημέρα σε μόνιμα κουρασμένους (από τι;) και μόνιμα εκνευρισμένους εφήβους, που βαριούνται να σηκωθούν, βαριούνται να ντυθούν, βαριούνται να πλυθούν, να βγουν, να μπουν, να δουν, να ακούσουν. Νοικοκυριά ολόκληρα με μόνιμα προβλήματα σύνδεσης, «Κυρία, έπεσε το Ίντερνετ», αυτό το έρμο το Ίντερνετ, η μόνιμη δικαιολογία.

Κάμερες που δεν δουλεύουν, μικρόφωνα που χαλάνε το πρωί, αλλά φτιάχνουν ως δια μαγείας το απόγευμα για τα sessions του Fortnite. Διαγωνίσματα λυμένα με εφαρμογές που βρήκανε στο tik tok. Νεοαποκτηθείσες καμπούρες και δισκοκοίλες στα δεκαπεντάχρονα γερόντια, από το ατέρμονο καθισιό σε κακές καρέκλες, στο κρεβάτι, στον καναπέ, στο πάτωμα. Πρησμένα μάγουλα, κιλά και ακμή από το βόλεϊ και το μπάσκετ που σταμάτησε, γιατί –πώς να το κάνουμε;– δεν μπορούμε να γίνουμε όλοι τενίστες.

Αλλά και σπίτια με ένα ή κανένα τάμπλετ, λάπτοπ, σπίτια με κομμένο ίντερνετ, καβγάδες για το ποιος θα πρωτοπιάσει το κινητό για να κάνει μάθημα, σπίτια μικρά που περιέχουν οικογένειες μεγάλες, τον παππού και τη γιαγιά που δεν πρέπει να κολλήσουν, τον μπαμπά που έχει χάσει τη δουλειά του. Ησυχία, γιατί το παιδί είναι στο Webex. 

Δεν θέλω να ακουστώ γκρινιάρα, δεν αφορίζω την τηλεκπαίδευση, ούτε την προσπάθεια μιας μερίδας εκπαιδευτικών, που κατάφεραν να φέρουν το μάθημα στα μέτρα της νέας αυτής συνθήκης. Ούτε αρνούμαι ότι και αυτή συνθέτει δεξιότητες χρήσιμες. Απλώς δεν ήρθε μόνη της. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το στρες του ιού, με τον εγκλεισμό, με τις απανωτές ματαιώσεις, με την τεράστια κόπωση. Ενδεχομένως ήρθε για να μας θυμίσει ότι η χαρά της εκπαίδευσης είναι αλλού: στην επαφή, στην τάξη, στα βλέμματα, στις φωνές και στα πειράγματα. Στο σχολείο, στο αμφιθέατρο, στο εργαστήριο. Με το βλέμμα και το σώμα εκεί, λοιπόν, ευχόμαστε Καλή Ανάσταση.