Η ΤΖΙΑ ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

0

Η Χρύσα Διαμαντοπούλου, ηθοποιός και καλλιτεχνική διευθύντρια της δραστήριας θεατρικής ομάδας Μικρός Νότος, μιλάει στο Τaλκ για τη δική της Τζια!

H Tζια δεν ήταν για εμένα αυτό που λέμε «έρωτας με την πρώτη ματιά». Την επισκέφτηκα πρώτη φορά με τους γονείς μου το καλοκαίρι του 2005, μετά με τον σύζυγό μου το 2006 και το 2007 με την κόρη μου στην κοιλιά! Ήταν κοντά στην Αττική. Πολύ κοντά για τα δικά μου γούστα. Αυτή η εγγύτητα στο νεανικό μυαλό μου έφερνε αυτόματη υποτίμηση! Θεωρούσα ότι τίποτα όμορφο δεν μπορεί να είναι τόσο εύκολο, όσο ήταν η Τζια -μόλις 55 λεπτά από το Λαύριο. Η Σκύρος και μετά η Σίφνος ήταν για εμένα δύο μεγάλοι έρωτες. Είχαν τόση ταλαιπωρία στο ταξίδι όση πίστευα ότι χρειαζόταν για να βρεις κάτι αληθινά όμορφο. Έμαθα τις ομορφιές τους και αγάπησα κάθε πετραδάκι τους. Πάντα επέστρεφα εκεί, για να μοιραστώ χαρές και λύπες.

Όταν το 2011 ήρθα στην Τζια με την κόρη μου πια 3,5 ετών οι συνθήκες είχαν αλλάξει πολύ. Το πατρικό σπίτι (της κυρίας Κάκιας και του Ανδρέα της)-αποθήκη όπως το έλεγε ο αγαπημένος μου τότε, ένα σπίτι στην καρδιά της Ιουλίδας, στη Μεσσάδα, και η θέα της Χώρας, της Μακρονήσου και του απέραντου γαλάζιου μού έκλεψαν την καρδιά. Και μαζί η Ιουλίδα -η πιο αλλόκοτα παραμυθένια Χώρα των Κυκλάδων. Στα σοκάκια της μεγάλωσε η κόρη μου, στα άπειρα σκαλιά της πέσαμε και ξανασηκωθήκαμε, γελάσαμε και κλάψαμε, φωνάξαμε και αγαπηθήκαμε 9 χρόνια τώρα με την κόρη μου.

Όλα τα καλοκαίρια μας από τότε έχουν Τζια. Η Τζια έγινε συνώνυμο του καλοκαιριού στο σπίτι μας. Η Μελίνα λέει πως το χωριό της είναι η Τζια. Πουθενά αλλού δεν περνάει ωραία όσο στην Τζια. Τζια, Τζια, Τζια… Δεθήκαμε με τον τόπο. Δεθήκαμε με τα μονοπάτια του, που ανεβοκατεβαίνουμε σαν κατσίκια όλο το καλοκαίρι. Δεθήκαμε με τα δροσερά νερά της και τα βραχάκια της, με τις παραλίες και τα αλμυρίκια της. Δεθήκαμε με τους ανθρώπους του νησιού, με την Τζιάννα και τον Κώστα, με τον Σωτηράκη και τη Χαριλένα, με τον Αντώνη «τον Παπαρούνα» στην πλατεία, με την Ειρήνη, με τον Δημήτρη που μας βοηθάει σε ό,τι χρειαστούμε, με τον Γιάννη στο «Στέκι» που με μεράκι μας σερβίρει τα ωραιότερα φαγητά του νησιού στον Αϊ-Σπυρίδωνα, με τον Γιάννη από το «Τυράκειον»  που φτιάχνει τα ωραιότερα παγωτά που έχεις φάει στη ζωή σου…

Η Κέα, Υδρούσα (παλαιότερη ονομασία) ή Τζια (όνομα που δόθηκε στο νησί κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας) είναι ένας τόπος μαγικός, ένας τόπος με πολύ δυνατή ενέργεια. Στους αρχαϊκούς χρόνους (7ος-6ος αιώνας) στην Κέα υπήρχαν τέσσερις ανεξάρτητες και δυνατές οικονομικά και πολιτιστικά πόλεις: η Ιουλίς, η Καρθαία, η Ποιήεσσα και η Κορησσός. Δεν έχεις παρά να κατηφορίσεις το αρχαίο μονοπάτι της Καρθαίας και να βρεθείς στον ναό του Απόλλωνα και της Αθηνάς (ίσως) ή στο αρχαίο θέατρο που λίγα χρόνια πριν ανασκάφθηκε για να νιώσεις το ταξίδι στο χρόνο και να μεταφερθείς στο μακρινό και γοητευτικό παρελθόν, στα χνάρια των αρχαίων Κείων. Πολλές από τις διαδρομές των σημερινών μονοπατιών ήταν μέρος του οδικού δικτύου που συνέδεε τις τέσσερις πόλεις-κράτη και παρουσιάζουν έντονο ιστορικό και αρχαιολογικό ενδιαφέρον.

Δεν έχεις παρά να περπατήσεις μέχρι τον Αρχαίο Λέοντα, ένα λιοντάρι σκαλισμένο στο βράχο, ακολουθώντας το μονοπάτι από την Ιουλίδα προς τις Βρύσες του Βενιαμίν. Ο Λέων της Κέας που είναι δεμένος με πολλούς μύθους και θρύλους είναι πιθανόν έργο του 6ου π.Χ. Ο επικρατέστερος μύθος μιλάει για κάποιες νύμφες που άρχισαν να σκοτώνουν τις γυναίκες του νησιού με αποτέλεσμα πολλοί κάτοικοι να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους. Ένας ιερέας παρακάλεσε τότε τον Δία να τους βοηθήσει και αυτός έστειλε ένα λιοντάρι που έδιωξε τις νύμφες και απάλλαξε το νησί από αυτές. Τότε οι κάτοικοι για να τιμήσουν το λιοντάρι αλλά και να φοβίσουν τις νύμφες σε περίπτωση που επέστρεφαν, σκάλισαν στο βράχο ένα πέτρινο λιοντάρι, τον Λέοντα της Κέας.

Ο Λέων της Κέας στέκεται απέναντι από την Ιουλίδα σαν φρουρός της μικρής, εύφορης κοιλάδας και με το αδιόρατο χαμόγελο του βεβαιώνει ότι τίποτα κακό δε θα συμβεί στους κατοίκους της. Έτσι κι εμείς σπεύδουμε κάθε φορά με τη Μελίνα να βρεθούμε πλάι του και να πάρουμε λίγη παρηγοριά για ό,τι στραβό και ανάποδο μας συμβαίνει. Και είναι τόσο όμορφο και τόσο λυτρωτικό να επιστρέφεις στον τόπο που επέλεξες να σε γλυκαίνει, όπως η αγκαλιά της μαμάς.

Αυτή είναι η δική μας Τζια. Γεμάτη μυρωδιές φασκόμηλου και ρίγανης, γεύση αλμύρας και αληθινής (άνυδρης) ντομάτας, πολύχρωμη όπως το ηλιοβασίλεμα από το «Πανόραμα», τρικυμισμένη από τον βοριά, με ήχους τζιτζικιών και γαύγισμα Λάβης όταν περνάει ο Δημητράκης με το καρότσι του έξω από το σπίτι μας. Η Τζια με τα δύο μαγιό, τα τρία σορτς και τα 4 μπλουζάκια πλύνε-φόρεσε-πλύνε-φόρεσε, η Τζια που δε ζητάει τίποτα παρά το χαμόγελό μας, η Τζια που μας τα προσφέρει όλα απλόχερα και αν την ξεχνάμε και λίγο τον χειμώνα είναι πάντα εδώ να μας περιμένει σαν απόλυτος προορισμός καρδιάς. Η Τζια μας.