ΓΕΝΝΩΝΤΑΣ (ΔΙΔΥΜΑ) ΕΝ ΜΕΣΩ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ

0

Είμαι η Ιωάννα, η θηλάζουσα μαμά της Μαριζέτας και των νεογέννητων διδύμων. Είμαι επαγγελματίας υγείας, εκπαιδεύτρια ενηλίκων, εθελόντρια και φοιτήτρια ξανά, αφού για έβδομη φορά κάθομαι στα έδρανα και σπουδάζω Μαιευτική αυτή τη φορά. Είμαι επίσης η Μελένια, η νεράιδα των παιδιών: Και όσων είναι γερά και χαρούμενα, και όσων είναι άρρωστα μέσα στα νοσοκομεία. Η δραστηριότητα μου ως Clown Doctor στα νοσοκομεία έπαυσε εν μέσω πανδημίας, και για λόγους ασφαλείας όλων μας δεν έχει ξεκινήσει ξανά μέχρι και σήμερα.

Έμπαινα στο τρίτο τρίμηνο της δίδυμης κύησης μου όταν ξέσπασε η πανδημία. Σκεφτόμουν, θα προλάβω να γεννήσω ή θα έρθει στην Ελλάδα ο ιός και εγώ θα είμαι έγκυος; θα κινδυνεύσουμε; Παρακολουθούσα πολύ στενά τα τεκταινόμενα και έβλεπα πώς εξαπλωνόταν. Ευχόμουν μέσα μου να μη μας αγγίξει… Να μη χρειαστεί να πάρουμε γρήγορες αποφάσεις εξαιτίας του.

Μπαίνοντας στην 37η εβδομάδα, πήρα ανάσα ανακούφισης. Αφενός, τα δίδυμα θα ήταν τελειόμηνα: πολύ σημαντικό! Αφετέρου, τι στο καλό κάνουμε τώρα; Υπήρχαν κρούσματα και στην Ελλάδα, σποραδικά. Ο κορονοϊός είχε δώσει “το παρών” και εδώ! Τρομοκρατημένη, έχοντας κάνει υπολογισμούς, ανακοινώνω στον γιατρό μου ότι θέλω να κάνουμε πρόκληση τοκετού. “Να γεννήσουμε, να τελειώνουμε, να πάμε σπίτι μας πριν γεμίσουν και τα δικά μας νοσοκομεία!” Η αλήθεια είναι ότι δεν αγαπώ τις προκλήσεις τοκετού ή οποιαδήποτε βεβιασμένη κίνηση ή επίσπευση. Όσοι με ξέρουν καλά, θα τρομάξουν που πρότεινα από μόνη μου την πρόκληση.

Εκείνος συνέστησε να περιμένουμε. Προσπαθούσε να με ηρεμήσει. Από τη μία ήθελα τα μωρά μου να μείνουν στη μήτρα και να ωφεληθούν από όλα τα καλά που τους προσφέρει η κάθε μέρα της ενδομήτριας ζωής, μέχρι τις 40+ εβδομάδες, από την άλλη ήξερα ότι τα κρούσματα από τη μία μέρα στην άλλη μπορεί να αυξηθούν γεωμετρικά και να μην ξέρω τι με περιμένει. Σε μονήρη κύηση θα σκεφτόμουν να γεννήσω στο σπίτι, αλλά στην παρούσα φάση η δίδυμος είναι υψηλού κινδύνου συνεπώς η οργανωμένη δομή υγείας είναι απαραίτητη… Τα κρούσματα αυξάνονταν μέρα με τη μέρα. Σταμάτησα να βγαίνω από το σπίτι μου. Σταμάτησε το παιδί μου να πηγαίνει σχολείο. Κάλεσα τη μαμά μου να μείνει κοντά μου, σκεπτόμενη ότι θα την προσέχω καλύτερα σαν υψηλού κινδύνου που ήταν -κι εκείνη, εμένα. Σταμάτησε ο σύζυγος να πηγαίνει στη δουλειά του. Βγαίναμε από το σπίτι μόνο για να πάμε στις μαίες μας και στο γιατρό, και τότε μπαίναμε και σε ένα σουπερμάρκετ ή φαρμακείο. Επιβάλλαμε στον εαυτό μας μέτρα, πριν έρθουν τα μέτρα.

Το παιδί μου άλλαξε συμπεριφορά. Με ρωτούσε αν υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, αν οι κούνιες χάλασαν, μήπως δεν είναι καλό παιδί γι’ αυτό και δεν την πάω στο σχολείο… Δάκρυα γέμιζαν τα μάτια μου. Τι να πρωτοεξηγήσεις σε ένα (ούτε) δίχρονο παιδάκι;

Στις 38.5 εβδομάδες τα πράγματα είχαν σκουρύνει πολύ. Αν κολλούσα, θα έπρεπε να γεννήσω σε άλλο μαιευτήριο, με άλλο γιατρό, χωρίς τις μαίες μου, χωρίς τον άντρα μου, με καισαρική, χωρίς να μπορέσω να θηλάσω τα παιδιά μου ανεμπόδιστα, και μετά ανάρρωση και καραντίνα, μακριά από το μεγαλύτερο παιδί μου, και μαζί με όλα αυτά, άρρωστη και χειρουργημένη. Υπάρχει τίποτα χειρότερο;

Στο προ-τελευταίο καρδιοτοκογράφημα εντός του μαιευτηρίου, τα δίδυμα κοιμόντουσαν. Έφαγα μια σοκολάτα που μου έδωσε ο σύζυγος, με αλάτι και κάτι άλλο. Μπλιαχ! Πνίγηκα από αηδία στη δεύτερη μπουκιά. Έβηξα. Έβηξα δύο φορές. Και τότε χτύπησε ο συναγερμός…

“Γιατί βήχεις; έχεις και πυρετό; Ταξίδεψες πρόσφατα;”

“Όχι, απλά έφαγα μία σοκολ…”

“Έχεις πόνο στο στήθος; Φύγε γρήγορα από εδώ. Να πας να κάνεις τεστ!!!”

“Μα, σας λέω, είχε αλάτι και…”

“Τι μου τη φέρατε εδώ; Μην ακουμπάς πουθενά, φύγε να κάνεις το τεστ, να στο κάνουμε και εδώ, κοστίζει τόσο…”

“Μα, σας λέω, δεν έχω τίποτα, οκ ναι να το κάνουμε!”

“Όχι, τελικά δεν το κάνουμε, να πας αλλού να το κάνεις και να φέρεις χαρτί! Φύγε ΤΩΡΑ!”

Έφυγα με την κοιλιά στο στόμα, τα πόδια στην πλάτη και ένα κεφάλι καζάνι από την τρομοκρατία. Καλώ τον ΕΟΔΥ. Δεν κάνουν τεστ αν δεν έχεις συμπτώματα κι εγώ δεν έχω ούτε ένα! Καλώ συνάδελφο που νοσεί και να μου πει που βρήκε το τεστ -στο Παστέρ απευθείας, με αναμονή και σοβαρή αιτία. “Μα εγώ πρώτον είμαι στις μέρες μου και δεύτερον δε βγαίνω από το σπίτι!” Ένας παραλογισμός παντού. Και κορονοϊός επίσης παντού.

Η πρόκληση επανήλθε σαν επιλογή και οριστικοποιήθηκε στις 39+1. Φρόντισα να μη φάω σοκολάτα πριν μπω στο μαιευτήριο. Ευτυχώς, δεν είχαν βάρδια οι ίδιες για να συνεχιστεί ο παραλογισμός!

Ο τοκετός ήταν πολύωρος: 23 ώρες εκ των οποίων στις 19 ήμουν στην ενεργό φάση. Μέσα σε εκείνες τις ώρες ανακοινώθηκε και το μέτρο της γενικής απαγόρευσης κυκλοφορίας. Είχα τους πόνους μου, είχα και τον covid να σκέφτομαι! Μόνο με χαρτί/sms μπορούσες να κυκλοφορήσεις πλέον. Από τη μία χαιρόμουν γιατί δε θα είχα κανέναν να με επισκεφθεί στο μαιευτήριο, ούτε εμένα ούτε (το βασικότερο!) τις άλλες λεχώνες κοντά μου, ώστε να δημιουργείται συνωστισμός επάνω μου και πάνω σε όλα τα βρεφάκια. Μπορεί να ακούγεται περίεργο αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς, η λεχώνα θέλει την ησυχία της. Συχνά θέλει να μείνει μόνη, με το σύζυγο, το νέο μέλος (στη δική μας περίπτωση δύο!) και τη νέα οικογένεια. Οι επισκέψεις, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση, κάνουν κακό. Με αποπροσανατολίζουν. Δεν έχω χρόνο ούτε και διάθεση να ντυθώ, να μιλήσω, να γελάσω, να γίνω ευχάριστη και αρεστή. Θέλω να παραμείνω με τα τιραντάκια θηλασμού με τις τεράστιες στάμπες από γάλα. Δε με νοιάζει να είμαι ξεμαλλιασμένη και αχτένιστη, δε με νοιάζει να φοράω μόνο εσώρουχα και αναλώσιμα μιας χρήσης – ποιος με βλέπει άλλωστε; Θέλω την ησυχία μου και τη βολή μου. Έτσι σκεφτόμουν και τώρα, έτσι σκεφτόμουν και στο πρώτο μου παιδί.

Το πρώτο δίδυμο γεννήθηκε φυσιολογικά. Ήταν ο γιος μας! Το ξέραμε ότι θα έβγαινε πρώτος. Ήταν κεφαλικός και πολύ δραστήριος. Μέχρι να γεννηθεί ήμουν ήδη κουρασμένη, ξενυχτισμένη, πεινασμένη… Όλα, όλα, όλα μαζί. Στις εξωθήσεις κουράστηκα κι άλλο, δεν ήξερα ότι μπορούσα να κουραστώ, νόμιζα ότι είχα φτάσει στο peak της κούρασης! Μια ανακούφιση όταν γεννήθηκε το μωρό, μόνο αυτό θυμάμαι. Έκλαψε αμέσως και με ξεκούφανε, σαν να με επιβράβευε για την κούραση μου. Δε χρειάζομαι μπράβο γιόκα μου… Αχ, τι όμορφα που μυρίζεις, τι φατσούλα που είσαι, είσαι ροδαλός και γλυκός, αχ, είσαι δικός μου! Όμως πάμε να γνωρίσουμε τη συγκάτοικό σου! Μόνο αυτό θέλω τώρα! Το σώμα μου έλεγε να σπρώξω κι άλλο. Να γνωρίσω και την κόρη μου!

Στο δεύτερο υπήρξε επιπλοκή, που ο γιατρός, οι μαίες, και ένας δεύτερος γιατρός προσπάθησαν σε διαφορετικές στιγμές να ανατάξουν, ανεπιτυχώς. Το δεύτερο δίδυμο ήρθε στον κόσμο με επείγουσα καισαρική και πολύ πόνο: σωματικό, αλλά κυρίως ψυχικό. Έσπρωχνα, αλλά δεν έπρεπε. Ήθελα, αλλά δεν τα κατάφερνα. Μπορούσα, αλλά δεν ήθελε εκείνη. Έχασα την μπάλα. Ακόμα και σήμερα θεωρώ ότι έκανα σημαντικά λάθη που με εμπόδισαν να τη γεννήσω.

Η εμπειρία της καισαρικής δεν ήταν ευπρόσδεκτη, όμως ήταν απαραίτητη για να έχω ένα υγιές μωρό. Η σκέψη που με έκανε να νιώσω καλύτερα, ήταν αυτή της μαίας μου: «Τώρα που κι εσύ θα γίνεις μαία, θα έχεις την εμπειρία και των δύο τρόπων τοκετού». Την άκουσα και λίγο αναθάρρησα. Λίγο μόνο. «Θα καταλαβαίνω καλύτερα, θα μπορώ να βοηθώ περισσότερο», σκέφτηκα. Και ξαναβούρκωσα… Ξανακλείστηκα μέσα μου μέχρι να τελειώσει το χειρουργείο. Ένα κομμάτι μου είναι ακόμα κλεισμένο, εκεί μέσα μου, και δεν ξέρω αν θα βγει ποτέ.

Η μικρή μου κόρη μπήκε στην εντατική για παρακολούθηση για λίγες ώρες, και αυτές οι ώρες ήταν μερικοί αιώνες στα μάτια μου. Έσερνα το κορμί μου μέχρι τη μονάδα για να τη θηλάσω. Τη στερήθηκα. Δεν ξέρω πώς μύριζε, αν ήταν φατσούλα, ροδαλή, γλυκιά – σίγουρα όλα αυτά θα ήταν αλλά εγώ δεν τα είδα. Τα είδε ο νεογνολόγος που την παρέλαβε, αλλά η μικρή μου κόρη ήταν άλλο ένα ακόμα μωρό στα χέρια του. Την απολάμβανα όσο θήλαζε. Το έκανε τέλεια! Να και κάτι που πηγαίνει άριστα στην πρώιμη σχέση μας. Λίγες ώρες μετά, την είχα κοντά μου στο δωμάτιο. Ήμασταν τυχεροί όλοι.

Πώς να σηκώσω τα μωρά, πώς να αυτοεξυπηρετηθώ, πώς να μιλήσω-βήξω-ανασάνω; Όλα μού ήταν πολύ δύσκολα. Ο άντρας μου και οι επαγγελματίες υγείας που είχα κοντά μου με στήριζαν πολύ. Μου έλειπε η μεγάλη μου κόρη και η μαμά μου. Αν δεν είχαμε γενικό lockdown θα έρχονταν ίσως να με δουν στην είσοδο, τώρα κι αυτό ήταν ουτοπικό.

Οι πρώτες μέρες ήταν εφιαλτικές από πλευράς πόνου. Πόνος παντού, συνεχόμενα. Όμως ήμασταν «καλά» και θα ξεπερνούσαμε κάθε εμπόδιο. Τα χειρότερα δεν τα είχαμε ζήσει, κακά τα ψέματα. Υπήρχαν εγκυούλες που θα γεννούσαν ολομόναχες, προγραμματισμένα, σε καραντίνα, ΚΑΙ άρρωστες. Τι να πω κι εγώ τώρα! Τηρούσαμε σχολαστικά τα μέτρα και ελπίζαμε να γυρίσουμε σπίτι σώοι.

Πριν έρθει η ώρα του εξιτηρίου, ο κορονοϊός είχε ήδη μπει ΜΕΣΑ στο μαιευτήριο. Αυτό δεν ανακοινώθηκε ποτέ επίσημα πιο έξω, το μάθαμε από γνωστούς που εργάζονται εντός του νοσοκομείου. Τα μαζέψαμε και φύγαμε άρον άρον. Μείναμε σπίτι, ξεμυτίζοντας μόνο για τα απαραίτητα, μια στις τόσες. Όλοι οι πόνοι απαλύνθηκαν με τον θηλασμό και την ασφάλεια της καθαρής φωλιάς μας.

Οι προκλήσεις πάντα θα υπάρχουν με τρία παιδιά στο σπίτι… Το triandem (θηλασμός τριών παιδιών/παιδιών διαφορετικών ηλικιών), ο βραδινός ύπνος, η καθημερινή ποιοτική απασχόληση του δίχρονου σε ένα κλειστό χώρο και η απαγόρευση εξόδου, η ζήλια, ήρθαν όλα μαζί!

Όλα αυτά σκέφτομαι και ο νους μου πάει στις έγκυες που θα γεννήσουν το φθινόπωρο, τότε που ίσως έχουμε και πάλι έξαρση… Πολλές μοιράζονται μαζί μου τους προβληματισμούς τους μέσω Instagram. Νοιάζομαι για εκείνες. Δε θα ήθελα να είμαι στη θέση τους, από την άλλη, είμαστε όλοι οι επαγγελματίες υγείας υποχρεωμένοι να σταθούμε πλάι σε όποιον μας χρειάζεται. Για τον Covid χρειάζεται τήρηση των μέτρων ατομικής προστασίας, ευσυνειδησία, επαγρύπνιση. Για τον τοκετό και το ταξίδι μέχρι εκείνη τη μαγική ώρα χρειάζεται γνώση, δύναμη, αποφασιστικότητα, σωστή επιλογή μαιευτικής ομάδας.

Και λίγη τύχη, πασπαλισμένη παντού. Τι άλλο μένει να κάνεις;

<3