ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΟΥΛΙΔΗΣ

0

Το Τaλκ παρουσιάζει μια σειρά από μαρτυρίες για τη ζωή των Ελλήνων γονέων στο εξωτερικό, την εποχή του Κορονοϊού. Δεύτερός μας φιλοξενούμενος ο Αλέξανδρος Πουλίδης, Ηφαιστιολόγος-Ερευνητής, που ζει στην πόλη Καγκοσίμα της Ιαπωνίας, με τη Γιαπωνέζα σύζυγό του Μάρικο, τα δυο τους παιδιά, 4 και 1 έτους και τα πεθερικά του.

• Στην Ιαπωνία τα κρούσματα και οι θάνατοι ακόμα αυξάνονται (σήμερα 23/3/2020 είναι 1101 και 41 αντίστοιχα), αλλά ο ρυθμός αύξησης και των δύο είναι σχετικά σταθέρος (γραμμική αύξηση όχι εκθετική). Πολλοί κατηγορούν την κυβέρνηση για εσκεμμένη έλλειψη εξετάσεων για να  κρατηθεί χαμηλά εικονικά ο αριθμός των κρουσμάτων λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά με βάση τον αριθμό των θανάτων δεν φαίνεται να υπάρχει μέχρι αυτή τη στιγμή ανεξέλεγκτη αύξηση. Κατά κύριο λόγο, τα μαγαζιά είναι όλα ανοιχτά αλλά υπάρχει μείωση στην κίνηση, επειδή ο κόσμος αποφεύγει το συνωστισμό. Κλειστοί θα είναι μέχρι το τέλος Μαρτίου κυρίως τουριστικοί προορισμοί (τύπου DisneyLand, λούνα παρκ και κάποια ιδιωτικά μουσεία). Τα σούπερ μάρκετ λειτουργούν κανονικά (για κάποια περίοδο με ελλείψεις των κλασικών – μάσκες και χαρτιά τουαλέτας). Υπάρχουν μειωμένα δρομολόγια μεγάλων τραίνων (εθνικών γραμμών). Μέσα στις πόλεις κάποιες από τις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις συστήνουν εργασία από σπίτι ή εργασία σε μη παραδοσιακά ωράρια για να αποφεύγεται το πρωινό rush hour (που ειδικά στο Τόκιο είναι σε άλλη κλίμακα απ’ό,τι μπορεί να βιώσει κάποιος στην Ελλάδα). Παρ’όλα αυτά, ανάλογα με το πού βρίσκεσαι στη χώρα, ο κόσμος έχει αρχίσει και αγνοεί τον κίνδυνο. Πχ την προηγούμενη βδομάδα πολύς κόσμος πήγε για το παραδοσιακό ανοιξιάτικο πικνίκ στις κερασιές, πράγμα που θεωρώ ανεύθυνο. Είναι δύσκολο να πει κάποιος ακόμα αν κάτι έχει λειτουργήσει ή όχι. Η κατάσταση φαίνεται υπό έλεγχο, αλλά αντίθετα με τη Ν. Κορέα και την Κίνα όπου πλέον ο αριθμός των νέων κρουσμάτων μειώνεται, εδώ δεν φαίνεται να έχει περάσει ακόμα η κορύφωση.
• Τα σχολεία έχουν κλείσει από 1^η Μαρτίου, με παράκληση της κυβέρνησης (στην Ιαπωνία η κεντρική κυβέρνηση δίνει οδηγίες στις τοπικές, οπότε η τελική απόφαση πάρθηκε από τις τοπικές). Σαν απόφαση προκάλεσε πολλές αντιδράσεις. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει μια έλλειψη επαφής από τη πραγματικότητα της σημερινής κατάστασης – δεν υπάρχει ιδιαίτερη στήριξη στις οικογένειες καθώς από την κυβέρνηση θεωρείται δεδομένο ότι υπάρχει κάποιος (η μητέρα) στο σπίτι για τα παιδιά. Τα σχολεία θα ξαναρχίσουν κανονικά μάλλον απο τον Απρίλιο, χωρίς όμως εκδηλώσεις. Τα νηπιαγωγεία και οι παιδικοί σταθμοί λειτουργούν κανονικά και το Μάρτιο. Το σχολικό έτος στην Ιαπωνία αρχίζει τον Απρίλιο οπότε οι εξετάσεις τέλειωσαν πάνω στην περίοδο που άρχισαν τα κρούσματα.
• Η γυναίκα μου εργάζεται ούτως ή άλλως από το σπίτι, εγώ κανονικά από το γραφείο. Εξαιτίας της δουλειάς μου (κυρίως σε υπολογιστή) πιστεύω ότι θα έπρεπε να εργάζομαι από το σπίτι,  αλλά το πανεπιστήμιο δεν μας έχει δώσει κάποια οδηγία. Λόγω του μωρού, έχουν έρθει οι γονείς της γυναίκας μου να μας βοηθήσουν (μήνες πριν από την έξαρση). Το πρωί όταν δουλεύει η Μάρικο, τα παιδιά είναι με τη γιαγιά και τον παππού, το απόγευμα μαζί μου. Μερικές φορές ο γιος μας (πλέον 4) κάθεται δίπλα στη μητέρα του και ζωγραφίζει, παίζει με πλαστελίνη κλπ.
• Ο γιος μας πηγαίνει στο νηπιαγωγείο και μερικές μέρες σε μαθήματα Αγγλικών. Αυτό που έχει μειωθεί σχεδόν τελείως είναι το πάρκο και η οικογενειακή έξοδος (π.χ. για φαγητό έξω). Καλώς ή κακώς, μετακομίσαμε πρόσφατα οπότε ακόμα δεν έχει φίλους που να θέλει να βλέπει εκτός σχολείου. Συνήθως πήγαινα βόλτες με τον γιο μου το Σάββατο για να ηρεμεί λίγο η μητέρα του και να περνάμε χρόνο οι δυο μας. Αυτό δυστυχώς το έχουμε χάσει για τώρα.
• Ήδη αυτή η κατάσταση μας κόστισε το ένα ταξίδι στην Ελλάδα που μπορούμε να κάνουμε μια φορά στα τρία χρόνια, το οποίο ήταν να γίνει τον Μάιο, οπότε δεν μπορώ να πω ότι είμαι χαρούμενος! Όσο είμαι στο σπίτι, με κρατάνε απασχολημένο τα παιδιά οπότε είμαι καλά. Αφού κοιμηθούν ή όσο είμαι στη δουλειά αγχώνομαι για την οικογένεια μου στην Ευρώπη και επειδή εδώ επικρατεί μία περίεργη αίσθηση ασφάλεια,  σαν να είμαστε σε παράλληλη διάσταση. Επίσης αγχώνομαι επειδή μένουμε μαζί με τους γονείς της γυναίκας μου, που είναι στην κατηγορία υψηλού κινδύνου. Δεδομένων των μέτρων, θα ένιωθα περισσότερη ασφάλεια στην Ελλάδα, αλλά το σύστημα υγείας είναι πολύ πιο διευρυμένο στην Ιαπωνία, οπότε δεν ξέρω τελικά πού θα προτιμούσα να είμαι. Θα ήθελα, πάντως, σίγουρα να είμαι με την οικογένειά μου.
• Ο μεγάλος έχει περάσει μια φάση που ήθελε να μάθει για τις ιώσεις και για την άμυνα του οργανισμού, οπότε καταλαβαίνει τι γίνεται και γιατί πρέπει να προσέχει με το πρόσωπό του, να πλένει τα χέρια του κλπ. Παρ’όλα αυτά, ακόμα τεσσάρων είναι, οπότε δεν σημαίνει ότι αυτόματα κάνει και ό,τι ξέρει πως πρέπει να κάνει. Στεναχωρήθηκε που δεν θα μπορούμε να πάμε στην Ελλάδα, γιατί του έχει κολλήσει εδώ και μερικούς μήνες ο μπαρμπα-Μπρίλιος και θέλει να φάει μπουγάτσα! Μερικές φορές τον ζηλεύω.
• Λόγω των συνθηκών για μένα προσωπικά δεν έχει αλλάξει η καθημερινότητα με τα παιδιά. Το Σαββατοκύριακο, που πλέον είμαστε κυρίως στο σπίτι κι όσο το δυνατό χωρίς τα πεθερικά, έχουμε αρχίσει να παίζουμε οικογενειακό θέατρο: συνήθως ο μεγάλος μας είναι ο ήρωας, εγώ και η μητέρα του εξωγήινοι ή τέρατα (μερικές φορές όταν είμαστε τυχεροί ο ένας από τους δύο είναι καλός, όχι κακός) και η μικρή ο baby Yoda (για κάποιο λόγο), οπότε τουλάχιστον γελάμε περισσότερο όλοι μαζί.
• Σε καμία περίπτωση η αντιμετώπιση της Ιαπωνίας δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση, ακόμα και αν παραμείνουμε τυχεροί και δεν υπάρχει ξαφνική ανεξέλεγκτη έξαρση (θα δούμε πάλι πώς θα είναι η κατάσταση σε 2 βδομάδες από τώρα). Ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, τα μέτρα που έχει πάρει η κυβέρνηση και η ταχύτητα με την οποία τα πήρε είναι πολύ θετικά για την Ελλάδα. Δυστυχώς η χρονική κλίμακα εξέλιξης του ιού είναι ~1 βδομάδα οπότε χρειάζεται υπομονή για να δούμε τα αποτελέσματα των πράξεων σε επίπεδο και προσωπικό και εθνικό. Οπότε χρειάζεται υπομονή και επιμονή